Geçen haftasonu oynadığımız basket maçını kaybettik.Önemli maçtı. Kazansaydık belki süperlige kadar yolum vardı.Şimdi basketbolu önemseyemiyorum. Veteriner olacağım. Kediler daha önemli.

Basketbolu zevk için oynamadım. Zevk alıyor muydum? Kesinlikle.Ama başarıya aç olduğum için baskete yönlendim belki de.Çok sıkıcı durum.Ben o kadar çalışıyorum ama önüme doğuştan 2m adam gelince çaresiz kalıyorum.

"Basketbol güzel kelimelerin adaletsiz bir oyun karşısında anlamsız kaldığı bir spordur"

Hadi ama dostum calisirsan yapabilecegine inaniyorum cift idman yapmak veterinerlik derslerinden daha kolay olabilir. Ama senin de bir hayatin antrenman kapasiten falan tabii :/

Oyun Kurucuyum.Ace'in takımı taşıması gerekir derler. Daha top sektirmeyi bilmeyen, tüm işi zıplamak olan bir pivotun bana pas atmak yerine sol üçlük köşesine yakın bir yerden şut girişiminde bulunduğu bir takımda,ace ne yapsın?Şutu da potanın arkasına gitti.En azından rezil etme beni.

Küçükken kendime "NBA hayal değil" derdim. Gün geçtikçe ve yaşım ilerledikçe hayal olmaya başladığını anladım.Ama şimdi sorsanız, yine NBA hayal değil derim.

Aslında ne olursa olsun bir kaptanın takım arkadaşlarına kızmaması lazım, dimi?Onları motive etmem gerek. Bidaha ki maçı daha iyi oynayabilmeleri için. Pozisyonlarını koruyup,o.k'nin dediklerini yapabilmeleri için.Eve gittiklerin de yatmak yerine 1 saat daha fazla antreman yapabilmeleri için.

Bir oyuncu neden bencil oynar biliyor musunuz?Ya kendisini takımın en iyi oyuncusu olarak görür ve gerizekalının önde gidenidir,ya da gerçekten takımın en iyi oyuncusudur. Doğru olan yeri geldiği zaman bencil oynamaktık.

3. Periyottaysanız ve 20 puan gerideyseniz, herkes maça küser ve maç bitsin diye oynamaya başlar. Koşmazlar bile.Bir kişi hariç. Takımın kaptanı.O "Hadi beyler, daha maç bitmedi, kazanacağız" der. Etrafına umut verir ve son ana kadar çabalar.Ama aslında oda içinden ağlar. Kimse bilmez bunu. Sadece koç ve kaptan bilir. Eğer kaptan bu dediklerimi yapmazsa,o maç zaten kaybedilmiştir.

Kusana kadar antreman yap.O kadar çok yap ki yorulduğunu anlama.Ne zaman duracaksın biliyor musun? Vücudun iflas ettiği zaman.

Bir keresinde o kadar çok koşmuştum ki artık bacaklarım yanmaya başlamıştı. Sonsuza kadar koşabilirim gibi hissetmiştim. Mola da bile bir yudum falan su içmiştim.O gün hiç bitmesin istedim.Bir daha hiç öyle hissedemedim.

Bazen tribüne falan takım arkadaşımın sevgilisi&arkadaşı ya da ailesinden biri geliyor. Saçma sapan hareketler yapıp oyunun içine ediyor. Sinir oluyorum onlara. Ailesinin gözü önünde rezil olsun diye bağırıp soyunma odasına gönderirim.Öğrensin böyle şeyleri.Ne yaptığını düşünsün. Kimsenin yeri doldurulamaz değil. Benim de...

Bazı kişiler var baskete para için başlamışlar. Gelebilecekleri en uzak nokta da bu zaten.Sen rekabet ve başarıya açlık için gelmediysen geleceğin yoktur. Herkes NBA'e gidip milyonlar kazanmak ister.Ama hiçbir NBA oyuncusu bu yola para kazanmak için başlamamıştır.

2 kol 2 bacak, kabileyeti olan bir vücutla yaratılmışım şükürler olsun. Bunlara sahip olamayanlar var.Ben sahibim, sonuna kadar kullanacağım bunları. Yorulmaktan ileriye gidene kadar koşacağım. Ellerim sertleşmeye başlayıncaya kadar top sektireceğim. Peki tüm gününü bilgisayar başında geçiren, vücutlarını ziyan etmiş insanlara ne demeli?Bir sporcu olabilirdi,bir müzisyen olabilirdi.Bir bilimadamı olabilirdi. Hayatını ziyan etmeyi tercih etmiş.Çok üzücü bir durum.

ilk maçlarımdan biriydi galiba... Hatta 2. Maçımdı.Çocuğum daha.Bi liseye karşı kulüp olarak çıkacaktık. insan heyecanlanıyor tabii bişeyler olmaya başlamış ufak ufak. Toplamda 6 sayı atmıştım.1 top çalmadan elde ettiğim turnike sayısı ve 2 tane başarılı şut. Bunları bile hatırlıyorum. Toplam 15dk falan oyunda durmuşumdur ya da durmamışımdır hatırlamıyorum çok heyecanlı maçtı. Maçın bitimine 20 saniye falan var.Ben tabii daha yeniyim son saniyelerde oynayacak adam değilim neyse.20 saniye falan var 59-60 gerideyiz.Top bizde.Çocuk aldı eline topu turnikeye girecekken hooop faul yaptılar. Tabii 2 serbest atış hakkı ve ikisi de başarılı oldu.5 saniye falan kalmıştı 3lük denemişlerdi son son oda alakasız bir yere gitmişti.61-60 kazanmıştık. Basketboldan en çok zevk aldığım zamanlardı.

Eski takım arkadaşlarımı daha çok seviyordum sanırım...

Savunma yapmayı atak yapmaya göre daha çok seviyorum. Savunma yaparken yaşadığım mücadele duygusu çok büyük.Ve başarılı bi savunma ardından rakip oyuncunun çarezislik içinde topu iki eliyle tutup kaptırmamak için havaya kaldırdığı ve pas için etrafa bakmaya başladığı an... Sadece harika hissetiriyor.

Ben ne zaman NBA'de oynayacağım... Ne zaman? Neyim ekgib? Neyi yapamıyorum?

Olduğum yerden daha iyisine gitmek için ne kadar efor harcayabileceği mi tahmin bile edemezsiniz...

Canımı çok sıkıyor bu durum...

Başarabilecek miyim? Bana verilen tek bu hayatla. Bana verilen bu şansla?Her saniye azalan şansımla...

Bu haftasonu yaptığım bir antremanda, bacaklarımı güçlendirmeye çalışıyordum. Daha yükseğe zıplayabilmek için. Karşıma 2m'lik adam çıkınca çaresiz kalmamak için. Bilenler vardır aranızda stand pozisyonunu. Oturur gibi bacakları iki yana açarız sırtımızı duvara yaslarız. Ellerimizi de yukarı kaldırırız.Biz elimizde ağırlık toplarını havaya kaldırırız farklı olarak. Bacaklar için çok iyi bir antreman.Çok yorar ama iyidir. Evde de yapılabilir. Haftasonu paso onu yaptım. Bacaklarım yırtılacak gibiydi.Eve gidince titrediklerini farkettim. Yürümek bile zorlaşıyor o kadar çok yapınca.Ama antremanları kestim mi yoruldum diye? Hayır tabii ki.Çünkü Jordan kesmemişti. Kobe kesmemişti. Rose kesmedi...