Kazandığım parayla okuduğum yerde küçük bir kafe-bar tarzı mekan açtım. ilkokul arkadaşım yeni bir eve taşınmıştı. ona yardım ederken evin bodrumunda kocaman bir çanak antene rastladım.
sorular ardı ardına geldi tabi. Eski ev sahibinin çok eskiden radyo yayını yaptığını söyledi. Merkezi de kendi eviymiş. Bunları napacaksın diye sordum. Valla atarım falan deyince aklıma şimşekler çaktı tabi. Hemen bir araba kiralayıp evime zütürdüm bunları. teknik anlamda bu konuda bir şeyler bilsem de ekgib olduğumdan kısa süreli bir araştırma biraz da masraf sonrasında kafenin tepesine anteni dikmeyi başardım.
Her gece kafeyi kapattıktan sonra saat 2'de konuşmaya başlıyordum. Sadece konuşuyor içimi döküyordum.
Hani demiştim ya insanlar çevremde belirirlerdi. Onları itmem veya sevmem diye.
Bu biraz da kendi isteğimle sanırım tersine dönmüştü. Çevremde konuşacak kimsem yoktu.
ve radyoya konuşuyordum.

bir gün yine değişik devlet adetlerinden biriyle karşılaştım. Neymiş taşındığım yeri bildirmek zorundaymışım.
Kalktım mecburen sabah erkenden düştüm yola nüfus müdürlüğüne doğru.
Kaptan şuradan bir öğrenci alır mısın derken yanımda oturan güneş gözlüklü bayan bir an bana doğru döndü.
sonra önüne döndü tekrar.
Nüfus müdürlüğünün yakınlarına geldiğimde inerken bayan da arkamdan indi. minibüsün içinde anlayamadığım bir telaş vardı kadın inerken.
Önem vermedim yola devam ederken arkamdan biri bekle diye seslendi.
döndüm.

hayatım hiç bir zaman yükselişte olmamasına rağmen yaşadığım yanılmayı o anda fark etmiştim.
hiç bir zaman kabullenemedim kabullenemeyeceğim.
yılbaşları kötüdür, lanetlidir o yüzden.
Akvaryum balıkları ve kaplumbağaları severdim. Küçük bir dükkan açtım kendime.
Balıklarla muhatap oldum, kaplumbağalarımı sevdim. ilk işim yarıda kaldı,
kötü olmayan bir üniversite kazandım. Her türk genci gibi bölümümden memnun değildim tabi. ancak benim şansım yaver gitti.

ben tüm türkiyede yayın yapan bi kanalım olsun istiyorum :(

uvvvv çok güzel lan kap şukunu ibine