intihar etmemek icin bi sebep söyleyin

beyler son çaremsiniz amk bu hayat artık boğazıma kadar geldi taşıyamıyorum.

alın size hayatımın özeti, ister okuyun ister okumayın uzun diye. ama şöyle bi göz gezdirin

22 yaşındayım, dış görünüşüme baksanız ne iş yaptığımı bilemezsiniz ama ben bi ameleydim. bildiğiniz inşaatlara iskele kurup tırmanan cinsten. 14 yaşımdan beri şantiyelerde büyüdüm. gerçek ailemi hiç tanımadım.
3 yaşımda yetimhaneye terk edilmişim. 5 yaşımda dayak yediğim için ordan kaçtım. bilemezsiniz beyler, boyumun uzanmadığı musluk açık bırakılmış diye sabaha kadar dayak yemek ne demek bilemezsiniz.
10 yaşıma kadar, tam 5 yıl boyunca beykoz acarkentin oradaki çöplükte yaşadım, halka açık merdiven altlarında semt parklarında böcek gibi yaşadım.
10 yaşında pazarda don lastiği satarak para kazanmaya başladım. pazar diyip geçmeyin az gaspetmediler zütü taklu zabıtalardan yediğim dayakları bi ben bilirim bi allah.
yalnızlık şudur budur yok mesaj gelmemesidir carttır curttur. şuan ölseniz cenazenizi 2 aydır tanıştığınız adamlar kaldıracak, işte yalnızlık budur.

ilk okulu ve orta okul dışardan sınavlara girerek bitirdim. ilk gittiğim okul liseydi. liseyi okul 3.sü bitirdim. neden? yapacak bi şeyim yoktu beyler. oturup o kitapları defalarca okurdum, yaşım geldiğinde askere gittim, askerliği havancı olarak yaptım. k.maraş tatbikatında 28km'den havanla su bidonunu vurduğum için taktir verdiler. kolordu komutanı yanına çağırdı,
sivilde ne iş yapıyorsun dedi, ameleyim dedim.
ne amelesi oğlum dedi, duvarcıyım komutanım dedim.
baban ne iş yapıyor dedi, anlattım durumu ofisinde yemek yedirdi. ne iş yapabilirsin dedi.
çizerim komutanım dedim. gözünüzün gördüğü her şeyin proje aşamsını cizerim dedim.
kağıt kalem getirtti 3 dakikan var bu odanın krokisini çiz dedi.
2,5 dk sonra su giderlerine kadar kople odanın mimari planını çizmiştim.
nasıl mı beyler. 15 yaşıma kadar ev hasretiyle yanıp tutuşup kendi evimin planlarını çizdim.
önce evim sonra mahallem derken komple bi şehir çizdim bilborttan söktüğüm kağıtlara.
şuan askerlik biteli 2 sene oluyor nerdeyse,
kolordu komutanı sayesinde bi mühendislik ofisinde proje ciziyorum.
her şey iyi güzel ama akşam olunca gidecek yer bulamıyorum beyler.
herkes evine ailesine giderken benim gözüm köprü altlarına takılıyor.
daha fazla bunu taşıyacak gücüm kalmadı dıbına koyim.

neden bu gece isyankarım onu da anlatayım. 1 hafta önce eminönünden evin içinde ses olsun diye saka kuşu aldım. akşam eve geldim, kafesteki sakama bakmak istemiştim ölmüş. yemini suyunu ekgib etmedim. o da nankör çıktı. zaten sonunda mutlak ölümün olduğu bi dünyada mutluluk kavramı çok sahte geliyo bana. ben o sona kestirmeden gidiyorum beyler.
özet: bana intihar etmemem içinn tek bi sebep söyleyin