Evrene ve uzaklardaki o korkunç güçlü gök cisimlerine duyulan hayranlık, yerini çözülmesi gereken bir şeye bırakmıştır. Ve bu bittiğinde evrenin bizim çözdüğümüz evren olmadığını anlama durumu olabilir. Evrenin bizim çözebildiğimiz noktası, evrenin yalnızca buraya düşen gölgesi. Evrenin tümünü çözdüğümüzde, yani çözülemeyecek noktalarını çözdüğümüzde de, aynı noktaya gelmiş oluruz. Bizler çözülebilecek kısımları bitiriyor olmayacağız. Çünkü, nasıl şu an evrende kısılıp kalmış gibi hissediyorsak, nasıl ışık hızını geçemeyecek maddesel vücutlar olduğumuzu düşünüyorsak; o gün geldiğinde de bilgiyi aşamayacak, nedensellik ağını veya rasyonaliteyi aşamayacak bilinçler olduğumuzu düşüneceğiz. insan ilerlemek isteyecektir ve insanın bilinçsel evrimi en sonunda “Biz yanılıyoruz.” demek zorunda kalacaktır. insan buraya kadar yalnızca kendinin yanıldığını itiraf ederek geldi. Ve insan son problemi çözüp, yanıldığına karar vermişse ve önüne artık başka bir problem çıkmıyorsa, orada insan, bilgi ya da evren kalır mıydı? işte o yüzden asıl hayranlık hiçliğe, anlaşılmazlığa ve dile getirelemeyene duyulan hayranlık olacaktır