edit: merhaba beyler ben sabahı gören tayfadan.. okuyun mına koyum 5 dakka çok mu önemli işiniz var ?
diyarbakır mı ne işin var abi orda dedi ben sadece gülümsedim
henüz barışmamıştık.. yılmaz erdoğan sevgilili olalım istemişti de kimse takmamıştı..
bir yaz izmir e abimin yanına gitmiştim. bazen amaçsızca gidersin ya bir yerlere.. tek derdin orayı görmek olur.. bir parçam istanbulda kalmıştı gerçi.. ama yine de gitmiştim işte izmir e.. günlerim kordon'da çekirdek çitleyerek geçiyordu.. kalın kaşlarım, kıllı kolum, uzun boyum, kavruk tenimle tam bir kürttüm işte.. nispeten koyu renkler içinde çıkıyordum dışarıya.. koyu renk zayıf vücudumu gizliyordu.. bilen bilir izmir yazın bomboş.. hele hafta sonları kimseyi bulamazsın şehirde.. herkes denize falan giriyormuş.. ben bunu bilmiyorum tabii.. hayır bilsem de yüzmeyi bilmiyorum.. yüzmeyi bilsem de sırt kıllarıma güvenerek mi denize gireceğim o ağdalı ablaların, abilerin yanında..
şehir içi otobüslerde kimse yanıma oturmadı.. alış veriş için girdiğim hiç bir markette iyi günler diyen olmadı.. hep dışlandım.. hep ötekilendim.. yine bir gün aldım başımı kordona indim.. çekirdek aldım iki liraya.. oturdum çimenlerin üstüne.. gelene gidene, çalıların altında yiyişen dersane öğrencilerine bakıyordum.. ara sıra çekirdeklerin içini çıkartıp kuşlara atıyordum.. birden etrafım kuş dolmuştu.. ben de buradaki görevimin kuşları yemlemek olduğu kanaatine varıp başladım çekirdeklerin içini çıkartıp kuşlara atmaya.. sağolsunlar onlar kürtlüğüme aldırmadan yiyorlardı..
kuşlardan sıkılınca, kuşlar da benden sıkılınca (saatlerce aynı adamın çekirdeği yenir mi? diye düşünmüş olacaklar) terkettik birbirimizi.. ben yine o civarlarda dolaşmaya başladım.. birden önümü birisi kesti.. "merhaba" dedi.. ne de güzel dedi.. üstündeki yeşil ve elindeki dosyaya bakınca hemen tanıdım zaten kendisinin neci olduğunu.. "greenpeace hakkında konuşabilir miyiz?" dedi yeşil sesiyle.. aklıma met üst'ün "ne olur bana teflon tencerelerin faydalarından bahset" sözü geldi.. ben de "ne olursun bana green peace'ten bahset" dedim.. yeşil yeşil gözleriyle şaşkın şaşkın baktı bana.. yeşilce gülümsedi.. elindeki dosyanın üstünden çekiştirerek karnına iyice dayadıktan sonra anlatmaya başladı.. anlatacağı şey hakkında çok bilgili olanlar dosyayı o şekilde yapar.. yaklaşık 10 dakika boyunca konuştuk.. bir türlü izmaritleri yere atmanın aslında karizmatik bir eylem olduğu için yasaklanmaması gerektiği konusunda ikna edemedim onu.. çevreyi tehdit eden başka tehlikeler vardı.. ama bu çok masumane bir şeydi.. ama yeşil kız bana kendisine öğretilenleri sıralayıp durdu.. ne de yeşil sıraladı.. en sonunda ikna olmuştu kredi kartı kullanmadığıma ve züğürt bir lümpen aydın olduğuma..
sonra yine yeşil yeşil bakışlarını bana dikti.. dosyayı tek eline alıp yana doğru sallandırdı.. bu artık önemli şeyler bitti biraz da muhabbet edelim hareketiydi.. "öğrenci misin?" dedi "evet" dedim.. "hangi bölüm?" dedi.. "hukuk" dedim.. yeşil gözleriyle tebrik eder manada gözlerini açtı.. "iyiymiş" diye de bu tebriğini dillendirdi.. "hangi üniversitedesin?" dedi.. "dicle" dedim.. nerede olduğunu bilmediğini anladım yeşil duruşundan.. "diyarbakır" dedim.. sanki diyarbakırda bir üniversite olacaksa bunun adı diyarbakır üniversitesi olacakmış gibi.. diyarbakırdaki bir üniversitenin neden değişik bir adı olsun ki?
"ne işin var aaghhbii orada?" dedi.. ne gri söylemişti bu sözü.. kolumdaki istenmeyen tüyleri diken diken etmişti.. gülümsedim sadece.. beyaz dişlerimi gösterdim ona.. belki ortamın griliği biraz dağılır diye.. "ha oralısıııın" dedi.. "hayır şanlıurfalıyım ama orada okuyorum" dedim.. bu yeşilliği griliğe çeviren sisteme sıçayım dedim.. uzun sohbetimizin hatrına belki de izmir'de benimle konuşmak isteyen tek kişi olduğu için hiç olmazsa vedalaşayım dedim.. ama simsiyah bir veda cümlesi çıktı ağzımdan.. o kadar siyahtı ki unutmuşum bile..
