insanın kendini en değersiz hissettiği an

egolarından sıyrıldığı andır beyler.

ortaokulun bittiği yazdı unutmam. babamla tatil konusunda kavga etmiştik. ama öyle böyle değil. insan ergen zamanlarında çapını bilmiyor ve çok rahat haddini aşabiliyor. sanırım maddi durumumuzu aşan bir tatildi istediğim. çünkü o kavgadan sonra babama "ben çalışıcam bu yaz kendi paramla gidicem o tatile" dediğimi anımsıyorum. ya da para olmayabilir mevzu tam bilemedim şimdi.

bir çay bahçesinde işe girdim. sezonu daha açılmamıştı. büyük temizlik yapılması gerekiyordu.
bana tuvaletleri temizleme görevi verdiler. lan bir ağrıma gitti. ama nasıl hırs dolduysam. tamam dedim.
gerekli temizlik aletlerini verdiler. sadece şunu düşünün 2 mevsim boyunca kapalı bir tesis. tuvaletlerinin her yerine sıçılmış (şarapçılar kapıyı kırmışlar çünkü). kadınlar tuvaleti de açık ne hikmetse, onun da her yeri tak ve kullanılmış kanlı pedlerle dolu.
o halim hayatımdaki en sinematografik andı sanıyorum. elimde fırça ağlaya ağlaya temizliyordum. babama yaptığım hayvanlıktan tutun da o anıma kadar kime ne kötülük ettiysem kafamda bir bir düşünüp hepsi için gözyaşı döktüm.
her yer gıcır gıcır olmuştu. ruhum da dahil. tak ve pislikle gelen bir arınma yaşadım ne ironik.
çünkü o taktan farkım yoktu. babamı üzmüş, annemi hüngür hüngür ağlatmıştım.
işi bırakmadım, zor günler devam etti.
o tatile de gitmedim tabi ki
her şeye rağmen güzeldi.
bana emek olan hiç bi işte ayıp olmadığını öğretti,
ve insanın kendini en değersiz hissettiği anda ne kadar özüne dönebileceğini...