izlediğim tüm o filmlerin içindeyim şimdi

hiç mi kimse yok amk

Kapıda üç kişi görmüştük ama içerde toplamda yedi kişi olmuştuk.
Camlarda demir parmaklıklar vardı ama öyle korkmuşlardı ki perdeler kapalıydı ve ev çok havasızdı. Uzun zamandır camlar açılmamışı, çok belliydi.
Kapıda bekleyenlerden engin abi kırk yaşlarındaydı. Yanında yine kırk yaşlarında olan karısı melek abla ve on yaşındaki çocukları mert vardı.
içerde oturan iki kişi sonradan dahil olmuştu eve. Tıpkı bizim gibi.
Biri altmış yaşlarında olan, tatil sitesindeki tek kıraathanenin sahibi olan ibrahim amca, diğeri de bizim okulda öğrenci olan semih.
Engin abi ve ailesi karne tatilini geçirmek için gelmişlerdi buraya. Yazın pek kimse olmazdı çünkü. Olayların başladığı ilk günler evden hiç çıkmamışlar ve bu şekilde hayatta kalmışlardı.
ibrahim amca sabah kahveyi açmak için evden çıktığında sokaktaki manzarayı görmüş ve bir şekilde yolu bu evle kesişmiş.
Semih zaten engin ağabeylerin komşusuymuş, yan dairede oturuyormuş.
Artık yedi kişiydik.
ev arkadaşlarımın nerede olduklarını merak ederken, yeni ev arkadaşları bulmuştum kendime…

Birbirimize öyle bakakalmışken sokağın sonundan bize doğru koşan iki köpeği gördüm.
Koşarken çıkardıkları havlama sesi garipti, tıpkı onlar gibiydi.
Evin içindekiler köpeklerin havlamasını duyar duymaz bize bağırmaya başladılar;
-Hemen içeri gelin, çabuk olun!
Köpekler bize doğru koşarak geliyorlardı. Gittikçe yaklaşıyorlardı. Biz ise bi evdekilere, bi köpeklere bakıyorduk.
Köpekler yaklaştıkça yüzlerindeki ifade daha da belirginleşmeye başlamıştı.
Onların da gözleri kıpkırmızıydı, çıkardıkları ses aylaklarla aynıydı.
Gamze benden önce kendini toparlamıştı, kolumdan tutup beni çekmeye başladı.
Kendime geldim ve birlikte eve doğru koşmaya başladık.
Eve girip kapıyı kapattığımız anda köpeklerin kapının önünde belirdiğini hissettik.
içerdeydik…

olum capslerle geliyorum bak nerdesiniz.

kimse yok mu lan up up up

beyler?
yazmaya başlıyorum yavaş yavaş?

Ekmek bıçağıyla zombimi kesecen amk ? Ayrıca Rezetved

yaz panpa okuyoruZ

hikayeye yarın gece devam ediyoruz beyler.
kimse yok zaten.
okuyan varsa yarın aynı saatte.

Okuyoruz panpa yaz sen iyi gidiyorsun

kimse yok bu gece aq, yarın devam ederiz binler.
iyi geceler.

Yaklaşık üç saat süren yolculuğun ardından bahsettiğim yere gelmiştik.
Tam da beklediğim bir manzarayla karşılaşmıştık.
Neredeyse hiçbir değişiklik yoktu. okulun ve sitenin önünde kaza yapmış veya terk edilmiş birkaç araba, bazı yerlerde kan izleri ve ceset parçaları.
Sitenin içine girip arabayı güvenlik kulübesinin arkasına bıraktıktan sonra çevrede kısa bir yürüyüş yaptık.
Manzara hep aynıydı. Kan izleri ve ceset parçaları.
Birkaç sokak daha geçince dikkatimizi çeken bir değişiklik olmuştu etrafta.
Kan izleri yoktu. ceset parçaları yoktu. ve en önemlisi düzenliydi çevre. Diğer sokaklar gibi çöpler dağılmamıştı, bir kargaşa ortamı yoktu.
Etrafımıza şaşkınlıkla bakarken karşımızdaki evin kapısı yavaşça açıldı.
Dışarıya çıkan üç kişi bize, biz de onlara bakıyorduk…

okumadım ama çok tutarsa falan reserved alayım ben.

boş vaktimde ilk iş okumak olacak panpa. öperun.

Ne yapmamız gerektiğini düşündük. Beklemeli miydik, yoksa yolumuza devam mı etmeliydik?
Evet, gitmeliydik. Çünkü öncelikle kendi hayatımızı güvence altına almalıydık.
Arabamızın içinde yiyeceklerimiz hala duruyordu, kimse merak edipte içine bakmamıştı.
Fakat arabanın arkası kapanmıştı, çıkartamazdık. Diğer arabayı oradan kaldırmalıydık.
Arabayı biraz inceledikten sonra kitli olmadığını fark ettim. Anahtar torpidodaydı.
Hemen arabayı geri çekip kendi aracımıza bindik ve yola çıktık.

Ertesi sabah erkenden yola koyulduk. Çünkü hem yolumuz uzundu, hem de gidince kendimize kalacak yer bulmalıydık.
Umut’la arabayı bıraktığımız yere kadar yürüyerek devam ettik.
Neredeyse tüm yolu konuşmadan gelmiştik.
Arabanın yanına geldiğimizde ilginç bir şeyle karşılaşmıştık.
Umut’la arabayı park ettiğimizde arkası boştu. Fakat şu anda düzenlice park edilmiş bir araç vardı.
Birden heyecanlandık ve birbirimize bakarak gülümsedik.
Hala hayatta belki de yakınlarda birileri vardı.
Böyle şeyler bizi fazlasıyla umutlandırıyordu…

Bu işin böyle gitmeyeceği çok açıktı. Ertesi gün oturup sakin kafayla düşünmeye karar verdik.
Aklıma o günlerin şartlarına göre mükemmel sayılabilecek bir fikir gelmişti.
Okulumun çevresi boş bir araziydi. Arkası belki de bir kilometre boyunca otluk ve yeşillikti.
Okulun önünde iki bin konutlu bir tatil sitesi vardı. Denize sıfır.
Kış aylarında olduğumuz için evlerin birçoğu boştu. Yaklaşık bin dokuz yüz tanesi falan…
Eğer oraya gidebilirsek yaşamak için gayet güvenli bir bölgeydi. Çok iyi biliyordum bunu.
Hem de okulun hemen yanında yeni açılan bir market vardı. Yazın turistlerle parayı kaldırıyordu ama kışın sadece öğrenciler olduğu için sigaradan başka pek bir şey satamıyorlardı.
Çevrede kimse olmadığı için oranın yağmalanma ihtimalinin çok az olabileceğini düşündüm.
Gamze’yle tüm bunları paylaştım, ilk önce kararsız kaldı ama benimle gelmek istediğini söyledi.
Çünkü gerçekten hayatta kalmam gerekiyordu. Bu belki de ona güç veriyordu…

iki gündür o binanın en üst katındaki dairedeydik gamze’yle birlikte.
Pek konuşmuyorduk. Zaten konuşacak pek bir şey yoktu…
Uyuyorduk sürekli. Aynı odada, farklı koltuklarda. Uyanık olduğumuz zamanlarda ya yemek yiyorduk, ya da pencereden dışarıyı izliyorduk.
Geceleri uyuyamıyordum. Gözlerimi kapattığım her an dışarıdan gelen sesler bana umut’u hatırlatıyordu. Sonuç olarak ben bir insanı öldürmüştüm. Hem de yeni tanıştığım bir arkadaşımı.

nerdesiniz lan

geldim beyler başlıyorum toplanın

Updullah