Beyler dinliyosaniz bir ses verin bisey yapın kendi kendimize anlatmayalim

Kalktigimda babami ariyordu birileri. Tanidikti suratlar ama bilesim yoktu kimseyi.Ona dedemin rahatsizlandigini soylediler öldü demediler hic. Sehre 150 km ydi bizim köy. Dedem babami bu yaşına kadar tasiyan tek adamdi ve ona hep küçük cocuguymus gibi davranırdı. 40 yasindaydi babam. Ama dedem bakardi onun bütün sıkıntılarına. Benim can yoldasim dedemdi ama dedem babamin caniydi. O mesafeyi tam 1 saatte geldi babam. Arabanin sesini duydum evin önünde. Aglayamiyordum artik olmuyordu. Kafami kaldirdim babama baktim. Iceriyi görmüştü anlamıştı. Baba diye bagirisini hissettim cigerlerimde.O bayilmisti, onu görünce bende bayilmistim.

26 ağustos 2009. Dün gibi aklımda. Güzel bir tatildi benim için, o güne kadar. O gün köyden ayrılıp eve dönme vaktiydi benim için. Ben öyle umuyordum yani. Sabahın 6sinda dedemle yine güzel bir kahvalti yapıyorduk. Onun omzuna yaslanmak bu dünyada en güven verici şeydi. Dedem daha önce iki kez kalp krizi geçirmiş atlamaz denildiği halde bunlari cok cabuk atlatmis güçlü bir adamdı. Korkardim bazen ya tekrar olursa diye ama belli etmezdim hic.
Kahvaltimizi yaparken dedem her zaman yaptığı gibi aldığı yaşlılık maaşını cebime koydu. Yol parası yapıp kalaniylada kendime biseyler yapmamı ama asla kötü seylere harcamami söyledi. Utaniyordum bu durumdan ama cocuktum hosuma da gidiyordu acikcasi. Tesekkur ettim sadece dedeme. Kahvaltimiz bitti oturmus sohbet ederken dedemin hareketlerinde bir farklılık hissettik. Acı ceker gibi bir hali vardı. Babaanneme fatma su omzuma bir masaj yapar misin dedi. Tam arkasinda oturuyordum dedemin. Ben o sıra dalmisim. Bir an dedemin üzerime yığıldığını farkettim.Ne olduğunu anlamadan babaannemin çığlıkları kapladı bedenimi. Kos diyordu kos birini cagir. Kilitlendim o anda kipirdayamadim yerimden. Bir güç kaldırdı beni ayağa. Sokağa çıkıp biri lütfen yardım etsin dedem ölüyor diye yalvardigimi bilirim. Karsi evden öğretmen geldi sonra sonra da diğer insanlar. Öğretmen dedeme kalp masaji yapmaya başladı. Ama acmiyordu dedem gozlerini. Açıp da aslanim demiyordu bana. Tutmuyordu elimden. Dakikalar geçti ogretmen benden bir bez getirmemi istedi. Hangi kafayla bilmiyorum ama şöyle dusundum. Dedem kendine gelmisti. Agzindan akan o siviyi sileceklerdi. Evet dedem iyilesmisti. Ben oyle dusunmustum. Kalktim kosarak getirdim bezi. Cenesini bagladilar dedemin. Uzerine bir örtü orttuler. Üzerine bir bıçak koydular. Zaman yavaşlamışti sanki geriye yarim bir cay bardağı ve korkularım kalmıştı. O an düştüm yere bayilmistim.

Vhghgfbfgv hsdi

Dinlemedeyiz merkez

Yaz panpa rez bende efkarliyim aq
.

Neden hep istemediğimiz hayatları yaşarız?Her şey yolundayken canından vazgeçer mi insan?
Toprağı ister mi bir beden ? Topraktan gelmemiş miydi zaten ?

Size 3 yıl önce bana bir düşünceleri hissettirip intihar denen illete bulaştıran hikayemi anlatacağım beyler.21 yaşındayim. Üniversite okuyorum şu an geçti o günler üzerimden asla utanmıyorum ama kızıyorum kendime sadece. Bunları da yaşadıklarımı benden başkaları da bilsin diye yazıyorum.

15 yaşındaydim. Şu liseli diye alay ettiğimiz gençlerin yaşında. Çoğu olguyu bilmeyen hayatı toz pembe görenlerdendim bende. Aileme çok bağlıydım onlar hiç gitmez diye düşünüyordum aptalmisim meğer.
Yaz tatillerinde hep dedemin yanına köye giderdim. Gariban çocuğuyuz kardeşim biz, yoktu öyle yaz tatillerinde başka eğlencelerimiz. Hayatıma renk katan en önemli insandı dedem. Beni en iyi anlayandı. Tüm yazı onunla gecirir kendimce sıkıntılarımdan kurtulurdum. Ama bilememistim dedemin tüm bu kötü olayların başlangıcı olabileceğini.
Dinleyen varsa ses versin anlatmak istiyorum seri yazicam