Hergün ölmek nedir biliyomusunuz ? yada öleceğini düşünmek

Bundan 2 3 sene önce artık dayanılmaz olan hayatım vardı ve ruhum dayanamadı daha fazla dayanmasını bekleyemezdim zaten ondan, çok geçmeden... panik atak çaldı kapımı anksiyeteyle beraber insanlardan uzaklaştıkça kendimi daha güvende ve daha rahat hissediyordum artk eskisi gibi olamıcaktim farkındaydım hergün terliyor kalp atışlarımın sesini odamın sessizliğinde duyuyor sabahlara kadar uyumuyordum kendimi yiyip bitirmeye çoktan başlamıştım bile..

Ölüm korkuları ardından bir atak daha bir daha ölüm korkusu bu böyle devam edemezdi doktorumun bana verdiği ilaçları kullanmak istemiyordum zaten kapalı ve karanlık olan ruhuma kendimi unutturmaya çalışmak gibi birşeydi bu ve 1 2 defa kullandıktan sonra yırtıp attım..
Kendimi o saçma ilaçlarla uyutamazdım bedenimin ve ruhumun bana anlatmak istedikleri vardı ve ben o ilaçlarla susturamazdım onları kendi mi dinledim etrafımdakiler konuşsada kulak asmıyordum onlara
yavaş yavaş arkadaşlarımdanda kopmaya başladım konuşmuyorduk sık sık böylesi daha çok hoşuma gidiyordu artık ben daha huzurluydum sosyal medya hesaplarımı kapatmıştım o zamanlar birtek incide goy goy yapıyordum ve kendimi bulmuştum artık ben insan değilim diye düşünmeye başladım çünkü kimseyi görmek istemiyordum ve buda bir zaman sonra canı mı sıkmaya başladı bir iki arkadaş yaparak devam etmeye karar verdim düzelir umuduyla fakat paranoyalar başladı güvenmiyordum ikisinede ki gerçekten sinsi tiplerdi arkamdan işler çeviriyorlardı bunları zaman geçtikçe öğrendim şuan eski halim gibiyim birtek fark panik atağım ve anksiyetem yok huzurlu değilim yanlızlığı bazen seviyorum bazen sevmiyorum..

Bu yaşadığım saçma şeyler ortalama 3 4 sene kadar sürdü ve bende bir günlük tuttum elbet iyileşecektim ve okuyunca neler yaşamışım diye kendime sorucaktım...

O zaman zarfında sanki yazan ben değilmişim gibi geldi herşeyi atlattığımda sanki bir başkası yazıyomuş gibi okudum ve bu garip bir deneyimdi..

Sizinle günlüğümü baştan sona paylaşabilirim eğer isterseniz ?

EDiT: Sabah saatlerinde entry girmeyi pek sevmiyorum geceleri hissettiğim şeyleri gündüzlerde bulamıyorum çünkü..

Ulan kendimi okuyor gibiyim

Gece oldu artık sokağın sesi yok.. hatta araba kornaları saçma sapan insan sesleri yok dahada önemlisi ışık yok gece olunca sanki içimi bi huzur kaplıyo yeşilçayımı yudumlarken daha bir güzel sıcaklık hissediyorum sigaramın her dumanı sanki beni farklı biyerlere zütürüyor... kendimle başbaşa kalmayı sevmemin diğer nedeni ise ruhumu daha iyi dinliyor olmam onun benden istediklerini biliyor olmam.
Kendini beğenmiş saçma birşey uğruna dostunu satabilecek sana her kötülüğü yapabilicek insanlardan uzak durmamın nedenide bu ben arkadaş istemiyorum yanımda bir insan istiyorum kankada istemiyorum yada başka bişey insan olmasını istiyorum para uğruna köleleşmemiş birilerini istiyorum ve çok geç olsada onu bulucam.. o zaman ben bir bardak daha yeşilçay koyup geliyorum aaa sigaramda bitmiş birtane sarmam gerekiyor geliyorummm

at kardeşim

Rezerved

At kanka

Kanka yaz arkandayim

Panpa okunur da bu saatte kimseye ulaşmaz

Kardeşim geçmiş olsun ama tutmaz bu saatte

Kimse yok ben geldiğim zaman en az 3 kişi olur diye tahmin ediyordum. Alışkınım böyle durumlara o yüzden büyük bir tepki vermicem.. 5senedir hergece yaptığım şey kendi kendime konuşmak çok severimmm.
Neyse size bir günlükten bahsetmiştim onu ellerimle sayfa sayfa sizlere yazıcam belki 2 kişi görücek belkide 1 kişi ama benim gibi olan birisi için bu neredeyse çözüm yolu ve meditasyon olucak hatta kurtulacağınada inanıyorum bu illetten.. bunu bilerek yazmak parmaklarımın yorulmasına neden olmicak başlıyorum o zaman