Konuya geri dönelim. Her sosyal fobik birey gibi bende internette birçok araştırmalar yaptım ve birçok tedavi yöntemlerine, birçok taktiğe, ve bir çok bilgiye ulaştım. Bu illeti yenmiş tecrübeli bireylerin hayat hikayelerini okuyarak bilgime daha da bilgi kattım. Zaman geçtikçe olumlama yöntemini keşfettim, ve hergün yazdığım kendine güven, sosyal fobi, sosyallik arttırıcı vs vs gibi telkin cümlelerini tekrar ediyordum. Olumlama yöntemi bir nevze bu hastalığı azaltmıştı ama hala daha etkisi altındaydım sosyal fobinin.

insan sürü içinde yaşayan bir varlıktır beyler. Çevremiz, arkadaşlarımız, ailemiz ve hatta facebook, twitter ve yahut bulunduğumuz bu site bile bir sürüdür. Toplum sizi törpüleştirir, Varolduklarınızı elinizden alır. Bunlardan en önemlisi ise kendinize güveninizi.

Eğer sosyal fobikseniz her gece söz verirsiniz kendinize bu kadar yeter yarın gidip açılacağım dersiniz, ama nafile çünkü alacağınız cevaptan korkarsınız. Sevdiğiniz insandan gelecek en ufak olumsuz bir cümle sizin özgüveninizi kırmaya yetebilir.

devam et kardeşim burdayım

Bir kaç rez e devam edeceğim beyler

Aklımda sürekli onunla kurduğum hayaller vardı beyler, mutlu ve güzel hayallerdi amk. Her gece onunla kurduğum hayallerle uykuya dalıp, sabah yine aynı şekilde uykumdan uyanıyordum. Ona olan aşkımı hep içimde saklıyordum, kimselere söyleyemiyordum, çünkü "o kız sana bakmaz" demelerinden korkuyordum. Zamanla bu sırrımı en yakın arkadaşıma söylemiştim. Çok şaşırmıştı. "ben onu sevdiğini tahmin bile edemezdim diyordu." böyle bir tepki vereceğini bende biliyordum çünkü hiçbir kimse x' i benim yanımda görmeye yakıştıramazdı. Düşünsenize çirkin, şişman, asosyal, kendine güveni olmayan, pısırık birine hangi kız tahammül edebilirdi ki ?

X' i her gördüğümde kalbim yerinden fırlayıp gidecek gibiydi, olduğundan daha hızlı çarpıyordu. Nefesim daralıyor, ellerim titremeye başlıyor, içimde garip bir his ortaya çıkıyordu. Hava ne kadar soğuk olursada terliyordum birden. Ve tüm bunlara engel olamıyordum. Bir yandan onun bulunduğum ortamdan kaçıp ayrılmak isterken, bir yandan da onun yanında kalmak, onunla muhabbet kurmak istiyordum. Peki ya sonuç ? Tahmin ettiğiniz üzere oradan uzaklaşıyordum

Ama ben ona günaydın bile demeye çekiniyordum. çünkü aşırı sosyal fobim ve takıntılarım buna izin vermiyordu. Bakınız normal bir insan için sabah diyoloğu şöyledir;

-Günaydın x
-Günaydın y

Fakat asosyallerde ise durum biraz daha farklıdır;
-Acaba günaydın desemmi ki ?
-Günaydım dersem yanlış anlarmı acaba bunca zamandır dememişim şimdi neden diyorum diye ?
-Ya demesem ayıp olur mu acaba ?
-En iyisi ben bi günaydın diyim.
-Günay...

derken gördüğünüz gibi karşısındaki kişi yanından geçip gitti..

Ben Thanatos...
inci Sözlük nickim:Methanfettamin

Her günüm yanlızlıkla geçiyordu beyler, okulda, evde, sürekli yanlızdım amk. Bilgisayarım, telefonum ve tabletimle geçirdiğim boştan bir hayatım vardı. Kendimi beğenmiyordum, günde en az 50 kere ayna karşısına geçer orama burama bakardım sonrada umutsuz ve çaresiz, bir şekilde aynadaki halime tipini gibeyim deyip acırdım. Bazen ise bu çaresiz halime odamda ağlıyordum kendi başıma. Günlerim böyle geçiyordu.

Okulda da hoşlandığım, aşık olduğum bir kız vardı. (kızın adını veriyim biz buna x kişisi diyelim.)
Sınıfımızın camı bahçeye bakar, yani okula gelen giden görünür bizim sınıftan. Bende hergün x in geleceği arabayı bekler, saatlerce camın önünde dururdum. Arkadaşlarım camda kimi beklediğimi merak ederlerdi. Onun arabası geldiğinde ise sevincimden yerimde duramazdım içim kıpır kıpır olurdu.

Hayrına Edit:

Elimdeki 1.000 tl değerindeki bilinçaltı temizleme telkinleri mevcut.

Yolla diyene yolluyorum.
Son sayfalardan görebilirsiniz.