Bir zamanlar karı kızla hiç isim olmadı.
Ne işim olur lan, derdim. 16 yasına kadar hiç kız arkadaşı yapmadım yazanlar vardı ama hiç kimseye bakmadım. Hani derler ya doğru insan diye işte benim derdim de öyleydi.
Bundan 2 yıl önce lise 2 de arkadaşlarla sırada otururken içeri bir kız girdi çok şaşırmıştım. Neden böyle birşey oldu anlamadım. bizim sınıftan bi kızın arkadasıymıs. 1-2 hafta bunu izledim hareketlerine baktım ilk defa oyle bi hisse kapılmıstım. sınıfa gırdıgınde cok mutlu oluyodum. 2. dönemin sonuna dogru cesaretlenmıstım gittim acıldım kıza. oda mutlu olmustu . Yaz tatılı boyunca çok yer gezdik. Sanırım evleneceğim kızı bulmustum sonunda. ne onun gözü dışardaydı ne benim gözüm dışarıdaydı çok mutluyduk. Yaz tatili bitti. Lise 3 dük 2 mizde hiçbirşey yokken benden uzaklasmaya basladı telefonlarımı 2. 3. arayıstan sonra acıyordu bi bahane buluyordu. bişey diyemiyodum bende işte kalbi kırılmasın diye
birgün okula girmiştim oda sokaktan okula dogru gelıyordu.
onu gordugum an kafamı cevırdım. Bir erkegın koluna girmiş elini tutuyordu, sarılıyolardı birbirlerine ama bana söz vermişti o eller sadece benim olacakti. ogun onun sınıfına gittim.
kimdi o dedigimde, "Olmuyor". dedi bana sadece 1 kelime
Gittim sınıfıma kafam sırada aglıyordum. 1-2 ay kimseyle konusmadım. Sonunda cesaretimi azda olusun toplayıp arkadaslarından 1 tanesine neden beni bıraktı dıye sordum bana verdigi cevap iste "Sen ona güzel bir hayat yasatamazssın o lüx içinde yasamak istiyor" dedi. O an bir darbe daha almiştim zaten kötü olan durumum iyice kotu oldu. Ben bunları hak etmiyordum
Sırf ona hediyeler almak icin onu biraz daha mutlu olmak icin gececi olarak fırında calısıyordum. O elini tuttugu cocuk ise cok zengin degildi biliyordum sebebi bu degildi. Zolardım kızı gittim mahallesinde bagirarak disari cagırdım. bi tokatla yere yapıştım "NEDEN" dedigim tek buydu. Megersem hayirsizin kızı gönül eğlendiriyormus güldüm eve gittim.

edit: ilgilenirsiniz devam edicem.