Yahya Bey'den gerekli tavsiyeleri aldıktan sonra tekrar çıktım ve (artık bir nebze ifşa olduğumuza göre yeri söyleyebilirim). Küçükpark tarafına giden minibüsü beklemeye başladım.Öğrenci Kartım için gerekli olan başvuruyu yapmamıştım. Bu yüzden elimiz mahkum minibüsle gidecektim. Zaten çok uzun sürmüyordu. Kayıt günü, ailece gittiğimiz gevrekçiye uğradım. 2 tane yağlı boyoz sipariş ettim. Tam karşımda bir çift hararetli bir tartışmaya girişmişlerdi. Kadın mini etek giymişti. Abazan tavırlarım olmadığı halde gözlerimi alamadım. Kadın da onu dikizlediğimi farketmişti sanırım. Bana bakıyordu. Suçluluk pgibolojisiyle başımı öne eğdim. Bana bakmayı kestiğinde tekrar baktım. Gördüğüm manzara kısa süreli şok geçirmeme neden oldu. Kadın masanın altında duran bacaklarını aralamış. Hazinesini gözlerimin önüne sunmuştu. Beyaz bir külotun yana doğru hafifçe kıvrılmıştı. Vajinasının dudakları belli oluyordu. Cesaretim geldi ve gözlerimi kaçırmadan bakmayı sürdürdüm.

Kadın resmen günaha çift kişilik davetiye bastırmış, gözleriyle bana sunmuş ve o hazineye ulaşmam için gereken ışığı yakmıştı. Önünde habersiz bir şekilde konuşan adama belli etmeden göz kırptı bana.

Ulan Hopotis. Oğlum daha ilk gün lan. Yavaş git. Aman diyim. Sen oyuncusun, senaristliği beceremezsin, yazma kafanda. Şşşt sana diyorum, sakin ol. Gözllerini kapat, derin nefes al. Aferin işte böyle. Geçti mi heyecanın. Hayır geçmedi. Pes etme pes etme. Tamam aç gözlerini şimdi. Ne görüyorsun. Yalnız bir kadın. Aradığım cevap bu değil Hopotis bir daha bak. Yalnız bir kadın görüyorum. Adam olmayacaksın sen. Sen sus iç ses sus. Bu zamana kadar konuştun da ne oldu? Mantıklı düşün. Sakın hayatını batıracak oyunlara girişme. Biliyorsun iç ses. Biliyorsun ki bu sadece benim elimde olan bir şey değil.

Fatih'i bekledim. Hazırlandığında Hilal'e doğru yola çıktık. pekekent bütün yolu ezberlemişti.
Ağzından tek söz çıkmıyordu, Köprüden geçip çingen mahallesine girdik. Burası Türkiye'nin karanlık yüzüydü beyler. Sıvaları dökülmeye yüz tutmuş, çökmek üzere olan gecekondular, hurdacı arabaları, siyah yüzlü çingeneler...
Birkaç tanesi yanımıza gelip. Kadın ayarlayabileceğini söyledi. Fatih'i dizginleyip yola devam ettik.

Parfümcülerin ve dilencilerin arasından arama noktasına varabildik. Kapıdaki görevliler herhangi bir tehlike teşkil etmediğimizi anlamış olacak ki bizi geçirdiler. Polis bey bir bilseniz yanımda patlamaya hazır bir bomba olduğunu... Geçirir miydiniz acaba ?

Bir mahalle düşünün beyler. Dönemeçleri olan, sokakları olan, elektirik direkleri olan sıra sıra dizilmiş evleri olan bir mahalle. Evlerin giriş katı boydan boya camlarla kaplıydı, içeride yarı çıplak kadınlar davetkar gözlerle bizi buyur ediyordu.
Fatih'e birisini seçmesini söyledim.
Gözlerini açıp içerideki kadınları gibmeye hazırlanan orta yaşlı çocuklu amcaları, beyaz saçlı dedeleri daha fazla izleyebileceğimi sanmıyordum.
Çay ocağının karşısındaki bir evde bulunan kadını seçti. Onlar içeriye girerken ben de çay ocağındaki amcadan çay aldım.

ilk miydi evladım? dedi
Şaşkınlıkla yüzüne bakakaldım.
Haa yok amca ben girmedim arkadaş girdi ben bekliyorum. dedim

Sen de gir evladım ileride çocuklarına anlatacağın bir anın olur. dedi ya la
Ulan ne anısı ne çocuğu ne anlatması. Ben burasının 10 kilometrelik çevresinde olmaktan bile utanç duyardım.

içtiğim çay kursağımda kaldı. Fatih 2 dakika sonra yüzünde gülücükler saçarak geldi yanıma. Tam ağzını açıp anlatmaya yelteneceği sırada durdurdum.

Kendine sakla HACIIIII merak etmiyorum. dedim. Geldiğimiz yoldan geri döndük. Hilal istasyonunda herkes bize bakıyordu sanki amk. Bir an önce kendimi yurda atmak istiyordum. Ne işler açmıştın başıma Fatih

Otobüsüm dağlar arasında zigzaglar çizerek ağır ağır ilerliyordu. Gökyüzü ışımaya başlamış, bunun takibinde sabah ayazı otobüsün içlerine kadar ulaşmıştı. izmir'i gördüm uzaklardan. Yüksekçe bir yerden aşağı doğru iniyorduk...
Düzgün bir otoyola ulaştık. Otobüs, terminale varış saatinden daha erken bir zamanda gelmiş olduğundan ağır ağır ilerliyordu ve bu ağırlığı neticesinde şoföre ağız dolusu küfürler saydırıyordum. Ulan yavşak diyordum içimden. '' Biraz daha hızlı git. ne kadar para ödenecekse ben vereceğim ( hangi parayla ) yeter ki daha hızlı ulaştır beni sevdiğime.

Ne kadar süre öyle kaldım bilmiyorum. Yumuşak bir elin alnımda ve yanaklarımda dolaşmasıyla kendime geldim. Çevremi bulanık gördüğümden bu elin sahibini ilk başta seçemedim.

Zorlama kendini dedi bir ses. Ben Zeynep. Yapmamamız gereken bir şey yaptık ve sizi takip ettik. Fakat Haydar Amca ile karşılaşınca cesaret edip gelemedik. Onlar gidince Zehra ve Buse ( Melis'in diğer arkadaşı) Melis ile birlikte eve gittiler. Melis iyi bu arada. Telefonla görüştük seni merak ediyor. Yanımda olduğunu söyledim.''

Hayatımda ilk defa üyesi oldum şehirden ayrılıp, sevdiğim kızı görebilmek için başka bir şehire tek başıma gelmiştim. Türkeye'nin en güzel ve en rahat bu şehrinde birkaç saatte başıma gelenler inanılır gibi değildi. Boş boş Zeynep'in yüzüne bakmayı sürdürdüm. Başım felaket bir şekilde ağrıyordu fakat çevremdeki nesneleri net bir şekilde seçmeye başlamıştım.

Seni doktora zütürmem lazım dedi Zeynep. Melis seni bana emanet etti. Daha sonra da otobüs biletini erkene alırız.

Kaldı ki bu dönemde mesajla ayrılmak... ne bileyim beyler koyar adama. Ergence bir şey yapmıştım kabul. Mesafeler de vardı ona da kabul. Hayatta bazı şeyler tak gibi gidiyordu kabul. Ama beyler bütün bunlar ayrılığa neden olacak cinsten meseleler miydi? Taktiri size bırakıyorum...

Aslında meseleler basitti. Onları karıştıran insan ihtirasıydı. Demiş Oğuz Atay.

Bir şeyler yaşıyoruz. Hemen akabinde o yaşadıklarımızı beynimizde tasnif etmeye, karşılaştırmaya ve yorumlamaya başlıyoruz. Ve bu yorumlar çoğu zaman esas olan meselenin daha fazla içimizi kanatmasına yol açıyor. Bir şeyler yazıyoruz kendimizce. Hayatımızla ilgili Tehlikeli Oyunlar oynuyoruz.

Dostum şimdiye kadar hikayen gayet akıcı ve güzel gidiyor; fakat, bir entry'nde 22 yaşında oldugunu söylemişsin. Ben olayı detaylı olarak inceledigimde şu anda 20 yaşında oldugunu ve sorunsuz bir şekilde öğrenimini ilerlettiysen ikinci sınıfa yeni geçiyor olduğunu (hazırlık dahil) anladım. Bunları nereden çıkarttığıma gelecek olursak, buradan gözlemeci kız başlığına gidip yazdığın bir entryde, "kızla dünden itibaren arkadaşız adam olun" benzeri bir şey okudum. Entry tarihi 03.09.2013'tü. Hikaye zamanına göre izmir'e ilk gittiğin dönemde tanıştın bu kızla. Liseden sonra yıl kaybı olmaksızın gelmene rağmen üniversiteye nasıl olur da 22 yaşında olabilirsin. Eğer ben yanlış anladıysam düzelt beni.
Not: ağır işsizim amk

Güneş, dünya üzerindeki nimetlerini geri çekmeye başlamıştı. Hava kararmak üzereydi. Ve biz hala, birbirimize kenetlenmiş şekilde oturuyorduk.

Eve gitmeyecek misin? diye sordum.

Biraz daha kalabilirim dedi. Omzunu bırakmak istemiyorum. Çok iyi geldi. Aylar sonra ilk defa bu kadar hafifim

Yüzüne bakıp yapmacık bir gülümseme yerleştirdim. O da güldü. Fakat benim tersime gayet samimiydi. Sol elimi ellerinden ayırıp saçları üzerinde gezdirmeye başladım. Oradan parmaklarımın dışıyla boynunu, nefes borusunu, boynu üzerindeki her bir damarı incitmeden hissetmeye çalıştım. Karşı koymadı. Fakat başını kaldırıp aramızda milimetreler kalana değin yaklaştı. Uzun uzun yüzümü seyretti. Belli ki bir anlam vermeye çalışıyordu.

Metro istasyonunun karşısında bulunan bir kafe'de kahvaltımızı ettik. Aynı o malum günde otogardaki kafede olduğu gibi. iki çay söylemiştik orda biri açık.

Kendimi iyi hissetmiyorum Bilge. Beni bir daha görmek isteyeceğini sanmıyorum. Kendimi suçlu hissediyorum. Doğduğum günden başlayan bir suç dizisi içindeyim. Seni görmek istemiyorum, seni görmek istemiyorum. Aynı olayları yaşayacak gücüm kalmadı. Beni unut - belki de unuttun - Başıma gelecekleri düşünme. Ne yaptığımı, nasıl yaşadığımı merak etme. Sana anlatması zor. Sevmesini bilmeyenler kaderine razı olmalıdırlar. Oluyorum. Eyvallah iyi değilim, fakat üzüntülü de değilim bak gülüyorum. Ha- ha

Oğuz Atay'ın kitabındaki bu bölümü tekrar ettim içimden. O andaki durumuma uygun olacağını düşündüm. Kahretsin. Her şeyi düşünüyordum. O düşünceleri yaşayamıyordum. Eyleme geçecek gücü kendimde bulamıyordum. Sanırım Zeynep, bu sessizliğin nedenini şiddetle merak ederken, sessizlik gibi bir durum yoktu. Kafamın içindeki bir şahıs bağıra bağıra bir şeyler anlatıyordu. Her şey çok hızlı ilerliyordu.

Yatak odalarının olduğu bölüme geldiğimizde gülümsemekle yetindi. Sonunda oradan çıktık. Fenerium'a girdik. Zeynep'de aynı benim gibi fanatik Fenerbahçe'liydi. Birer tane atkı aldık. Teknoloji mağazalarını, kıyafet mağazalarını, Kipa'yı gezdik. Zeynep her gittiğimiz yerde bir şirinlik buluyordu. En sonunda D&R ' a girdik. Zeynep'ten burada ciddi olmasını rica ettim.

Yeni nesil saçma aşk kitaplarının bulunduğu bölümü atladık. Platon'un Devlet kitabını aldım. Dolaşmaya devam ettik. Ta ki Hayatımda yer etmiş şair ve yazarların bölümüne gelene dek.

Sabahattin Ali'nin bütün kitaplarını okumuştum. Yanlış anlamayın sakın instagram okuyucusu da değilim. Hatta instagram hesabım bile yok.

Kürk Mantolu Madonna adlı kitabı aldım elime. Bir zamanlar kendimi Raif Bey, Melis'i ise Maria Puder olarak görüyordum.

Rastgele sayfaları çevirmeye başladım.

Nedense, hayatta bir müddet beraber yürüdüğümüz insanların başına bir felaket geldiğini, herhangi bir sıkıntıya düştüklerini görünce bu belaları kendi başımızdan savmış gibi ferahlık duyar ve o zavallılara, sanki bize de gelebilecek belaları kendi üstlerine çektikleri için alaka ve merhamet göstermek isteriz. dediği bölümü kısık ve anlamlı bir sesle Zeynep'e okudum. Bir zamanlar dedim. Bana alaka ve merhamet gösteriyordun.

Bulunduğumuz yerde raflar arasında göz gezdirmeyi sürdürdüm ve Oğuz Atay'ı buldum. Beyler sizi temin ederim ki bu yazarı her okuduğumda ve o bilindik fotoğrafına baktığımda gözlerimin nemlenmesine engel olamam. Bir başka seviyorum Oğuz Atay'ı ... Poyraz Karayel'e bağladığımı söyleyen panpalarım olmuş. Poyraz Karayel Tehlikeli Oyunlar'dan parçalar taşır. Ben ise çok daha önceden, bu dizi peydah olmadan önce okumuştum.

Korkuyu Beklerken'i aldım elime. 41. sayfayı buldum ve oradaki bir cümleyi okudum;

Yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten eğlenceleri vardır.

Hemen arkasındaki sayfadan devam ettim;

Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır, dedim kendime. iyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar.

Kalemleriyle savaşan insanlardı bunlar. Ben de kalemlerle geçmişimin karanlık sayfalarına savaş açmıştım. Ben yazmıyordum ama. Yazılanlara değer veriyor, benimsiyor, ve kötülüklerin üzerine salıyordum.

Zeynep'in üzülmesini istiyordum belki. O yüzden Oğuz Atay'ı tercih etmiştim. Her kelimenin o atamadığım tokatın yerine geçmesini istiyordum.

Arkamı döndüğümde kilise görevlisini gördüm. Hiçbir ses etmeden yanımdan geçti. Birkaç metre uzunluğundaki siyah bir tütsüden bir şeyler aldı. Daha sonra sağ tarafta yanık vaziyette mumdan alıp isa heykelinin yanına gitti. Diz çöküp dua etmeye başladı. Amen dedi. istavroz çıkarıp tekrar benim bulunduğum tarafa yöneldi. Olan biteni şaşkınlıkla takip ediyordum. Boğazımda bir şeyler düğümlenmişti. Karşımda durdu. Elini uzatıp kendisini tanıttı. Ben de kendimi tanıttım ama kekelemeye başlamıştım.

Alman asıllıymış fakat yıllardır Türkiye'de yaşıyormuş. Papaz olup olmadığını sorduğumda. Değilim. Ama ben de bu kilisenin hizmetkarıyım . Dedi.

Daha sonra kilise tarihini bilip bilmediğimi sordu. Bilmiyorum rastgele geldim dediğimde anlatmaya başladı. Yaklaşık 500 yıl önce macarlar tarafından yapılmıştı. Şuan tek hhatırlayabildiğim bu bilgi.

Az önce hristiyanlık öğretilerinin bulunduğu kitaplığa yöneltti beni. Müslümanlıktan ve Hristiyanlıktan bahsetmeye başladık. Saygılı ve dikkatli bir şekilde Hristiyanlığı anlattı. Ben de cevaben zaten bildiği şeyleri tekrar ettim.

Buradaki panpalarım o şahsin misyonerlik faaliyeti yürüttüğünü sanabilirler. Ama hayır! Sakın bu aldanmaya düşmeyin. inancın insan ruhu için önemli olduğundan bahsetti. Zaten mevcut olan üç ilahi dinin çıkış noktası aynı yerdi.
Hangi dine mensup olursam olayım, o dinin gereklerini getirmem gerektiğinden söz etti.
Ve bu konular hakkında uzun süren bir sohbetimiz oldu. Sohbet sonunda tanıştığıma memnun olduğunu söyledim. Ahşap kapıyı ardımda bırakıp gün ışığının gözlerimi yakmasına izin verdim.

Sessiz sakin bir ortamda, Rahatsız sandalyelerin üzerinde ödevi bitirdik. Teşekkür edip bir borcum olduğunu söyledim.

Hiç beklemediğim bir şekilde;

+ Tavlama numaran bu mu? Çok klişe dedi.
- Anlamadım. Seni tavlamak isteyeceğimi mi düşündün. Hem de az önceki manzaradan sonra. ( Tsigalko reisin bin gülüşünün aynısı)
+ Şey nasıl göründüğünü biliyorum ama gerçekten düşündüğün gibi değil. Çok sıcaktı ve serinlemek için saçımı yıkadım sadece.
- ... ( inanmadım bakışı)

+ Gerçekten öyle değil. Ufff nasıl bir duruma düştüm ben. ( elleri kafasının üstünde gülüyordu. )

- Tamam tamam çok ısrar ettin. Bir gün küçükte kahve içmeye gideriz.

Kahve, çünkü beyler çay bana göre herkesle içilmemeli. Dost olmalı yanında, canına yakın olan bir can olmalı...

zeynebi gibtr et lan ezgi iyi kız
edit:yani hayır anlamadığım şey şu neden bunu eksiledin yani ne zoruna gitti

Küçük bir çember oluşturup sohbet eşliğinde biraları içmeye başladık. Fatih durmadan çevreyi tarıyordu.

Zeki ise daha 5 dakika olmadan ilk birasını bitirdi. Dedim bünye dayanaklı herhalde. 20 dakika olmadan 4 tane birayı hiç etti.
Baktım hafiften sallanıyor. Onun dışında hiçbir tepki yok. Umut'un ise sohbeti güzelleşmeye başlamıştı. Fatih işte bildiğiniz Fatih hala kendine göre bir kız arıyordu.
En sonunda Zeki'ye doğru ; Lan Zeki, oğlum arkanda bir kız var durmadan sana doğru bakıyor.

Zeki ani bir hareketle arkasını döndü ve kızla kesişmeye başladı. Uzun bir süre geçti. Hala bakıyordu. Hopotis. Gideyim mi lan yanlarına.

+ Sakın ha acele etme dur biraz daha.
- Oğlum çok fena kesiyorum. Gideyim lan.
+ Dinle beni biraz daha bekle.
- Gitcem ben
+ Tamam ne tak yiyorsan ye.
- Ne konuşayım kızla.
+ Lan ne bileyim, abartmadan espiri filan yap işte.

Umut da aynısını tekrarladı. Espiri, komiklik.. Bunlar önemli şeyler. Sonra Cem Yılmaz goy goyu başlattı. Hay kafanızı gibekim ben.

Zeki birden ayaklandı ve sallana sallana kızların yanına doğru gitti. Üçümüz de oraya kenetlenmiş, bizimkinin ne yapacağını meraklı gözlerle izliyorduk. ilk önce eğildi kıza doru. Sonra doğrulup, hafif geri çekildi ve takla atmaya başladı dıbırına koyayım.

Ulan ne oluyoruz. Takla atıyor, ayağa kalkıyor, sonra yeniden takla atıyordu. Kızlar bir kahkaha tufanıdır gidiyordu. Çocuk orada rezil olmuştu. Ben az önce bünye sağlam filan dedim ya unutun onu.

Yerimden kalkıp koşarak Zeki'nin yanına gittim.

Dur aga bırak. Ne güzel güldürüyorum kızları işte. Bıraksana ulan. dedi Omzundan tutup oturduğumuz yere doğru sürüklemeye başladım. Sonra bu kustu. Ama nasıl bir kusmuk...

Adam picasso'nun tablolarından esinlenmişti sanki. Sarımsı yerlerin belli başlı bölgelerinde kırmızı domatez kabukları filan... Midem kaldırmıyor.

Yurdun bulunduğu bölgede kapalı pazar alanı vardı. Çaprazındaki lüks binalar ve onların dışındaki gecekonduların yoğunluğu bu mahallenin karışıklığını anlatır gibiydi.

Bahçe kapısından süzülüp hasır sandalyelerin üzerine oturduk. Az sonra yurdun sahibi olduğunu tahmin ettiğim kilolu, kel bir adam ve onun eşi olduğunu tahmin ettiğim sarışın bir milf yanımıza geldi. Kendilerini tanıttılar beni de tanımaya çalıştılar. Saygıdeğer insanlara benziyorlardı. Tanışma faslını bırakıp yurdun imkanlarından bahsetti yurdun sahibi ( ismine yahya diyeceğim bundan sonra ) daha sonra da konu para meselesine geldi. Yurdun ücreti bütçemizi sarsmayacak derecede uygundu. Ve o fiyata Yahya Bey'in sunduğu imkanlar gayet kabul edilebilirdi. Peki neydi o imkanlar?

- odalar 2 ve 4 kişilik olacak. Oda arkadaşları gelinen bölgeden kişilere ve ders saatine göre belirlenecekti.

- lig tv ve klima vardı.
- yurt kızlı erkekliydi ( Buraya dikkat * )
- sabah ve akşam yemekleri verilecekti. Aşçı işinin ehli bir adamdı.
- aile ortamı olacaktı ( en sevdiğim )
- Hızlı bir internet vardı.

Zeynep'e döndüm.

Söylediğin kadar varmış dedim. Biliyorum anlamında başını salladı. Biraz daha orada durduk. Daha sonra onu takip etmem gerektiğini söyledi ve beni yine bu manzaranın hakim olduğu park gibi bir yere zütürdü. Önümüzde uzanıp giden deniz. Ve denizin bitişinde görünen Karşıyaka... O an benliğimde hakim olan karmaşık duyguları anlatmaya kelime bulamıyorum. Affedin panpalarım.

Kolumdan tutup bir banka oturttu beni. Ve uzaklara daldı. Kendinde değil gibiydi. Ben de aynı durumdaydım fakat o önünde uzanan izmir'e bakıyordu. Ben ise ona.

Aramızda birkaç dakika süren fakat bana saatler sürmüş gibi gelen bir sessizlik zuhur etti. Sessizliği ilk bozan ben oldum.

Zeynep bunu neden yapıyorsun.

Sence neden? dedi yüzüme bakmadan konuşmayı sürdürerek

+ Yurt bakmaya geldiğim gün. Bana acıdığını hissetmiştim.
- Çünkü sana acıyorum.
+ Bana neden acıyorsun peki ?
- Neden biliyor musun? ... Hayır. Daha önce anlatamayacağımı söyledim.
+ Zeynep beni yorma yalvarıyorum. En azından sen yorma.

Ve eskisinden daha uzun sürecek 2. bir sessizlik başladı.

Bir anlık tereddütten sonra.Gerçekten öğrenmek istiyor musun? dedi.

+ Beni ilgilendiren bir şeyi öğrenmek en doğal hakkım.
- Pekala. Anlatacağım. Ama saçma bir şeyler yapmak yok. Söz veriyor musun?
+ Söz veriyorum.

Anlam arayışımda karşılaştığım anlamsızlıklar kafamın içinde birbirinden saçma düşüncelerin meydana gelmesine ortam oluşturmuştu. Bu gibi düşünceler de eskinin yaşandığı yerlerde daha baskın bir şekilde ortaya çıkıyordu. Düşünmemek için telefonumdan bir şarkı açıp kulaklığı taktım.

Bir söylem vardır. Bilenleriniz çıkacaktır mutlaka. insanların sesini kız, müziğin sesini aç diye. Öyle yaptım. Bu durumda en iyi gidecek şarkı Müzeyyen Senar'dan Fikrimin ince Gülü 'ydü. Son sese ayarlayıp dinlemeye başladım.

Müzeyyen Senar'dan parçalar geliyordu ardı ardına. Daha sonradan Ümit Besen'e geldi sıra. Ondan birkaç şarkı dinlemiştim ki Zeynep yanımda bitti.

Burada olduğunu öğrendiğimde son derse girmedim hemen geldim. dedi.

Günün ilk yaşam belirtileri martılardan geldi. Sokak hayvanları çıktı daha sonra meydana, tekel bayiler yeni güne hazırlanmak için kapalı kepenklerini kaldırdı.

Dünya bir şekilde düzenine devam ediyordu. Birkaç kişinin yaşadığı herhangi bir aksilik bu düzeni sekteye uğratmaya yetmiyordu. Bir anlık düşündüm:

Bugün ölsem. Bu insanlar varlığımdan habersiz yine kepenk kaldıracaklardı, lokantalar, çay bahçeleri, iş merkezleri, her günkü düzenli işlerine devam edeceklerdi...

Bornova Sokağına daldım korkusuzca. izban'a giden en kısa yol burasıydı. Travestiler geçen gecenin yorgunluğunu atlatmak için evlerine çekilmişler, sokağı normal insanların, normal işlerine terketmişlerdi. Burada hayat gece farklı işliyordu sabah farklı...

ilk sefere biraz daha vakit vardı. Buna rağmen insanlar birikmişlerdi peronlarda. Uykusunu alamayan işçiler bekleme salonlarında boş bulduğu banklarda uyukluyordu.

Dışarıda bekledim. Kalın montuma rağmen geceden arta kalan soğuğu iliklerime kadar hissediyordum.