gerçekten, ne gibim bir insanım anlayamadım, kışın dışarıda kalan hayvanlar için üzülüp ağlıyorum ama bazen içimden çevremdeki insanları öldürme planları kuruyorum.

yaşadığım hayat beni robot gibi, duyguları olmayan bir insan yaptı, bir ailem, sevdiklerim veya beni seven kişiler yok. annem ve babam ben küçükken öldü, beni babaannem ve halam büyüttü, ikisi de hayatta değil şu an, mutluyken sarılacağım veya yanında ağlayabileceğim bir tanıdığım yok ve bu kötü bir şey.

bunun dışında da robot gibi bir insan oldum. üzülemiyorum, sevinemiyorum, hiçbir şeyi merak etmiyorum, hiçbir şeye tepki vermiyorum, dünyadan soyutlanmış bir şekilde sırf zaman geçsin diye bekliyorum.

ne kadar böyle devam edecek veya ne kadar daha bu şekilde devam edebilirim bilmiyorum. ama tek istediğim iyi veya kötü bu durumun bir şekilde son bulması.