üst Edit:Sözlükteki günlüğümü bu yazı ile noktalıyorum beyler...
ben liseye geçtikten sonra babamla aram hiç iyi olmadı. evde kaçak yaşıyordum resmen. yemeğe bile hep ayrı ayrı otururduk. hep baba-oğul ilişkisini kıskanmışımdır. bir kez olsun bana el kaldırmadı fakat hep laflarıyla, bakışlarıyla dövmüştür beni. hep benim babam niye böyle diye düşünürdüm. niye ne yaparsam yapayım benim arkamda değil diye düşünürdüm. allah affetsin küfür bile ederdim içimden. ne onun beni sevdiğini hissederdim ne de ben onu severdim be beyler. en azından öyle düşünürdüm.

ama o her sabah saat 7 de kalkıp işe gider. niye? sırf ben adam olayım diye. bir kez olsun işe gitmekten şikayet ettiğini duymadım. üniversiteyi kazanayıp diye 11-12 de dersaneye gitmek istedim ikiletmeden kaydımı yaptırdı. ne oldu? kazanamadım üniversiteyi. şimdi tekrar hazırlanıyorum ve yine dersaneye gidiyorum. ve bu adam emekli yaşının gelmesine rağmen hala sabah 7 de kalkıp işine gidiyor. niye? sırf ben adam olayım diye.

etrafımdaki hiçkimsenin bana güveni kalmadı. akradaşlarım olsun(olduğu kadar), dayım, halam, abim, benden büyük kuzenlerim hepsi bana kazanamaz, okumakta gözü yok diye bakıyor. ama o hariç. babam geçenlerde çağırdı yanına;

+nasıl gidiyor? üniversiteyi kazanıcak mısın bu sene?
-çalışıyorum işte baba, inşallah bakalım.
+elalem ne derse desin, sen üniversiteyi kazanacaksın oğlum, kazanamazsan da üniversitesinin dıbına koyayim. senin aslan gibi baban var arkanda, dedi.

ve beyler ben o an dedim ki "bu adam benim babam ulan babam dıbına koyayim."

sarıldık baba oğul. o andan itibaren hayatımda her şeyi babamın benimle gurur duyması için yapmayı düşündüm ve öyle de olacak allah'ın izniyle.

not: babalar evlatlarının iyiliğini düşünür beyler, onlar hakkında kötü düşünmeyin lan...

iyi sözlük saatleri