iz bırakan cümleler

her erkeğin ölümü babasının ölümüyle başlar-orhan pamuk

karda donmak üzeresin... uyumak tatlı geliyor ama... sen öldüğünün farkında değilsin

fena halde kimsesizim bugünlerde, bildiğin gibi değil.
eğer bilseydin zaten, ‘kimsem’ olurdun bir koşuda

bil ki, mutlu son diye birşey yoktur. çünkü birşeyde 'son' varsa orada mutluluk yoktur !

ne diyon amk

zifiri karanlıkta kaldığında bir aydınlık olsun istiyorsan kalbine bak,.kalbin ne kadar temizse ışık o kadar parlak olacaktır

Yeniçeriler kapıyı zorlarken Uzun ihsan Efendi hala malûm konuyu düşünüyor, fakat işin içinden bir türlü çıkamıyordu…

“Rendekar doğru mu söylüyor? Düşünüyorum öyleyse varım. Oldukça makûl. Fakat bundan tam tersi bir sonuç, var olmadığım, bir düş olduğum sonucu da çıkar: Düşünen bir adamı düşünüyorum. Düşündüğümü bildiğim için ben varım. Düşündüğünü bildiğim için, düşlediğim bu adamın da var olduğunu biliyorum. Böylece o da benim kadar gerçek oluyor. Bundan sonrası çok daha hüzünlü bir sonuca varıyor. Düşündüğünü düşündüğüm bu adamın beni düşlediğini düşlüyorum. Öyleyse gerçek olan biri beni düşlüyor. O gerçek, ben ise bir düş oluyorum.”

Kapı kırıldığında Uzun ihsan Efendi kitabı kapadı. Az sonra başına geleceklere aldırmadan kafasından şunları geçirdi: “Dünya bir düştür. Evet, dünya… Ah! Evet, Dünya bir masaldır.”

vay amk

söz ağzımdan çıkana kadar bana aittir, eğer ağzımdan çıkmışsa ben artık ona aitim.

"sahi nedir gençlerdeki bu lens merağı. gözler de sahte olduktan sonra, insan neye bakıp inanmalı.."

kısa yoldan da mutlu olabilir insan;büyük ikramiye gibi bir kalp çıkmışsa hayatına.

bütün renkler aynı hızla kirleniyordu, birinciliği beyaza verdiler.

paran varsa yancıkta gibin oynar amcıkta baya iz bıraktı bende

birini sevmek istiyorum; hiç kimseyi sevmediğim gibi. biri sevsin istiyorum beni, hiç sevilmediğim gibi.."

çıkıp kürsülerden nutuk savuran, konuşup meydanı kasıp kavuran, inip şakiradan güzel kıvıran beyler gördük efendiler tanıdık...

insanlar bu hayatta iki türlü yükselirler bir kendi akıllarını kullanarak iki başkalarının akılsızlıklarını kullanarak..

çıkıp kürsülerden nutuk savuran, konuşup meydanı kasıp kavuran, inip şakiradan güzel kıvıran beyler gördük efendiler tanıdık...

bazı romanlar okuyanın hayatını değiştirir, bazıları da ancak hayat değişince okunabilir.

boş gezenin boş kalfasıysan bu dünyada ne gibime yaşıyon yarrağaaaammmmmmmmmmmmmm

gerek yokken yanındalar, ihtiyacın olduğunda uzakta. unutma ki, kimi hayatına girdiğinde hayatını aydınlatır, kimisi çıktığında.