insanlara güvenemiyorum çünkü

herkes birbirinin arkasından konuşuyor.
en yakın arkadaşlar bile.
haksız mıyım beyler?
anneme bakıyorum, aile dostumuz, senelerdir dediği insanların arkasından konuşuyor.
tamam çok kötü şeyler söylemiyor ama sonuçta arkasından konuşuyor.
eminim onlar da bizim hakkımızda bişiler söylüyorlar.
sınıfımdaki kızlara bakıyorum, kardeşim diye hitap eden iki kız arkadaş bize gelip birbirinin nelerini anlatıyor.
erkek arkadaşlarıma bakıyorum, aynı durum.
lisede 4 kişilik iyi arkadaş grubuyduk, herkes birbirinin arkasından konuşuyordu.
eminim ki o gruptan ayrıldığımda benim hakkımda da konuşuyorlardı.
şimdi üniversiteye başladım, hiç kimseye rahat rahat yaklaşamıyorum.
tipimde, hareketlerimde, muhabbetlerimde hiçbir tuhaf, saçma salak bişi olmamasına rağmen konuşacaklar biliyorum beyler.
tek ben mi böyle düşünüyorum allah aşkına?

not: özet isteyen arkadaşlara derinden, içimden, gibtir diyorum.
okuyun lan, haksız mıyım allah aşkına söyleyin.

bana güvendiğini söyleyip konuşan onlarca arkadaşım var amk.
ama ben hiçbirine inanamıyorum.
biliyorum, ortamı terkettiğimde arkamdan gib gibi konuşacaklar.

@9 arkadaş ortdıbını değiştirmekle alakası yok ki be panpa.
al işte üniye geçtim hala aynı şey, aynı mevzu.

neyse amk gibtirin gidin siz hala taşşak geçmeye devam edin.
sağolsun bi panpam özelden yazdı, kendim gibi birini buldum amk.