Ben Thanatos...
inci Sözlük nickim:Methanfettamin

Her günüm yanlızlıkla geçiyordu beyler, okulda, evde, sürekli yanlızdım amk. Bilgisayarım, telefonum ve tabletimle geçirdiğim boştan bir hayatım vardı. Kendimi beğenmiyordum, günde en az 50 kere ayna karşısına geçer orama burama bakardım sonrada umutsuz ve çaresiz, bir şekilde aynadaki halime tipini gibeyim deyip acırdım. Bazen ise bu çaresiz halime odamda ağlıyordum kendi başıma. Günlerim böyle geçiyordu.

Okulda da hoşlandığım, aşık olduğum bir kız vardı. (kızın adını veriyim biz buna x kişisi diyelim.)
Sınıfımızın camı bahçeye bakar, yani okula gelen giden görünür bizim sınıftan. Bende hergün x in geleceği arabayı bekler, saatlerce camın önünde dururdum. Arkadaşlarım camda kimi beklediğimi merak ederlerdi. Onun arabası geldiğinde ise sevincimden yerimde duramazdım içim kıpır kıpır olurdu.

Hayrına Edit:

Elimdeki 1.000 tl değerindeki bilinçaltı temizleme telkinleri mevcut.

Yolla diyene yolluyorum.
Son sayfalardan görebilirsiniz.

Ama ben ona günaydın bile demeye çekiniyordum. çünkü aşırı sosyal fobim ve takıntılarım buna izin vermiyordu. Bakınız normal bir insan için sabah diyoloğu şöyledir;

-Günaydın x
-Günaydın y

Fakat asosyallerde ise durum biraz daha farklıdır;
-Acaba günaydın desemmi ki ?
-Günaydım dersem yanlış anlarmı acaba bunca zamandır dememişim şimdi neden diyorum diye ?
-Ya demesem ayıp olur mu acaba ?
-En iyisi ben bi günaydın diyim.
-Günay...

derken gördüğünüz gibi karşısındaki kişi yanından geçip gitti..

internette çok araştırma yaptın. bu durumdan kurtulmak için. çok umutlu değildin aslında, sadece umutlu görünmeye çalıştın. tonla yazı okudun, değeri olan ya da olmayan. ama bişeyi değiştiremedin. neden mi? çünkü orada söylenleri uygularken yapmacık hissettin kendini. hoşuna gitmedi yani sahte sosyallik.
dost görünen insanlar vardı, sahte olduklarını biliyordun aslında. senin üzerinizden espriler yapıp küçük düşürürlerdi ortamda. sonra da sarılırlardı şaka maka ayağına. huur çocukları

Ben ezik bir çocukluk dönemi yaşadım panpalarım, Hayatımın bütün evresinde. ilkokuldan tut üniversite hayatına kadar. Biri yerimden kaldırsa kalkar, bir yere gönderse giderdim. Hakkımı savunamazdım kısacası. işte bu yüzden de hep kölelik pgibolojisiyle yaşadım. Hayatım yanlız geçti. Herkesin neşeli bir hayatı varken ben hep mutsuzdum, insanların çoğuna karşı içimde bir kin ve nefret vardı, çünkü en yakın bildiğim dostlarımın bile beni bu ezikliğim yüzünden aşağılaması ve benim yüzüme vurmaları, beni bu duruma getirmişti. Artık herkese güvenimi yitirmiştim. Dostlarımın bana olan samimiyetine şüpheyle yaklaşıyordum. Çünkü her sevgi gösterişlerinde "acaba bunun altından ne çıkacak" diye düşünürdüm. Biliyorsunuzdur işte çıkarcı insanlar...

X' i her gördüğümde kalbim yerinden fırlayıp gidecek gibiydi, olduğundan daha hızlı çarpıyordu. Nefesim daralıyor, ellerim titremeye başlıyor, içimde garip bir his ortaya çıkıyordu. Hava ne kadar soğuk olursada terliyordum birden. Ve tüm bunlara engel olamıyordum. Bir yandan onun bulunduğum ortamdan kaçıp ayrılmak isterken, bir yandan da onun yanında kalmak, onunla muhabbet kurmak istiyordum. Peki ya sonuç ? Tahmin ettiğiniz üzere oradan uzaklaşıyordum

bazen 3-4 yıl aynı ortamda bulunduktan sonra samimiyet kurduğun insanlar oluyor. özellikle aralarında kızlar varsa keşke seni daha önceden tanısaydım diyorlar. onların sıkıntılarıyla ilgileniyor, yardım ediyorsunuz. sonra birisi çıkıp gün sonunda iyi ki varsın diyor. sen tav oluyorsun bu söze. aslında çaktırmasan da diğer kızlara da potansiyel sevgili olarak bakıyorsun. iyi ki varsın diyen kızı seçiyorsun. ayrı bi özen gösteriyorsun ona. bazen yarım yamalak açılıyorsun salağa yatıyorlar. sonra bigün tam olarak açılınca arkadaşım olarak görüyorum, öyle kal diyorlar. çünkü kendine hayrı olmayan sen, onu mutlu edemezsin. sadece bir eşya gibisin onun için, değerli, ama bir eşya.

Aklımda sürekli onunla kurduğum hayaller vardı beyler, mutlu ve güzel hayallerdi amk. Her gece onunla kurduğum hayallerle uykuya dalıp, sabah yine aynı şekilde uykumdan uyanıyordum. Ona olan aşkımı hep içimde saklıyordum, kimselere söyleyemiyordum, çünkü "o kız sana bakmaz" demelerinden korkuyordum. Zamanla bu sırrımı en yakın arkadaşıma söylemiştim. Çok şaşırmıştı. "ben onu sevdiğini tahmin bile edemezdim diyordu." böyle bir tepki vereceğini bende biliyordum çünkü hiçbir kimse x' i benim yanımda görmeye yakıştıramazdı. Düşünsenize çirkin, şişman, asosyal, kendine güveni olmayan, pısırık birine hangi kız tahammül edebilirdi ki ?

Aslında sosyal fobinin bana kazandırdıklarıda vardı. Derslerimin iyi oluşu yahut öğretmenlerimin gözlerinde saygılı bir öğrenci olmam. (Kendimi övmek gibi olmasın ama lise sonda en saygılı öğrenci ödülü almıştım) Sosyal fobimin bana bir getirisi olarak, evden hiç çıkmayışım, internette sürekli işime yarayacak bilgiler okumam, Kendimi geliştirmekle alakalı Ve birazda ilgimi çeken konularla uğraşmam beni biraz olsun geliştirmişti Sorsanız herşeyi bilirdim illuminati, siyaset, derin devlet, tarih, pgiboloji, edebiyat vs vs. Ama kendini ifade edipte bu bilgileri açığa çıkaramadıktan sonra neye yarar bu kadar şeyi bilmek ? Bunları sadece ben bileceksem neye yarar bu kadar şeyi öğrenmek ? Öğretmenlerimin gözünde saygılı, efendi biriydim, etrafa karşı salak, şizofren, değişik vs vs

eve gelince ailenizle iyi geçinmeye çalışıyorsunuz. espriler yapıp güldürüyorsunuz onları. hayat dolu olduğunuzu göstermeye, onları üzmemeye çalışıyorsunuz. kapıyı kapatıp dışarı çıktığınızda başınızı eğiyorsunuz. suratınız asılıyor. sonra dik durmalıyım diyip düzeliyorsunuz. amaçsızca yürüyorsunuz. genelde bi markete gidip abuk subuk şeylerle eve dönüyorsunuz çünkü gidecek yeriniz yok.

bazılarınız yavaş yavaş paronoyak oldu

"acaba şöyle desem yanlış anlarmı"
"böyle düşünmüşmüdür"
"saçım başım düzgünmü"

zaten çoğunuzda takıntı vardır günde 50 kez aynaya bakarsınız

arkadaşlarınız okul sonrası sinemaya kafeye gitti
siz eve gidip bilgisayar oynadınız uyudunuz
diğerlerinin sizden salak olduğunu düşündünüz
karşınızdakinin söyleyeceklerini siz daha fazla düşündünüz bu sebeple empati özelliğiniz arttı
bazılarınız dolmuşta para üstünü ekgib veren şöföre ekgib olduğunu bile söylemedi
müsait bi yerde inebilirmiyim? derken zorlandı. başka birisi ondan önce dediyse derin bi oh çekti

basit bi kıza selam verdiğinizde ondan hoşlandığınızı düşünecek veya yanlış anlayacak diye selam vermediniz

lisedeyken hoca konu anlatmak için tahtaya kaldırdığında sesiniz titredi

yarınız tüm lise boyunca tek başına oturdu

bazı insanlar üzerinizden espriler yaptı, güldünüz

bazen çok iyi bir insan olup enerji saçtığınızı hissediyorsunuz etrafa. öyle de oluyor o zman. kendinize şaşıyorsunuz. hep böyle olucam diyorsunuz. ama bi süre sonra ne olduğunu anlamadan eski halinize dönüyorsunuz. yine asabisiniz. yine kendiniz dahil herşeyden nefret ediyor, çevrenizdekileri mutsuz ediyorsunuz. düşünüyorsunuz hep neden böyle oldu diye bulamıyorsunuz. bazen buluyorsunuz sebebini bişeyler geliyor aklınıza unutmak istiyorsunuz. çünkü bunların sebebi en sevdikleriniz, onları suçlamayı yakıştıramıyorsunuz kendinize

alışveriş yapmak sizin için zulumdür. özellikle de kıyafet alacaksanız. bir dükkanın vitrininden bakamazsınız. baksanız da içeri giremezseniz. girerseniz kendinizi mutlaka bir şey almak zorunda hissederseniz. alışverişi bir an önce tamamlamak için beğenmediğiniz birkaç şeyi alıp çıkarsınız. "buyrun efendim, neye bakmıştınız?" "nasıl yardımcı olabilirim?" diyenlerden nefret edersiniz. ya cevap vermezsiniz ya da suratınıza çirkin olduğunu hissettiğiniz bir ifade ekler ve kendinizin bile ne olduğunu anlamadığı bir cevap verirsiniz

Şu an sizi kendinizle yüzleştiriyorum.

Değişim yakında başlayacak...

Beyninizin derinliklerine iniyorsunuz, isteyerek, cesurca...

Savaş başladı beyler çoktan, siz ve içinizdeki huur evladı, sizi engelleyen, size sınırlamalar getiren, yapamazsın diyen o huur evladı işte. Siz değil içinizdeki huur evladından bahsediyorum. Anlıyor musunuz ?

telefonunuz çaldığında korktunuz, bazılarını açmadınız

kapı çaldığında gelen anketör yada komşuysa evde yok taklidi yaptınız

Yalan mı lan söyleyin ?

Eğer sosyal fobikseniz her gece söz verirsiniz kendinize bu kadar yeter yarın gidip açılacağım dersiniz, ama nafile çünkü alacağınız cevaptan korkarsınız. Sevdiğiniz insandan gelecek en ufak olumsuz bir cümle sizin özgüveninizi kırmaya yetebilir.

çok fazla arkadaşınız olmadı. çünkü arkadaşlık ilişkisi kurmakta çok zorlandınız. var olan az sayıdaki arkadaşınıza bağlandınız, muhtaç kaldınız. çünkü onlar bırakırsa yalnız kalacağınızdan korkuyordunuz. aslında onların yanında da yalnız ve dışlanmış hissettiniz ama en azından iki kelam edecek birilerinin olması iyi bişeydi. katlandınız. karşıdaki ne kadar sevmediğiniz, bir insan olsa bile katlandınız

sevdiğiniz kızın yanına gidip merhaba diyemediniz

apaçık emin olduğunuz halde gidip yanına konuşamadınız

kız başkasını buldu gitti.

Onunda amk. Neyse devam ediyorum...

çocukluğunuzu düşündüğünüzde, kendinizi gözünüzde canlandırdığınızda ya sessiz bi şekilde bir köşesinde ağlıyor ya da öylece durup size çirkin, beceriksiz, işeyaramaz olduğunuzu söyleyip duruyor değil mi. aslında bu anormal bi durum değil, sizin gerçek çocukluğunuz bu.
kendinize yalan söylemeyi bırakın, çocukken çok fazla ağladınız. ama sizinki diğerleri gibi diziniz kanadığı için değildi, hatta bazılarınız dizi kanayınca ağlamadı bile. sizin derdiniz farklıydı.