intihar ediyorum laaaan yeter artık

silik biriyim ben. sesim zaten pek çıkmaz. hani bazen çok uzun sure sustuktan sonra biri bir şey sorunca cevap verirken, ses tonumuzu ayarlayamayız, sesimiz osuruk gibi çıkar ya işte ben o ses tonunda konuşurum.

anlattıklarım çok da matah şeyler değildir ama anlatmak isterim. tam anlatmaya başlayıp 'iyi gidiyorsun oğlum, hadi şu son cümleyi de bağlarsan, aklını alacaksın onun' diye düşünürken, karşımdaki 'abi biraz yüksek sesle konuş, ne diyorsun anlamıyorum' der. oroospucocuuu nasıl da büyük bir rahatlıkla söyler bunu. başlarım en baştan 'abi diyorum ki.. ' diye anlatmaya. o kadar silik bir insanim ki kurduğum cümlelerde bile doğru düzgün özne yoktur. özne ortaya çıkmaz, özne bile kaçıp saklanır, gizli öznedir. dolaylı tümleçle, zarf tümleciyle kur cümleyi, anlat anlatabilirsen derdini.

dün bütün olanlara rağmen bengü 'ye onu çok sevdiğimi söylemeye gittim. kim gitti? ben gittim (g.ö. ben). yaarrağımı gittim! bgnn bir minibüste bile şoför 'birader sen geç, buraya otur da yer acilsin' diyerek para kutusunun yanına, minibüstekilere karşı seni oturttuğu zaman zor duruma düşüyorsun, insanların yüzüne bakamıyorsun, bengü'nün suratına nasıl bakacaksın.
yalnız sesim değil tipim de siliktir. normal adamım.

bana benzeyen binlerce insan var sokakta. hiç dikkat çekici bir suratım yok. 'sokaktan adam geçti bir tane' deriz ya, özelliksiz adam, başında herhangi bir sıfatı olmayan adam, işte ben oyum. dümdüz adam! bu özelliksiz suratımın işe yaradığı da oldu tabi. okul hayatımda ve askerlikte çok rahat ettim. hiç hoca ve ya komutan bana kafayı takmadı. nasıl taksınlar ki ismi bile ezberlenmeyen, hiç ismiyle hitap etmedikleri, en fazla evladım veya oğlum diye çağırdıkları, hayatlarında hiç iz bırakmadan gelip gecen biriyle kim, niye uğraşsın ki.