Vira Bismillah

Parmaklarımla, tarihi bir esere dokunur gibi çenesini kavradım. Gözlerini üzerime devirmiş, devam etmem yönündeki işareti vermişti. Dudaklarımı dudaklarına yaklaştırdım. Önce hafif bir öpücük kondurdum. Geri çekilip onda yarattığı etkiyi çözmeye çalıştım. Birkaç saniye geçmemişti ki bu sefer Zeynep gömüldü dudaklarıma. Saniyeler ve dakikalar derman dinlemez bir hızla geçiyordu.
Dudaklarının ıslaklığı ve sıcaklığı önce dudaklarımda teşhis ediliyor oradan beynimdeki bazı duyu bölümlerini uyararak kalbime, en nihayetinde erkeklik organıma kadar ulaşıyordu. Öpmeye devam ettim. Ellerim film ışığı altında göğüslerini aramaya başladı. Gömlek giymişti. ilk düğmeyi çözdüm. Fakat bu göğüslerinin çıplaklığına ulaşmama yetmedi. 2. Ve 3. Düğmeleri de çözdüm. Sinemadaki tek tük insanın varlığı beni etkilemiyordu. Zaten onların da zar zor görebileceği bir yerde oturuyorduk.
Ve sonunda istediğim bölgeye ulaştım. Göğüs uçları dikleşmişti. Biraz orada kaldım. Daha sonra ellerimi daha aşağıya indirmeye başladım. Pantolonunun düğmesini çözmeye zütüm yemediğinden üstünden hafifçe el gezdirmekle yetindim. Öpüşlerimiz hızlanmıştı.

Rezerve

Orada durmam gerekiyordu. Bunu kendime tekrarladım. Fakat vücudum beynimden bağımsız işliyordu. Biraz geç de olsa durmayı başardım.
Çözdüğüm düğmeleri özenle tekrar ilikledim. Daha sonra dudaklarına kısa fakat etkili bir öpücük kondurdum.
Az zaman sonra filmin ilk yarısı bitmişti. 2. Yarıyı izlemenin ( ya da izler gibi yapmanın ) bir anlamı yoktu. Dışarıdaki insan selinin arasına karıştık. Akşam yemeği yedik. Bilenler bilir burada Pidematik diye bir mekan var. Hem ucuz, hem de güzel pideleri var. Sabah ikea ve diğerr mağazalarda yaptığı çocuklukları bahane ederek, gülüşmeler eşliğinde karışık pidesini kendi ellerimle yedirdim.
Yemekten sonra ‘’ 2 çay söylemiştik biri açık. ‘’ Çay eşliğinde sigara tellendirdik.

Onu evine bırakmak istediysem de ‘’ Hatay’’ istasyonuna ineceğini, bir minibüsle evine varacağını söyledi. Endişeye gerek yokmuş. Yurda gidip dinlenmem lazımmış.
Metronun önünde alnından öptüm ve bir daha görüşmek üzere ayrıldık. Yarın üniversitede ilk günüm olacaktı ( Sınav olsa bile. )
Yurdun kapısından neşeyle girdim. Bir anlık refkexle başımı televizyonun karşısındaki koltuğa çevirdiğimde Ezgi’nin orada olmadığını farkettim. Oysa ki zaman geçecek, Ezgi hep o üçlü koltukta kanalları zaplayacaktı.
ister istemez moralim bozuldu. Tek kelime etmeden odama çıktım. Alarmı kurup uyudum. 3. Oda arkadaşım da gelmişti. Mevcut olanlar da uyuma fikrime saygı gösterip balkona geçtiler.
Fatih’de sınava girecekti.
Sabah olduğunda Fatih’i uyandırdım ve birlikte kahvaltı yapmaya indik. Klagib kahvaltı menüsüydü. Ardı ardına 3 çay içtim. Ondan sonra servise atlayıp okula gittik.
Sınavda hiçbir tak yapamadım. ingilizcem pek iyi sayılmazdı ve hiç çalışmamıştım. Hangi özgüvenle muafiyet sınavına girdim bilmiyordum. Sınav sonunda yurdun servisi otoparkta bekliyordu. Ama gitmedim. Fakültemin öğrenci işleri departmanından o okulda okuduğumun kanıtı olan belgeyi alıp Konak’a Kent Kart güncelleme ve talep yerine gittim. Bu direktifleri Zeynep’ten almıştım. Bugün de dershanesi vardı. Başvuruyu yaptıktan sonra sürpriz yapıp yapmama konusunda çekincemede kaldım.

En sonunda iş bankasının önündeki çiçekçiden bir buket aldım ve sora sora Basmaneyi buldum. Burada yürüme mesafesi uzun ama zevkliydi. Basmane istasyonun önüne geldiğimde bu sefer dershanenin adını sormaya başladım. En sonunda bilen çıktı ve yönlendirdi.
Kapının önünde Zeynep’e dersin ne zaman biteceğini öğrenmek amacıyla birkaç soru sordum. Daha ilk dersteydi. Saat 5 e kadar sürecekti ama 18 dakika sonra ders arası verilecekti. Derse ara verdiklerinde mesaj atmasını söyledim ve elimde taze papatyalar, garipseyen ve imrenen bakışların arasında beklemeye başladım.
Mesaj attığında kapının önüne çıkmasını söyledim. Çok geçmeden topuklu ayakkabılarını mermer basamaklara vura vura indi. Elimdeki papatyaları ve papatyaların üstünden salak salak gülümseyen beni gördüğünde koşmaya başladı. ‘’ Yavaş ol düşeceksin’’ diye bağırdım gülümsememi muhafaza ederek. Elimdeki çiçekleri aldı. Alırken, etrafı koloçan etmiş, kimsenin bize bakmadığını anlayınca da bu jestime dudağıma kondurduğu masum bir öpücükle karşılık verdi. 10 dakikalık ders arasının 5 dakikasını bu şekilde geçirmiştik.

‘’ istersen bir bahane bulup izin alabilirim.’’ dedi Zeynep.
+Hayır bu şekilde devam edersen hiçbir şey öğrenemeden üniversite sınavına girmeye çalışırsın.
- Yok evde de çalışıyorum ama ben
+ Olsun . Ben sadece seni görmeye geldim buraya . Ama istersen dersler bitene kadar bekleyebilirim tabi.
-Onca saat beni mi bekleyeceksin?
+ Beklerken yapacak bir şeyler bulurum ben
-Şahsen hayır diyemeyeceğim beyfendi.
+ Tamam o zaman ben buralarda olacağım. Hem şehrin bu tarafına hiç gelmemiştim. Nerde ne var öğrenmiş olurum.
-Bak ne diyeceğim. Sevgi yoluna gitsene
+Sevgi mi yolu. O da neymiş öyle?
-işte çok güzel bir yer kitapçılar filan var hem de çok uygun fiyata. Ama dikkat et korsancılara bulaşma
+ piiiiii korsanda mı var?
-Orjinaller de var ama merak etme 
+ Tamam o zaman ben bi uğrayım.
Ve zaman ayarı çok iyi yapılmış olan dershanenin ders zili çalmaya başladı. Bu sefer ben öptüm ve indiği merdivenleri teker teker tırmanmasını izledim hayranlıkla. Sırtımı dönüp gideceğim sırada;

ismail abiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii’’ diyen bir ses duydum. Kaynağına bakmadan ani bir reflexle arkamı dönüp ‘’ Huoppppppp ‘’ diye bağırdım. Ve Zeynep’in gülüşünü yakaladım. ikimiz de Leyla ile Mecnun hayranıydık. Ayrı ayrı hayatlarda, bütün bölümlerini tekrar tekrar izlemiştik. Bu kızı gerçekten sevmeye başlamıştım. En çok hangi özelliği deseniz. Bende de bol miktarda mevcut olan, fakat samimi olmadığım insanlara göstermek konusunda son derece çekindiğim çocuksu davranışlardır.
insan sevdiği insanın yanında çocuksu olmayı denemeli dostlar.

Rezerved
trollcü pampa sana yakın yazıyor reis k.bakma *

Melis in oyunundan bahsediyorum

Devam panpi niye durdun

Hazırdaki partları bitti galba

‘’Sora sora Bağdat bulunur.’’ Demişler ya eskiler harbiden de doğru. Buraya geldiğim günden beri. Zeynep’in yanımda olmadığı zamanlar hep yol yordam sorarak tanımaya çalıştım şehri.
izmir’in insanları kendilerine adres sorulduğu vakit dudak bükmez. Biliyorsa adam akıllı tarif eder. Hatta karışık bir yerdeyse sorduğunuz yer ve yakınlardaysa kendileri bile, sizi aradığınız yere kadar bırakmak amacıyla eşlik eder. Her neyse ben adres sorduğumda birkaç kişiden ‘’ Hangi sevgi yolu?’’ cevabını aldım. Sevgiye susamış ve nice sevgiler görmüş bu şehirde layığına yakışır bir şekilde birçok noktaya sevgi yolu adı verilmişti. Bir kez daha hayran kaldım. Kaldırımlardan geçtim, ağaçları inceledim. Ve sonunda bir katolik kilisesi çıktı karşıma. ismi ‘’ Saint Polycarpe’’ kilisesiydi ve kapıda kilise görevlisi olduğunu düşündüğüm iyi giyimli uzun boylu biri duruyordu.
Hayatımda daha önce hiç kiliseye girmemiştim. Görevliye yaklaştım ve içerisini gezip gezemeyeceğimi sordum.

Rez panpa iyi gidiyo

Rezervasyon

içeriye buyur etti beni. Gün ışığını arkamda bırakıp büyükçe, ahşap bir kapıdan içeriye süzüldüm. içerisi mumlarla aydınlatılmıştı ve girişte Hristiyanlığa ait bazı kitaplar sergileniyordu. ilerledim. Duvarlardaki tarihi eserleri incelemeye başladım. isa ve Meryem ana gravürleri ve hemen karşımda büyükçe bir çarmıhtaki isa heykelini süzdüm. Tavan ile taban arasındaki yükseklik baş döndürücü derecedeydi. Ayak sesleri yankılandı içeride. Korktum amk. Esrarengiz bir hava vardı içeride.

rezerved devam panpa

Kim sukuluyo lan. Biri hayrina herkesi sukulamis

Arkamı döndüğümde kilise görevlisini gördüm. Hiçbir ses etmeden yanımdan geçti. Birkaç metre uzunluğundaki siyah bir tütsüden bir şeyler aldı. Daha sonra sağ tarafta yanık vaziyette mumdan alıp isa heykelinin yanına gitti. Diz çöküp dua etmeye başladı. Amen dedi. istavroz çıkarıp tekrar benim bulunduğum tarafa yöneldi. Olan biteni şaşkınlıkla takip ediyordum. Boğazımda bir şeyler düğümlenmişti. Karşımda durdu. Elini uzatıp kendisini tanıttı. Ben de kendimi tanıttım ama kekelemeye başlamıştım.

Alman asıllıymış fakat yıllardır Türkiye'de yaşıyormuş. Papaz olup olmadığını sorduğumda. Değilim. Ama ben de bu kilisenin hizmetkarıyım . Dedi.

Daha sonra kilise tarihini bilip bilmediğimi sordu. Bilmiyorum rastgele geldim dediğimde anlatmaya başladı. Yaklaşık 500 yıl önce macarlar tarafından yapılmıştı. Şuan tek hhatırlayabildiğim bu bilgi.

Az önce hristiyanlık öğretilerinin bulunduğu kitaplığa yöneltti beni. Müslümanlıktan ve Hristiyanlıktan bahsetmeye başladık. Saygılı ve dikkatli bir şekilde Hristiyanlığı anlattı. Ben de cevaben zaten bildiği şeyleri tekrar ettim.

Buradaki panpalarım o şahsin misyonerlik faaliyeti yürüttüğünü sanabilirler. Ama hayır! Sakın bu aldanmaya düşmeyin. inancın insan ruhu için önemli olduğundan bahsetti. Zaten mevcut olan üç ilahi dinin çıkış noktası aynı yerdi.
Hangi dine mensup olursam olayım, o dinin gereklerini getirmem gerektiğinden söz etti.
Ve bu konular hakkında uzun süren bir sohbetimiz oldu. Sohbet sonunda tanıştığıma memnun olduğunu söyledim. Ahşap kapıyı ardımda bırakıp gün ışığının gözlerimi yakmasına izin verdim.

Fena panpa devam

ilaç gibi geldi partlar saol panpa