Bazen çok üzülüyorum bu duruma ve evde tek başıma ağlıyorum. Gerek lisede olsun gerekse üniversitede sürekli karşılaşıyorum ve artık katlanamıyorum. Lisede sınıftakiler beni aralarına almıyorlardı bildiğin asosyal bir tiptim. Kızlar bazen selam vermek için yanıma oturur ve 2-3 dakika tek kelime etmeden saçlarıyla oynayıp giderlerdi. Hiç arkadaşım yoktu organizasyon ve parti olduğunu bitince öğrenirdim oda parti hakkında birbirleriyle konuşurken.Ne zaman birine diklensem gülüp dalga geçer takmazlardı.Üniversiteye başladığımdan beri otobüse ne zaman binsem kızlar bana bakıp kendi aralarında gülüşüyolar ve bazen sırf bu durumla karşılaşmamak için okula bir saat yürüyorum.Üniversitede de pek arkadaşım yok zaten mesela geçenlerde yıl başı partisi düzenlemişler bide o gün benim doğum günümdü ayrıca beni çağırmadılar üniversitede partiye tek gitmeyen bendim. Sınıftaki kızlar benim hakkımda bu kesin gay diye dedikodumu yapmaya başlamışlar hatta bazen sınıfa girerken çelme bile attıkları oluyorlar ama ben onlara hiç bir şey yapmadım ki.Hayatımda hiç kimseyle sevgili olmadım bunu ne zaman birine söylesem sen cidden malsın diyip alay ediyolar. Ablam sen kendini güldürebilen erkeklerden mi hoşlanıyosun bide dedi. Neden insanları tipleriyle yargılıyolar anlamıyorum beyler umarım sizde beni yargılamazsınız.

Edit: Myo okuyorum ve myo da sınıflara amfi yerine derslik denilir ve her derse maksimum 30 kişi katılır. Ayrıca Myo dediğimiz şey üniversiteye bağlıdır aynı fakülte gibi
Edit 2: Bu başlık baştan aşağı ironiydi aslında.
Edit 3: Ulan gülün diye yazdım teselli ettiniz ya adamsınız.