0
ulan spartacus ün finalini izledim, hüsnü çobanın vurulduğu anı izledim, jon snowun öldüğünü izledim, yeşil yolun sonunu izledim, sevdiğim kız omzumda başka biri için ağladı ama hiçbiri gördüğüm 20 saniyelik şey kadar içimi parçalamadı başka bişeyin de o an kadar beni üzeceğini sanmıyorum. uzatmıcam. Ramazan ayındayız herkes oruçlu bbende sigara içmek için yer arıyorum. geçtim bi apartman arasına oturdum. çevreyi izliyorum. tam karşıki binanın önünde bi araba durdu içinden gayet temiz giyimli pazardan yeni gelmiş iki bayan indi. baya bişey almışlar. yukarı zütürüyorlardı. o anda kağıt toplayıcı bi abla geldi. sırtında o geniş çuval ellerini demire koymuş bi o kadar yorgun fakat başındaki örtünün bozulmamasına dikkat eden bi abla. hemen yanında da kafasında siyah bi şapka elinde dondurma olan tatlı bi çocuk. pazardan yeni gelen ablalar tekrar diğer poşetleri almak için aşağı indi. kağıt toplayan abla, pazardan gelen ablalara öyle bi bakış attı yemin ederim içiniz gider. ben tam bu an kadar kötü bi an olamaz diye konuşurken ablanın yanındaki çocuk "anne biz ne zaman domates yicez" demesin mi. kağıt toplayan abla bana bi bakış attı. ağlarsınız. işte o an allahıma yalvardım. allahım şu ablaya hayrını nasip. eyle diye inşallah kabul olmuştur.
