kararı bu sabah verdim. sırtımı desteklediğim yastık uyurken yere düşmüş meğersem reflümle birlikte güne uyanmam bu şekilde oldu. her zamanki gibi bi sigara yakıp balkona fırladım. kuşların ötüşünü, güneşin doğuşunu, hurşit amcanın sabah namazını kılışını seyrederken ölümü düşündüm. daha doğrusu ölmeyi düşündüm. nedense çok huzurlu geldi. çünkü öldüğümde benimle birlikte reflüm, migrenim, hala özlediğim ve türlü hayallere dalıp kendimi kaybettiğim eski sevgilim, eski dostlarım da ölmüş olacak. tüm dünya ölmüş olacak benim için. eskilerden bahsetmişken dostlar evet ne yazık ki eskiler. herkesi kaybettim, çünkü o kadar sıkıldım ki ne dertlerini dinlemeye halim vardı ne de gülüp eğlenmeye. bunu yazarken bile kendimi kasarak yazıyorum hadi biblo bunlar senin son kelimelerin belkide, sen ne kadar kendini değersiz aşağılık birisi olarak görsen de şu bulunduğun pgibolojiyi ifade etmen lazım, kimse okumasın gibtir et sen yinede yaz diyorum ardımda hiçbirşey bırakmadan sessiz sedasız kaybolmak.

en çok neyi merak ediyorum, öbür tarafta nasıl karşılanacağımı. şu yaşıma kadar 1 kere olsun Allahın varlığını inkar etmedim fakat dinlerle ilgili sürekli kafam karışıktı. herneyse pek bir önemi yok artık.

şunu hiçbir zaman anlayamamışımdır, dışarıdaki insanlar nasıl bu kadar sorunsuz bir şekilde yaşayıp gidiyorlar? neden geçimsiz birisiyim veyahut neden giblenmiyorum? kendimi mi ifade edemiyorum yoksa çok mu gibindirik ve yapmacık birisiyim? zerdüştün dediği gibi ben bu kulaklara göre ağız değilim galiba.

belkide sorunum ne biliyonmu hafız kendimi değersiz görmem. hani arkadaş ortamında ikram gelir böyle büyüklü küçüklü kurupastalar, sen ayıp olmasın diye küçüğünü seçersin ya(bilmem bu mallığı bitek benmi yapıyorum) işte insan bunu yapmamalı canın büyüğünü istiyosa onu yiyeceksin.

asosyal birisi değilim, kimseden çekinmem, küçüklükten çalışma hayatına dahil olduğumdan galiba, esnafları severim, samimi ve güleryüzlü insanları severim. fakat instagram kullanmam, facebookta kız profillerinde gezmem, twitterıda gibmişim.

kötü birisi olduğumu düşünmüyorum, kötülük yapacak kadar saplanmadım bu hayata. eski sevgilime o kadar düşkündüm ki ayrıldığı vakit onu unutmam için aldattığım yalanını söyledim, benden nefret ettiğini bilirsem eğer unuturum fazla yıpranmam diye düşünmüştüm ah o düşünen beynimi gibeyim.

kimseyi gibmeye, faydalanmaya, kullanmaya çalışmadım. çok fırsatım oldu gibebilirdim fakat yapmadım kendi zevkimden çok karşı tarafı düşündüm. kimseden faydalanmaya çalışmadım kendim oldum maske takmadım fakat böyle olunca işlerine gelmedi ve kavga etmeye başladım. o kadar çok kavga ettim ki 600 kişilik rehberden sadece 20 numara kaldı, numaramı değiştirdim. 20 kişide annem babam ve akrabalarım.