intihar etmeden önce adam gibi

tek sosyal aktivitem buydu.. insanların davetlerine gitmiyordum. eski çevremde korukuyordum. 5. sınıftan sonra çevrem değiştiğinde eski arkadaşlarım bana küfür ediyorlardı.. arkamdan konuştuklarını 1 sene sonra duyuyordum. ama anlamadığım şey ben çevrem değiştikten sonra hiç birşeyle mutlu olamıyordum

umut fakirin ekmeğidir panpalar doğru söylüyorsunuz

reserved

dinleyen yardımcı olmak isteyen arkadaşlar varsa buraya / özelden yazsınlar

her neyse beyler devam ediyorum ssonr a bu olaylar çok fazla oldu. insan içine çıkamayacak hale geldim. daha sonra çaresizleştiğimi hissettim. dersler falan mutlu etmiyordu artık beni.. ve ilk ciddi intihar girişimimi yaptım.

kardeş diye konuşmasından belli şakirt bu kaçın beyler

kaşlarımı ve yanaklarımdaki kılları almak için kullandığım cımbızı yamulttum ve prize soktum. tabi çarpıldım doğal olarak. sonra yere düştüm çok güçsüzdüm hocalar falan geldi. öyle sadece denemek için yaptığımı söyledim.

bu olay okulda yayılmıştı. tüm yurt başıma toplanmıştı zaten. kakara kikiri geçirdim bu olayı ama insanlar belli bir süre sonrna davranışlarına devam ettiler.

@89 şunu yazdın ya gibtir git öl amk git lan intihar et amcıh herif

@1 sen ciddimisn lan pic

sonra daha da kenddimi derslerimi verdim biraz yemeden içmeden kesildim sonunda ders çalışmaktan güçsüz düştüm hasta oldum... sabah son gücümle kalktım okula gittim. hocalar hasta mısın diye sordular. ben değilim dedim. rengim değişti sonra 3. ders kendimden geçtim. soluğu hastanede aldım beden eğitimi hocasıyla...

hemşire acilde serum takıyordu. bazı hocalarım yalnızlığımın içime kapanıklığımın farkındaydı. orda bazı sorular sordular sorunlarımla ilgili.. ben geçici falan dedim yalan söylemeyi tercih etmiştim. sonra dinlendim. biraz normale döndüm sonra günler normale döndü..

bu arada bazı hocalar okuldakilerle konuşup sınıftakilere bazı şeyler tembihlemiş. o günden sonra insanlar bana biraz iyi davranmaya başladı. kalan zammanlarda kendimi spora verdim. boyum uzadı yaza kadar süt içtim falan...

ve sonra ilk yıl bitti yaz tatili yani ev hapsi başladı benim için.

hayatta ders çalışmadım nasıl bir duygu lan acaba.o değilde panpa biraz git sosyalleş. ders çalışmak dünyanın en gereksiz ve sıkıcı işidir.

bu arada anladığım kadarıyla müslümansın ve inancına göre bunu yaparsan sonsuza kadar cehennemdesin. buna değer mi.sana önerim spor yap, farklı şehirlere git, enstrüman çalmayı dene

yazı evde dambıl çalışarak geçirdim. yazlığa gittik orada da içe kaapanıklığım devam etti. hayatımın sonuna kadar böylle olacağını düşündüm. o zamanlar da intihar etmeyi düşünnüyordum. derken yaz öyle böyle geçti gitti...

okul başladığında her şey değişmişti. ben yine aynı yerdeydim, çevremdekiler falanda aynıydı ama değişen birşeyler vardı. alt dönemim vardı artık ordan bir kıza aşık olmuştum. kendi halimi bir kenara bırakıp onu izledim hayraan hayran takip ettim zaman zaman.. farkıma varmadı beni hiç.. insanları takip ederken sanırım çok sinsiyim belki bunda yalnızlığımın etkisi var.

burrada olan arkadaşlar burada olduklarını belli ederlerse sevinirim. zaten hayatta yalnızım adamı burdada yalnız bırakmayın amk

burdayım yalnız değilsin

bı sıktır gıt lan

burdayım yalnız değilsin

@1 git kaybedenler kulubunu izle

her neyse burda bir kişi bile varsa o kişi benim için önemlidir dostlar..

derken bu aşık olduğum kız benim hayatımı değiştirdi. ama tahmin edebileceğiniz üzere onunla konuşmadım. onun yanına bile oturmadım. yaşıtlarım kızlarla öpüşür elleşirken ben yanıma oturduklarında bile tahrik oluyordum. yıllarca kızlardan uzak kalmak zorunda olmanın getirdiği birşeydi bu...

bu yıl içerisinde kendimi spora verdim. boyum çok uzun olmamasına rağmen basket oynuyordum.. vücut geliştirdiğim için iyi sıçrıyordum. aynı zamanda takıma girip dikkat çekmek istiyordum. derken tercihim değişti. beden hocası beni beğenmediği için takıma almadı. benimle basket oynayan herkes takımda olmamı bekliyordu ama hoca almamıştı. (biliyorsunuz bu ülkede bu tür şeylerde money talks) kısa süren bir karamsarlık sürecinden sonra basketi bıraktım.