Bundan tam on sene önceydi bu kadınla karşılaşmam, 6 aylık süren ilişkimizin ardından ayrılmıştık. ilk başlarda hayatımda bir değişiklik yoktu, sonraları geceleri uyku tutmamaya başladı bir anda bu kızı düşünürken buluyordum kendimi. Uykular kaçıyor iştahım kapanıyordu, sonra zamanla depresif duygu durumum günlük hayatıma da yansımıştı arkadaşlarıma kötü davranıyor, günün büyük çoğunluğunda sinirli geziyordum, zaten ergenlik çağlarımdı o da iyice cabası olmuştu. 2 sene boyunca duygu durumum toparlanmamak üzere değişmişti, sinirli çekilmez bir adamdım iki üç arkadaşım dışında kimseyle anlaşamıyordum. Sürekli kızı stalklıyor sevgilisi var mı yok mu diye endişe ediyordum kendi kendime. Ardından ergenliğim sonlarına yaklaşmış, üniversite dönemi gelmişti ben de o zamanların en gözde şehirlerinden biri olan nispeten öğrenci şehri sayılabilecek şehir olan Antalya’ya gitmek istiyordum. Hem ingilizcemi geliştirip hem de kampüsün içinde sosyalleşecektim ki öyle de olmuştu. Hem arkadaş sayım artıyor hem ingilizcemi geliştiriyordum hayatım iyi gidiyordu hem artık o kızı sık sık anımsamıyor, mutlu bir hayat sürüyordum. Üzerinden seneler geçti içimdeki bu kızı öldüremedim, olmuyordu sadece aklımdan çıkmıyordu ne yapsam başaramıyordum. 2023 yılının şubat ayında yaşanan deprem benim olduğum şehri de etkilemişti, gecenin köründe bir anda sokaklarda bulduk kendimizi. O süreç zaten bariz, her şeyiyle kaos hakimdi, bina yıkılmadığından içeriden battaniye, camp çadırı ve yiyecek içecek temin edebildik. Elektrik, su, şebeke yok hava buz gibi yağmurlu ve taktan bir süreçti işte. Nedense başıma gelen en kötü şey bu değil gibi hissettiriyor şuan. Bu olayların akabinde istanbuldan akrabalarımız bize ulaştığında bizleri istanbula çağırdılar ve biz de mecburen gittik. Neyse bu bir yana, bu aşık olduğum kadın benim için endişelenmiş ve mesaj atmıştı bana. Çok şaşırdım zaten mevcut durumum şok ediciydi bu da üstüne gelince iyice tepkilerim şaştı, yine duygularım depreşti ve ne yapacağımı bilemez oldum adeta benim zayıf noktam gibiydi, gibiydi demek az öyleydi lan zaten. Ondan sonra geceleri sabaha kadar konuşur olduk, birbirimize içimizi döktük ve birbirimiz için aynı şeyleri yaşadığımızı sandık yani ben öyle sandım, çünkü bugün farkedebiliyorum ki o asla benim yaşadığım süreçlerden geçmedi, geçemezdi de. O zamanlar mutluyum tabi dopamin beynimden fışkırıyo kendi kendime gülüyor, mutlu oluyordum amk. işler ilerledi sevgili olmuştuk bile hemen de kapılıyorum aynı bir aptal gibi:) üzülüyorum şuan o zamanki halime. Tam iki buçuk yıl böyle aşağı, yukarı inişli çıkışlı ilerledi, günümüze kadar gelmiştik böyle. Geçen haftanın perşembe günü benden ayrılmak istediğini söyleyene kadar. işte panpalarım uzun zaman sonra buraya girip başlık açmamın içimi dökmemin sebebi bu. Bütün bunlara çok yüzeysel değindim, içeriği benim için en değerli şeyleri barındıran anlarla dolu. Şimdi 10 sene aptal gibi bir kadını sevmenin, ömrümün 10 senesi heba etmenin ve ayrılığın acısını içimde yaşıyorum kimseyle paylaşamıyorum derdimi. Yalandan oluşturduğum karakterlerin arkasına sığınıp hep gizledim acımı mutlu bir yüz ifadesi takınıp her şey ile alay ettim, tanrıyla, evrenle, her şeyle ama her şeyle. Şimdi ise o maskelerim hep kırık, heba olmuş ömrümün üzerinde duruyor ne yapsam, nereye gitsem bilemiyorum. Üzüntüm bütün bedenimi ele geçirmiş durumda geceleri uyuyamıyor ve yine yemek yiyemiyorum. Heba olmuş ömrümün içerisinden gelen duygularım bunlar panpalarım. Keşke o zamana geri dönebilsem ve o kadını kendim için o zaman öldürebilsem.