Bölüm 4) intikam Vakti

Arada hikayenin en başında bu şekilde "" işaretli sözler vereceğim. Bunlar hani sanki bizim adam geçmişi hatırlarken aynı zamanda kendi kendine konuşuyormuş gibi düşünün .

"iyi bir insan düşünün. Herkese yardım eden. Herkesle ilgilenen. Ve bunu birilerinin gözüne girmek için yapmayan. Gerçekten özünde iyi olan bir insan. işte o insandan korkmalısınız. Çünkü o içindeki öz karanlıklaşmaya başlarsa o kişi mükemmel bir kötü olur"

Küçük bir çocuk bana akıl veriyordu. Sanki o benden büyüktü. Olgunluğuna hayran kalmıştım. Haklıydı. Ağlamak çare değildi. Karımın neden öldürüldüğünü ve kızımın nerede olduğunu öğrenmem gerekirdi . Arabama kadar gitmek bana ağır gelmişti. Bende koşarak şirkete doğru gittim. Tek amacım bir ip ucu idi. Karımın neden öldürüldüğünü ve kızımın nerede olduğuna dair ortak bir ip ucu…

Şirkete geldiğimde hemen ofisime çıktım. Bugün şirket tatil olduğu için pek eleman yoktu. Ofisime çıkıp masamı , çekmecelerimi heyecan ve sinirle aramaya başladım. Ve çekmecelerin birinde bir dosya buldum. Üstünde kırmızı harflerle “Bir Dost” yazıyordu. içini açtığımda küçük kızımın resmini gördüm. Ve resmi olan bir adamı. Dosya da şunlar yazıyordu…

“Karını ve kızını elinden alan adam bu. Başka bir şirketin patronu. Pis işler bilirsin. Rakibi de sensin. Artık sende pis oynamalısın . Karını öldürdü. Ve birkaç haftalığına buradan uzaklaştı. Tahmini adresi burada. Sana intikam almak için bir şans tanıyorum. Kim olduğumu düşünme. Ya karın için ağıt yak , yada kızını bu adamın elinden kurtar.”
Böyle bir yazı , bir fotoğraf ve bir adres. Tekrar ağlamaya başlamıştım. Bu arada içeri yardımcım girdi. Etrafın dağıldığını ve ağladığımı gördü ve “Patron.. Patr.. iyi misin ?” diye bağırarak beni sıkıca tutarak ileri geri sarsmaya başladı. “Ölüm..Ölüm.Ölüm” diye kendi kendime tekrar ediyordum. “Patron.. Lanet olsun ne oldu?” dedi yardımcım ve bana tokat atmaya başladı. “Kendine gel be adam !” diye bağırıyordu…

Biraz kendime gelince ayağı kalktım. Ellerimi sıktım. Ve pencereye doğru yöneldim. Hava açıyor gibiydi. “Havayı görüyor musun ? Hava nasıl o kabalığından, o kasvetinden kurtuluyor. Birkaç dakika sürüyor. işte bende bu şekilde kapanıyorum. Buraya en son kim girdi ?” diye sordum. “Efendim siz 2 saat önce buradan çıktınız. Ondan beri burası kapalıydı zaten. Anahtar bir tek sizde var…” . Ona doğru döndüm ve “Yanılıyorsun,bir kişide daha vardı anahtar. Karımda…Sadece. Anahtar için mi öldürdüler onu. Lanet olasıca buraya kimin girdiğini nasıl bilmezsin ?” diye bağırarak üstüne yürüdüm ve bir yumruk geçirdim.

Şokun etkisinden kurtulamamıştım.O da ben de . “Efendim, ne oldu ?” diye sordu.Üzülüyordum. Kendime , ona ve her şeye. Dosyayı alıp ofisimden çıkıp tekrar koşmaya başladım. Koşarken yapacağım şeyden emindim. Şirket, para. Bunlar önemli ha ? Paylaşacak biri olmadığı zaman , kazandığın para ile kızına bir şeyler alıp yüzündeki gülümsemeyi görmeden ne anlamı var. Ne şirket ne de para. Artık tek amacım var. Kızımı kurtarmak ve o fotoğraftaki adamı öldürmek. Gözünün yaşına bakmadan. Öldürmek ve kızımla bu lanet şehri terketmek…

Bölüm 5) Değişim

Eve döndüm .Ev hala incintı. Birkaç saatte neler yaşamıştım. Gereken yerlere telefon ettim ve karımı hakettiği gibi uğurladık…Mezarının başında birkaç dakika bekledim. Hiçbir şey söylemiyordum. Sadece mezarına bakıyordum. Elimi açtım ve biraz toprak aldım elime. Toprağı sıktım ve “Merak etme , mirasımızı koruyacağım.” Dedim. Eve tekrar geçtim , kızımın trenini alıp çantama koydum. Biraz da para aldım.Evi son bir kere turladım. Sonrasında bir uçak bileti alıp hayatımı mahfeden adamın olduğu yere doğru yola çıktım. “Bekle beni. Ölüm senin için geliyor.”

Katilin konakladığı şehre indim. Hava kapalıydı. Temmuzdaydık…Neden böyleydi hava ? Bana artık üzülmeyi kes. Benim için artık ağlama…
Dosyadaki adrese sorgusuz bir şekilde gelmiştim. Bir dost dediği kimdi ? Bunlar başımı ağrıtan sorulardı. Ancak bunları düşünmek gereksizdi. Önemli olan tek şey kızımdı. Bir taksi çevirdim. “Nereye gidiyoruz ?” diye sordu. Aklımdaki sorular yüzünden cevaplayamamıştım taksiciyi. “ 13 numaralı abi sana diyorum.” Dedi. “Ne 13’ü ?”dedim sinirli gözlerle bakarak.”Şey.. Yok bir şey abi öyle takıldım. Kötü olduğundan değil ama bak yakışmış yani.”. Ne saçmalıyordu bu adam. Şakalaşmaya mı çalışıyordu ? Zamanımı boşa harcıyordu aptal herif

“Silah satan bir yere gideceğiz önce.” Dedim. Bana doğru dikiz aynasından tedirgin gözlerle baktı. Kaskatı kesilmişti suratım. Ağlamaktan şişmiş gözlerim. Sıkmaktan acıyan ellerim. “ilerle!”dedim. Hala şüpheciydi. Bayağı bir para çıkardım cebimden ve parayı fırlattım öne doğru. “ilerle!”dedim. Ve yola çıktık.Önce kendimi bir silah aldım. Büyük bir şirketin patronu olduğum için bu da pek sorun olmamıştı. Hayatımda ilk defa mevkimi insanların üzerinde kullanıyordum. Bunu yapmaya mecburdum.

Hayat beni değiştiriyordu.iyi bir insandım. Belki de iyi bir insan olarak ölecektim. Ancak olmadı. Hayat bana oyununu oynadı. Ve sıra bende. Bende oyunumu oynayacağım.iki ters,bir düz…

Silahı aldıktan sonra tekrar taksiye bindim ve katilin evini tarif ettim. Taksici “Efendim, orası merkezin dışında kalıyor.” Dedi. Sinirli gözlerle ona baktım ve biraz daha para attım ileri doğru. “Patronun oraya gitmek istiyor.” Dedim. Başını öne eğdi ve arabayı çalıştırdı. Ne hale gelmiştim ben . Neden ? Nede..n?

Bölüm 8 ) Sona Doğru

"Hayatımızı değiştiren bir olay karşısında o kadar yıpranırız ki burnumuzun dibindeki şeyi göremeyiz. Tıpkı sofrada tuzluk gözümüzün önünde olmasına rağmen bulamamamız gibi. Hayatta kırılma noktaları olduğuna inandım karım öldükten ve kızım kaybolduktan sonra. Ancak şuan düşünüyorum da. Asıl kırılma noktam o taksiye devam et demekti. Çünkü tahmin edemeyeceğim bir şeyle karşılaşmaya gidiyordum."

Öylece tek başına hiçbir şey yapmadan yemek yemek insanı hayattan iyice soyutlatıyordu. Daha 3.günde kendi kendime bir hayal arkadaşı bile yaratmaya başlamıştım. Sürekli beni tanımayan kızımı ve ölen karımı düşünüyordum. Onlar uğruna benliğimi değiştirdiğimi ve kibirlendiğimi… Ben böyle düşüncelerimde savaşırken demir kapılar açıldı. Polis ekşi bir surat ifadesi ile “Çık dışarı, özgürsün!”dedi .Neler olduğunu anlayamadan ayağı kalktım ve yürümeye başladım. Polis merkezinin içine girince yaşlı adamı gördüm. Şikayetini geri çekmişti. Ona sinirli bir bakış atmıştım. Ancak o kadar yorgun ve üzgündüm ki sonrasında bakışlarım boş gözükmeye başlamıştı.

Yaşlı adamla beraber dışarı çıktık. “Neden karımı öldürdün ?” diye sordum bitkin bir sesle. “Anlamıyorum ? Neden senin karını öldüreyim ki ? Elime ne geçecek ?”. “Sen…Şirketinin güçlenmesi için..” Sözümü bitiremeden yaşlı adam buruk bir gülümseme attı bana ve “Evlat.Evi gördün.Ben tarımcılıkla uğraşan ve her ay sonu torunu eve gelince mutlu olan yaşlı bir adamım. Ne gücü ? Ne katili. Anlat bana olanları. Neler yaşadın sen ?” dedi ve beyaz sakallarını sıvazlamaya başladı.Çimlere oturduk ve ona olanları anlattım.

Ben anlattıkça adamın gözleri doluyordu. Kime güvenebileceğimi bilmiyordum.. “O kız senin kızın değil evlat…Bu işte başka bir şeyler var. Bir insan evladını nasıl tanımaz ?. Bir ipucun olmalı.” dedi bana.
Bu son sözde bir anda kafamda fısıldaşmalar dönmeye başladı. Bir şeyler ters gelmişti bana. Başım tekrar dönmeye başlamıştı. Yaşlı adamdan ona vurduğum için özür dilemek istedim ancak sadece kafamı ona bakarak sallamakla yetindim. Oda bana gülümseyen gözleriyle baktı. Sonrasında acıyan bakışlara döndü o. Lanet olsun. Bu olayda ne gerçek? Kim düşmanım ? Kim karımı öldürdü.? .

Bu şekilde düşünceler eşliğinde taksim gelmişti. Yaşlı adamla konuşmadan önce polislere taksi çağırmasını rica etmiştim. Taksiye doğru döndüm. Yavaş adımlarla taksiye bindim. O kadar bitkindim ki ön koltuğa oturmak için gideceğim mesafeyi bile yürüyemedim. Direkt arka koltuğa uzandım.
O ara cüzdanımı düşürdüm koltuğun arasına. Cüzdanımı aldım ve yaşlı adama son bir bakış attım. Yaşlı adam eliyle bana boynumu gösteriyordu heyecanlı bir şekilde. Anlam verememiştim.

Ve taksiye “Devam et!” dedim silik bir sesle.