istanbul fethi sırasında savaş iyice kızışmıştı. Osmanlı bizans surlarını toplarla dövüyor ve kan gövdeyi zütürüyordu.

Ama bizans çok iyi direniyor ve haftalar geçmesine rağmen istanbul bir türlü fethedilemiyordu. Moraller git gide düşüyordu.

Durumun farkında olan Fatih tüm kurmaylarını ve ne hikmetse bizim serkanı bir çadırda toplamıştı.

"Ey ahali!
Zafere inancımız tamdır. Allah bizimle beraberdir.
Lakin savaş gereğinden fazla uzadı ve bu durumdan askerimiz rahatsız. Size çılgın planımı açıklıyorum;

Gemileri karadan yürütücez"

Fatih'in ağzından kelimeler dökülür dökülmez, elinde ki tastan şerbetini içen serkan ağzında ki tüm salyaları fatihe tükürerek;

"Yok amk uçuralım gemileri ahhaahahhhshhhhshshsh"

Serkan öyle şiddetli bir kahkaha atmıştı ki,tüm kahkahası çadır dışından hatta savaş meydanından bile duyulmuştu. Askerler noluyor lan diyerek kılıçlarını yere bakarak sesin geldiği yöre doğru bakıyorlardı.

Tabi serkan bu dengesizliğini kellesiyle ödemek zorunda kaldı