Yaşayacak kadar cesaretli kendimi öldüremeyecek kadar korkağım böcek gibiyim aslında bir nevi Gregor Samsayım yani insan arasına karışmaktan korkuyorum eskiden tanıdığım hiçbir insanı görmek istemiyorum sürekli intihar hayalleri ile kendimi avutuyorum ama gerçekleştirecek cesareti bulamıyorum 2-3 gün gereğinden fazla boş kalsam kafayı yiyecek konuma geliyorum ama yanımda kimse olmasın istiyorum yavaş yavaş içten içe çürüyerek ölmek yok olmak istiyorum pgiboloğa gitmek istemiyorum ilaçlarla kendimi avutmak yada hayatta uğruna yaşamaya değecek bir şey bulmak istemiyorum sadece dahada bu bataklığa saplanmak istiyorum bazen eski arkadaşlarımın profillerine bakıyorum gizli sekme açıp biri bilgisayarıma otururda görür diye bakıyorum onlara bensiz gayet mutlular bensiz hayat gayet yolunda hiçbir gibe faydası olmayan hayatta bir tak başaramamış sadece aptalca konuşmaktan öteye gidememiş bir budala görüyorum hiçbir şey yoluna girmemiş gibi hissediyorum 2013 te geçirdiğim 2 travma var hayatımda anlattığım insanlar var ama hepsine yarım yamalak eski olaylar tekrar peşimden gelecek gibi hissediyorum ne zaman mutlu olmaya başlasam daha büyük bir çöküş yaşayacak gibi hissediyorum her şeyden işkilleniyorum insanlara güvenmiyorum ama yeni tanıştığım hiçbir insanı beynimede sokmuyorum sürekli geçmişimle eski insanlar ile mücadele ediyorum bazen arkadaşlarıma çok bunaldım bu gidişle kendime bir şey yapacağım demekte istemiyorum ilgi toplamaya çalışıyor gibi hissetmekten korkuyorum sürekli kendimi avutmaya çalışıyorum ama olmuyor. intihar edersem ailem etkilenir diye korkuyorum ama yaşamakta istiyorum ama yapamıyorum kaçmayı düşünüyorum ama olmuyor işte bencilim evet baya bencilim belki de sevgisizliktendir bilmiyorum whatsabım yok, twitter, facebook hiçbir şeyim yok 1-2 tane arkadaşım var onlarlada hadi kahve içelim falan diye mesajlaşıyorum onlarada bana güveniyorlar diye güveniyorum ama kimseye de güvenmek istemiyorum bunları buraya benim gibi hisseden böcekler var mı diye merakımdan yazdım eğer varsa öyle böcekler benle iletişime geçerse sevinirim yada böyle bir şeylerden sonra çıkış yolu bulabilmiş birileri..

özet gec bin

ben de aynı sayılırım panpa

ben de aynı takum ama bu kadar güzel anlatamazdım

Beni de yaz panpa

böceğin düşündüğü ile yaptığı aynı değil söylediği ile hissettiğide aynı değil, o her sabah kalkıyor ilacı olan bir yalanı dilinin altına koyarak suyunu içiyor sonra sigarasını yakıyor
anlamsızca bir süre duvar manzaralı penceresinden aşağı bakıyor önünde duvar var diyor ki kendine ağaçlar ve mutluluk var diye kendine yalan söylüyorsun duvarın gerçekliğini reddediyorsun hayellerin yeşil olsada gerçeklerin gri olduğunu kabullenemiyorsun tek çıkışın ne olduğunu biliyorsun ve binlerce yol olsada aynı yere çıktığını kabullenemiyorsun

yorumlarınız için çok teşekkür ederim arkadaşlar , bugünde 2-3 arkadaş burdan mesaj attı onlarada çok teşekkür ederim, dün gece bunları yazarken çok rahatladım içimi döktüm arada bir bunu yapacağım benim gibi hisseden arkadaş burada çokmuş istedikleri zaman mesaj atabilirler

@12 saf saf konuşma

zaman her şeyin ilacıdır panpa, biraz sabret, beynini meşgul edecek bişeyler bul. yalnızlık zor iştir. herkez yalnız yaşayamaz.
avrupa'da böyle depresyonda olanlar ve asosyaller için çalışma alanları var. orada çalışıyorlar hem aynı kafadan insanlarla arkadaşlık yapıyorlar hemde para kazanıyorla. keşke türkiye'de de böyle çalışma alanları olsa.

ne taktan karı amk

yemin ederim aynı ben bu çocuk

Buradayız.

panpalar gerçekten bazen kendimi aşırı kötü hissediyorum ama bunları burada açıkladım ya kendimi bugün çok daha rahat hissediyorum, canımız sıkılınca buraya yazalım veya sadece bunalımlarımız üzerinden tartışmak için konuşalım

şarkı için teşekkür ederim yazıyı okumadım