itiraf edemediklerim edemediklerimiz

belki geceyi beklemeliydim

panpa ben dinlerim sıkıntını taşşak geçmenin alemi yok. aynı kafadayız bende en yakınıma bile söyleyemem

Söylüyden sonrasını okumadım

liseyi bitireli 1 sene oldu. 1 tane bile arkadaşım yok. sabah kalkıp işe gidiyorum akşam geliyorum bilgisayarı açıp inciye giriyorum başlıklar okuyorum. facebookda o arkadaşı olanların birbirini etiketleyip video paylaşmalarını izliyorum. aşıkların paslaşmaları. ve sonra yatıyorum. insanlarla samimi olamıyorum. muhabbet edecek konu bulamıyorum. tipsiz değilim . ama insanların anladığı dilden konuşamıyorum bir türlü. intiharı çok düşündüm. sonra vazgeçtim. cenazeme kimse gelmeyecek nasılsa yine rezil olacağım. hoşlandığım kızla arada bir konuşuyoruz o da anlamıyor beni. bu hayatta hep terkedilen, yalnız bırakılan taraf oldum. babam ben 11 yaşındayken evi terketti gitti. annem boşanma davası açıp kazandı ölen anne ve babasından maaş geliyor eve. çalıştığım yerden asgari ücretimi de alıyorum. para sorunu çekmiyorum . ama yalnızlık koyuyor be . her sabah her akşam aynı şeyler. yalvarıyorum en yakın zamanda kıyamet kopsun ya da büyük bir deprem olsun. ya da ne bileyim bir trafik kazası geçireyim kurtulayım diye de olmuyor bir türlü. akşamları haberlere bakıyorum. bir sürü insan ölmüş. banka soygunu olmuş. trafik kazası . tsunami . deprem. neden benim başıma gelmez böyle şeyler ?

özet de geçeyim: yalnızım, depresyondayım, hayattan bıktım.

@7 intihar cidden çözüm olmuyor kuzenimlede denedim yalnızda olmuyor amk ya beceremiyosun ölmeyi bile yada son anda annen baban geliyo aklına yutkunup 12 kattan aşağı bakıyosun devamı yok sonra içeri girip ağlıyosun amk

çevrenizde vardır mutlaka hayatı boyunca bi gibe yaramamış ama yaradığını sanan insanlar.. kuzenle geziyoruz çevremizde birsürü ortak arkadaş genelde onun. samimi gibiler ama değil çoğu herkes egosunun peşinde dert anlatsan dinleyebilecek senin seviyende insan yok amk.

liseliyim ve buna sıkıntı çıkaran gibtirsin gitsin. asıl liseli istenmeyen tayfadan farklı olduğumu düşünüyorum hikayeme geçiyorum. 2yıl sınıftan bi kızla sevgiliydik. dolayısı ile sevişmelerimiz de oldu. şimdi ayrıldık. başlarda tenini özlüyordum artık bitti sanırım. ben dost için elimden geleni yaparım. ama hiç haketmediğim sonuçlar oldu. iki tane arkadaşım var birine sevgili ayarladım ve ben unutuldum. diğeri de derdimi dinleyemedi. memur ailesi işte modayı 6yıl geriden takip edip abimin eskileriyle büyüdüm. köyde ev yanmıştı onun borçları bitti derken kafasını gibtiklerim (ailem) yeni ev borcuna girdi. 120milyar borçla hayata atılcam. ama daha kötüleri de var hayatta. sırlarımı anlatamam anca salak salak şiir yazar kimseyede gösteremem utancımdan. bitti gibtirip gidiyorum.

normal bir ailede aşırı asosyal bir evlat olarak yetişmek zor özellikle abin sosyal sarışın yakışıklı biriyse hergün birini gibiyosa.. mesele gibişmekte değil sevgilide değil amk kendimi ifade edemiycek kadar bittim önceden böyle değildim ben böyle değildim amk.

ailenin senden beklentileri var iyi bir üniversite iyi bir iş.. senin kendinden tek beklentin ölmek amk.

küçükken babam dövdüğünde ölmek isterdim ölüyüm ki acı çeksin pişman olsun diye. şimdiyse acı çekmemeleri için yaşıyorum.

kimseyi sevemiyorum dıbınakoyim

giblenmemek konuşup konuşup susmak kaderim.

diyorum içiyim geberene kadar bi taka yaramıyo amk anlık unutulan hayatlar..lan çok kafama takıyorum.. herşeyi takıyorum ailemdrn duyduğum bir şeyi yada arkadaşımın dediğini en az 1 hafta düşünürüm.

insanın iki şey arasında kalması çok orosbu çocuğu bir durum.. yaşamakla ölmek gibi..

isterseniz, herşey değişir olayların insanların olasılıkların nasıl işlediğine hayran kalırsınız...

içeride olduğu kadar dışarıda, yukarıda olduğu kadar aşağıda...

gözlerim doldu amk nası hikaye lan bunlar böyle :(

bir insanın hayatını kararttığımı düşünüyorum. vicdan azabı çekiyorum. sürekli keşkelerle yaşıyorum amk

hayatınızda güçlü kuvvetli hayata direndiğini düşündüğünüz insanlar mutlaka vardır.. onların çaresiz ölümleri yıkar amk.

reservedd