Cuma namazı her zamanki spontan haliyle devam etmekteydi. Sıklaştırılmış saflar farzın bitmesini dört gözle bekleyen yüzlerce insan vs. Herşey yolundaydı. Neyse ki farz bitmişti müezzinin ilk kelime ağzından çıkar çıkmaz halk Usain Bolt hızıyla çıkışa yönelmiş buraya kadar herşey normal seyrinde ilerlerken birden cemaatin içerisinden kucağında küçücük bebeğiyle büyük ihtimal Suriyeli diye tahmin ettiğim bir adam yüksek sesle kendi diliyle bağırmaya daha dogru bir tabirle yalvarmaya başladı.Bu ancak 30 saniye devam edebildi çünkü bizim halkımız Allah'ı o kadar çok sever ki yaka paça dışarı çıkarıp kapının önünde durmasına bile izin vermeyip huşu içinde "NAMAZ"ını kılmaya devam etti. Bugüne kadar sırf bize sığındıkları için etmediğim laf kalmayan bu aciz insanları aklıma getirip utandım kendimden, kıldığım namazdan utandım. Allah gerçekten böyle bir kul olmamızı mı istiyordu. Düşündüm ve anladım ki Rabbin istediği bizim vicdanımızın rahatlığıyla alakalı bir durum. Birilerini yaka paça dışarı atıp namaza durmakla kimse müslüman oldum sanmasın.Şu Suriyeli muhabbetini de kes artık ben kestim sende kes kimse elinde olsa öyle bi durumu istemez onlar da bizim gibi yavşak insanlar sürüsünün eline düşmeyi elbette istemezlerdi ancak kader bunun adıdır. Icinizde biriken küfürleri onları buraya çıkar sağlamak için getirip sokaklara salan bakımını üstlemeyen huur çocuklarına dökün Hatta kusun! Ancak merhamet edin, merhamet etmeyene merhamet olunmaz.

Özet:kıçımızla gülüp eğlendiklerimizin yerinde yarın biz olabiliriz. Akıllı olun!

Not:Bu entrynin giblenip giblenmemesi umrumda değil kendimi sorguladim içimi dökmek istedim.
HEPSi BU.
Sizi seviyorum, birbirinizi sevin.