+3
-2
orta okulda - lisede - üniversitede (halen) derslere, sevgili randevularına, kendi düzenlediğim organizasyonlara, ailemin - arkadaşlarımın beni çağırdığı her ama her ortama bu güne kadar ve büyük ihtimal bundan sonrada hep geç kaldım ve kalacağım.
bu geç kalma olayı yüzünden arkadaşlarla olsun, sevgililerle olsun (ki bunun ayrılıkla sonuçlananı dahi olmuştur), anne - baba - aile ile olsun ne kavgalar yaşandı, ne kalpler kırıl dı.. ve her seferinde önerilere, tavsiyelere, nasilatlere kulak asıp kendimi değiştirmeye çalışsam da yok olmadı da olmadı..
ve bir gün anladım ki bu olay çocuklukta yaşadığım bir olayla ilgiliydi..
bu olay öyle bir etkilemişti ki beni, beynimi; tüm zaman kavramımı alt üst etmiş, eleştiriyi - dalga geçilmeyi kaldıramaz hale getirmişti (bunun nedenini olaydan anlıyacaksınız).
peki neydi bu beni böylesine etkisi altına almış olay.
anlatıyorum binler;
ilkokul 3'üncü sınıftayım. okul evimize yürüyerek 5 dakika mesafede olduğu için saatı hep dersin başlama saatinin 20 dakika öncesine kuruyorum.
ama o sabah bir uyandım baktım ki saat çalmamış, geç kalmışım.
çocuğum tabi, bide o güne kadar hiç geçte kalmamışım içimi bi heyecan ve korku kapladı hemen üstümü giyindim çantıyı kaptığım gibi evden fırladım.
okula gidebileceğim 2 yol var;
__&_______________________ devamı ________________________&__
&___&__________________ aynı zamanda ___________________&___&
__&________________________ özet _________________________&__
1. herkesin kullandığı asvalt ve diğerine oranla daha uzun yol.
2. inşatlara giden toprak yol. buradan gidersen okunun arka kapısından giriyorsun.
e 2. yolu seçtim tabiki, çok acele okulda olmam gerek..
neyse koşa koşa gittim tam arka kapıdan okulun bahçesine gireceğim derken bir baktım; kapının önünde 2 köpek yatmış ve bana bakıyorlar.
dondum kaldım ne kaçabiliyorum ne girebiliyorum.
ve işte o anda ister inanın ister inanmayın inanılmaz bir olay gerçekleşti binler.
köpeklerden biri kalktı diğerine gönüp;
- bak şimdi ne yapacağım.
der gibi baktı ve üzerime doğru yürümeye başladı.
bende geri geri ufak adımlar atıyordum ki arkamdaki taşı fark edemedim ve takılıp sırt üstü düştüm. düşer düşmez dirseklerimden destek alıp doğrularak başımı kaldırıp köpeğe baktım.
öndeki köpek gülüyordu (çok ciddiyim)
döndü arkadaki arkadaşı olan köpeğin yanına gitti.
insanların çak kanka diyerek yaptıkları harekete benzer bir şekilde vicutlarını birbirlerine değdirip güle eğlene gittiler.
resmen taşşak geçmişlerdi benle.. hiç bir anlam veremedim..
ayağa kalktım ama takatim kalmamıştı artık dizlerimin üstüne çöktüm ağlama seslerim tenefüs seslerine karışırken göz yaşlarım toprağı ıslatıyordu.
işte o günden beridir her ama her yere geç kalıyorum.
