Beyler iyi geceler. 3 saat önce kız arkadaşım mesaj attı. 'Çok kötü durumdayım, elimden bir şey de gelmiyor' diye. Ben 20 dakika geç gördüm mesajı ve aradım hemen. Aradığımda ' Babam kalp krizi geçirdi şimdi hastaneye gidiyorum' dedi. 'Hangi hastane, kimlesin, nerdesin' gibi sorularıma yanıt olarak. Bilmiyorum abim zütürecek hiç bir şey bilmiyorum, kapatmam lazım dedi kapattı. Bir dünya mesaj attım aradım fakat bakmadı 2 saat telefonlarıma. Sonra aradı Babam öldü dedi. sustum, cevap bulamadım, bir şey diyemedim sadece 'Neredesin geliyorum' diyebildim. inanamıyorum şuan olanlara, 5 saat önce beraber sofradaydık dedi. Ve ne yapacağını bilemez bi şekilde kapattı ağlayarak.
Beyler iki kelime bu kadar kolay çıkabilir mi ağızdan. Babam öldü
Dünyam başıma yıkıldı ve onu düşünemiyorum bile. Babasına aşırı düşkündü ve ben şuan ne yapacağımı bilmiyorum beyler.
Yarın namaza ve defin işlemlerine gidicem.
Beyler Allah aşkına söyleyin , ne yapmalıyım. Teselli edecek kelime bulamadım yemin ederim. Babam hayatta benim, tahmin edemiyorum onun acısını. Ne yapmalıyım, ne söylemeliyim yanında bilmiyorum. Bi akıl verin nolur

Çıktım evine gittim. Panjurlar kapalı. Muhtemelen babaannesinin evindeler. Babaannesi oğlunu gömecek, sevgilim babasını. Acı paylaşılır lafını söyleyenin anasını gibeyim. Her şey para diyenlerin de. Teşekkür ederim yardımcı olmak isteyenlere. Sabah olsun , eğer izin verirse defin işlemlerinde de yanında olurum. Kızı bırakırsam da huur çocuğuyum.

Konuştuk az önce. Babam mosmordu, sarıldım ve yemin ederim gözünden bi damla yaş damladı dedi. Yemin ederim bunu duyduğumda ağlamaya başladım sokakta. O ne düşündü, ne hissetti tahmin edemiyorum zaten. Geliyorum evinize dedim. Bak çok zor durumdayım zaten nolursun gelme dedi. o kadar gerizekalı bi abisi var ki , şu durumda bile ''Sen irem'in neyi oluyorsundiye sorabilecek kapasiteye sahip.
Onu hiç bırakmayacağıma yemin ettim telefonda.Babam gitti , ne mezun olduğumu görecek üniversiteden, nede seninle tanıştırabilecem'' dedi. Yine sustum. Bu durumda olan varsa Allah hepinize sabır versin. Destek olan herkese teşekkür ederim

Ayrılık da en az ölüm kadar gerçek dıbınakoyayım. Az önce ayrıldık. Yani ağzımızdan 'kendine iyi bak' tarzı laflar çıktı. Ağzımızdan derken, whatsapp denen gibik uygulamadan.
Üniversitedeki ilk senemizde, okulum evime yakın olduğu için (sakaryada okuyorum evim Tuzlada) her pazartesi okula değil de acıbademdeki Akasya Avmye giderdim onu görmek için. Annemin ütülediği kıyafetlerim, yurduma zütüreceklerim, kitaplarım ve laptobumla. Her pazartesi. 2.5 saat yol , 10-15 kilo yük ile. Sadece o bana bir şeyler anlatırken onu izleyebilmek için. 'birisi görür , anneme laf gider' dediği için dışarıda elini tutmuşluğum yok. 'annem duyar, yan odada yatıyor' dediği için aylardır beni telefonla bile aramaz oldu. Benim zorumla konuşursak işte. 2 sene maddi ve manevi verdiğim hiçbir şey gözümde büyümüyor. Helali hoş olsun diyorum hepsi. Ama sadece 'lütfen beni günde bir kere de olsa ara' isteğimi bile çok gördü bana. 'o kız seni zütünde oynatmış' diyen de olabilir şimdi çünkü bunu ilk kez işitmeyeceğim. Ayrılmaya hiç yanaşmadı ama böyle olmayacağını söyledim. Yarın son kez buluşalım dedim. Son kez göreyim seni istedim. Bu isteğim de geri çevrildi. Sesini ve görüntüsünü unutacağımı hiç sanmıyorum. Ama kokusu şimdiden burnumda tütüyor. Sevmeyin beyler demeyeceğim. Sevin ama sonu bu. Bu yani