Bende öyle panpa. Biri aşık oldun mu hiç diye sorunca direk arkadaşlarım hayır diye. Aşık olabileceğimi düşünmüyo hiçbiri. Oysaki 2 seneye yakındır bi kızı seviyorum

Bazen sözlükte görüyodum bu millet yaşadıkları çektikleri acıları neden buraya yazıyor tanımadığı yüzünü bile görmediği insanlara anlatıyor ama anlıyor insan zamanla mesele birilerine anlatmak falan değilmiş kimseye anlatamadıklarini gösteremedigin zayıflıklarını burda içini döküp rahatlamak nefes almaya çalışmakmış

Unutamamak mi yoksa unutmak istememeyi tercih edip hayata uyum saglamak midir insani içsel yikimlara sevkeden? Yasam kalitesinin bilinçli ve sistematik bir biçimde katledilmesi midir bu yoksa unutabilecek oldugunun bilincine varip ihanet ve incitme korkusu mudur? Harabeye dönmüs, manevi yikintinin arasindan filizlenen bu naif empatik endiseler midir son umut kirintisinin idamina itiraz eden? Neyse.

illaki vardır herkesin hayatina girmiş kalan yaşamında derin izler bırakmış bir kadın ilk defa körü körüne birini sevmek kimseye güvenmediği kadar güvenmek.
Sonu bazen iyi bazen kötü ama beni gerçekten o değiştirdi, beni hiçe saydı aldattı unuttu bile belki ama bi gel dese koşa koşa giderdim yine olsa

Ağlama orosbu sozuğu

DUYGULARIMA TERCUMAN OLDUN BE SEN

Gece kafamı her yastığa koyduğumda yaptıklarımı düşünüp ağlıyorum.
Çevremdeki herkez benim kimseye aşık olamayacağımı sevmediğimi saniyor ama her kızda o'nu arıyorum biri onun gibi gülüyor biri onun gibi sarılıyor. 23 yaşındayım çevremdeki herkesi üzüyorum ne olucak böyle