ingilizce bilen picler su metni cevirir misiniz

beyler acil yardım lan şu kısa metni bi cevirin takunuzu yiyeyim acil lazım. şuku nick6 garanti.

Friday’s horrific national tragedy -- the murder of 20 children and six adults at Sandy Hook Elementary School in Newtown, Connecticut -- has ignited a new discussion on violence in America. In kitchens and coffee shops across the country, we tearfully debate the many faces of violence in America: gun culture, media violence, lack of mental health services, overt and covert wars abroad, religion, politics and the way we raise our children. Liza Long, a writer based in Boise, says it’s easy to talk about guns. But it’s time to talk about mental illness.

While every family's story of mental illness is different, and we may never know the whole of the Lanzas' story, tales like this one need to be heard -- and families who live them deserve our help.

Three days before 20 year-old Adam Lanza killed his mother, then opened fire on a classroom full of Connecticut kindergartners, my 13-year old son Michael (name changed) missed his bus because he was wearing the wrong color pants.

“I can wear these pants,” he said, his tone increasingly belligerent, the black-hole pupils of his eyes swallowing the blue irises.

“They are navy blue,” I told him. “Your school’s dress code says black or khaki pants only.”

“They told me I could wear these,” he insisted. “You’re a stupid bitch. I can wear whatever pants I want to. This is America. I have rights!”

“You can’t wear whatever pants you want to,” I said, my tone affable, reasonable. “And you definitely cannot call me a stupid bitch. You’re grounded from electronics for the rest of the day. Now get in the car, and I will take you to school.”

I live with a son who is mentally ill. I love my son. But he terrifies me.

A few weeks ago, Michael pulled a knife and threatened to kill me and then himself after I asked him to return his overdue library books. His 7 and 9 year old siblings knew the safety plan -- they ran to the car and locked the doors before I even asked them to. I managed to get the knife from Michael, then methodically collected all the sharp objects in the house into a single Tupperware container that now travels with me. Through it all, he continued to scream insults at me and threaten to kill or hurt me.

That conflict ended with three burly police officers and a paramedic wrestling my son onto a gurney for an expensive ambulance ride to the local emergency room. The mental hospital didn’t have any beds that day, and Michael calmed down nicely in the ER, so they sent us home with a prescription for Zyprexa and a follow-up visit with a local pediatric psychiatrist.

We still don’t know what’s wrong with Michael. Autism spectrum, ADHD, Oppositional Defiant or Intermittent Explosive Disorder have all been tossed around at various meetings with probation officers and social workers and counselors and teachers and school administrators. He’s been on a slew of antipsychotic and mood altering pharmaceuticals, a Russian novel of behavioral plans. Nothing seems to work.

At the start of seventh grade, Michael was accepted to an accelerated program for highly gifted math and science students. His IQ is off the charts. When he’s in a good mood, he will gladly bend your ear on subjects ranging from Greek mythology to the differences between Einsteinian and Newtonian physics to Doctor Who. He’s in a good mood most of the time. But when he’s not, watch out. And it’s impossible to predict what will set him off.

Several weeks into his new junior high school, Michael began exhibiting increasingly odd and threatening behaviors at school. We decided to transfer him to the district’s most restrictive behavioral program, a contained school environment where children who can’t function in normal classrooms can access their right to free public babysitting from 7:30-1:50 Monday through Friday until they turn 18.

The morning of the pants incident, Michael continued to argue with me on the drive. He would occasionally apologize and seem remorseful. Right before we turned into his school parking lot, he said, “Look, Mom, I’m really sorry. Can I have video games back today?”

“No way,” I told him. “You cannot act the way you acted this morning and think you can get your electronic privileges back that quickly.”

His face turned cold, and his eyes were full of calculated rage. “Then I’m going to kill myself,” he said. “I’m going to jump out of this car right now and kill myself.”

That was it. After the knife incident, I told him that if he ever said those words again, I would take him straight to the mental hospital, no ifs, ands, or buts. I did not respond, except to pull the car into the opposite lane, turning left instead of right.
“Where are you taking me?” he said, suddenly worried. “Where are we going?”

“You know where we are going,” I replied.

“No! You can’t do that to me! You’re sending me to hell! You’re sending me straight to hell!”

I pulled up in front of the hospital, frantically waiving for one of the clinicians who happened to be standing outside. “Call the police,” I said. “Hurry.”

Michael was in a full-blown fit by then, screaming and hitting. I hugged him close so he couldn’t escape from the car. He bit me several times and repeatedly jabbed his elbows into my rib cage. I’m still stronger than he is, but I won’t be for much longer.
The police came quickly and carried my son screaming and kicking into the bowels of the hospital. I started to shake, and tears filled my eyes as I filled out the paperwork -- “Were there any difficulties with… at what age did your child… were there any problems with.. has your child ever experienced.. does your child have…”

At least we have health insurance now. I recently accepted a position with a local college, giving up my freelance career because when you have a kid like this, you need benefits. You’ll do anything for benefits. No individual insurance plan will cover this kind of thing.

For days, my son insisted that I was lying -- that I made the whole thing up so that I could get rid of him. The first day, when I called to check up on him, he said, “I hate you. And I’m going to get my revenge as soon as I get out of here.”

By day three, he was my calm, sweet boy again, all apologies and promises to get better. I’ve heard those promises for years. I don’t believe them anymore.

On the intake form, under the question, “What are your expectations for treatment?” I wrote, “I need help.”

And I do. This problem is too big for me to handle on my own. Sometimes there are no good options. So you just pray for grace and trust that in hindsight, it will all make sense.

I am sharing this story because I am Adam Lanza’s mother. I am Dylan Klebold’s and Eric Harris’s mother. I am James Holmes’s mother. I am Jared Loughner’s mother. I am Seung-Hui Cho’s mother. And these boys—and their mothers—need help. In the wake of another horrific national tragedy, it’s easy to talk about guns. But it’s time to talk about mental illness.

According to Mother Jones, since 1982, 61 mass murders involving firearms have occurred throughout the country. Of these, 43 of the killers were white males, and only one was a woman. Mother Jones focused on whether the killers obtained their guns legally (most did). But this highly visible sign of mental illness should lead us to consider how many people in the U.S. live in fear, like I do.

When I asked my son’s social worker about my options, he said that the only thing I could do was to get Michael charged with a crime. “If he’s back in the system, they’ll create a paper trail,” he said. “That’s the only way you’re ever going to get anything done. No one will pay attention to you unless you’ve got charges.”

I don’t believe my son belongs in jail. The chaotic environment exacerbates Michael’s sensitivity to sensory stimuli and doesn’t deal with the underlying pathology. But it seems like the United States is using prison as the solution of choice for mentally ill people. According to Human Rights Watch, the number of mentally ill inmates in U.S. prisons quadrupled from 2000 to 2006, and it continues to rise -- in fact, the rate of inmate mental illness is five times greater (56 percent) than in the non-incarcerated population.

With state-run treatment centers and hospitals shuttered, prison is now the last resort for the mentally ill -- Rikers Island, the LA County Jail and Cook County Jail in Illinois housed the nation’s largest treatment centers in 2011.

No one wants to send a 13-year old genius who loves Harry Potter and his snuggle animal collection to jail. But our society, with its stigma on mental illness and its broken healthcare system, does not provide us with other options. Then another tortured soul shoots up a fast food restaurant. A mall. A kindergarten classroom. And we wring our hands and say, “Something must be done.”

I agree that something must be done. It’s time for a meaningful, nation-wide conversation about mental health. That’s the only way our nation can ever truly heal.

God help me. God help Michael. God help us all.

al panpa sadece yunancaya çevirebiliyorum
τρομακτική εθνική τραγωδία της Παρασκευής - η δολοφονία του 20 παιδιά και έξι ενήλικες σε αμμώδη γάντζο δημοτικό σχολείο στο Newtown, Κονέκτικατ - έχει προκαλέσει μια νέα συζήτηση για τη βία στην Αμερική. στις κουζίνες και τα καταστήματα καφέ σε όλη τη χώρα, θα συζητήσουμε με δάκρυα τα πολλά πρόσωπα της βίας στην Αμερική: όπλο τον πολιτισμό, τα μέσα ενημέρωσης βία, την έλλειψη των υπηρεσιών ψυχικής υγείας, απροκάλυπτη και συγκαλυμμένη πολέμους στο εξωτερικό, τη θρησκεία, την πολιτική και τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά μας. liza καιρό, ένας συγγραφέας που βασίζεται σε Μπουάζ, λέει ότι είναι εύκολο να μιλάμε για όπλα. αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ψυχική ασθένεια.

ενώ η ιστορία κάθε οικογένειας της ψυχικής ασθένειας είναι διαφορετική, και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε το σύνολο της ιστορίας των lanzas », ιστορίες σαν κι αυτό πρέπει να ακουστεί - και τις οικογένειές τους που ζουν αξίζουν τη βοήθειά μας.

τρεις ημέρες πριν από 20 χρόνια-old adam Lanza σκότωσε τη μητέρα του, άνοιξε πυρ σε μια τάξη γεμάτη Κονέκτικατ kindergartners, μου 13-χρονος γιος michael (άλλαξε όνομα) έχασε το λεωφορείο του επειδή φορούσε παντελόνι λάθος χρώμα.

"Μπορώ να φορούν αυτά τα παντελόνια», είπε, ο τόνος του όλο και περισσότερο εμπόλεμη, οι μαύρες τρύπες στους μαθητές του τα μάτια του την κατάποση των μπλε ίριδες.

"Είναι σκούρο μπλε," του είπα. "Ενδυματολογικός κώδικας του σχολείου σας λέει μαύρη ή χακί παντελόνι μόνο."

"Μου είπαν ότι θα μπορούσε να φορέσει αυτά», επέμεινε. "Είσαι ηλίθια σκύλα. μπορώ να φορούν ό, τι παντελόνι θέλω να. Αυτή είναι η Αμερική. έχω δικαιώματα! "

"Δεν μπορείτε να φορέσετε ό, τι παντελόνι θέλετε," είπα, ο τόνος μου καταδεκτικός, λογικό. "Και σίγουρα δεν μπορεί να μου τηλεφωνήσει μια ηλίθια σκύλα. είστε γειωμένο από τα ηλεκτρονικά για το υπόλοιπο της ημέρας. τώρα να πάρει στο αυτοκίνητο, και εγώ θα σας μεταφέρει στο σχολείο. "

ζω με έναν γιο που είναι ψυχικά ασθενής. Αγαπώ τον γιο μου. αλλά με τρομάζει.

πριν από λίγες εβδομάδες, Μάικλ τράβηξε ένα μαχαίρι και απείλησε να με σκοτώσει τον εαυτό του και στη συνέχεια, μετά τον ρώτησα να επιστρέψει ληξιπρόθεσμες βιβλίων της βιβλιοθήκης του. 7 και 9 του έτους αδέλφια γνώριζε το σχέδιο ασφαλείας - έτρεξαν στο αυτοκίνητο και κλείδωσε τις πόρτες πριν τους ρώτησα καν να. θ κατάφερε να πάρει το μαχαίρι από michael, στη συνέχεια συλλέγονται μεθοδικά όλα τα αιχμηρά αντικείμενα του σπιτιού σε ένα ενιαίο δοχείο Tupperware, που τώρα ταξιδεύει μαζί μου. μέσα από όλα αυτά, συνέχισε να ουρλιάζουν ύβρεις σε μένα και απειλούν να σκοτώσουν ή να μου κάνει κακό.

ότι η σύγκρουση τελείωσε με τρεις εύσωμος αστυνομικούς και ένας νοσηλευτής πάλη γιο μου σε ένα φορείο για ένα ακριβό βόλτα με ασθενοφόρο στο τοπικό τμήμα επειγόντων περιστατικών. το ψυχιατρείο δεν είχε κρεβάτια εκείνη την ημέρα, και michael ηρέμησε όμορφα στο er, έτσι ώστε να μας στείλει σπίτι με μια συνταγή για το Zyprexa και σε συνέχεια της επίσκεψης με ένα τοπικό παιδιατρική ψυχίατρο.

εμείς ακόμα δεν γνωρίζουμε τι είναι λάθος με τον Michael. του φάσματος του αυτισμού, ADHD, αντιθετική προκλητική ή διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή έχουν όλα πετιέται γύρω σε διάφορες συναντήσεις με στελέχη αναστολής και κοινωνικούς λειτουργούς και συμβούλους και τους δασκάλους και διευθυντές σχολείων. που είναι ήδη σε μια πληθώρα φαρμακευτικών αντιψυχωσικά και διάθεση αλλάζει, ένα ρωσικό μυθιστόρημα της συμπεριφοράς των σχεδίων. τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί.

κατά την έναρξη του βαθμού έβδομη, michael έγινε δεκτή σε ένα εσπευσμένο πρόγραμμα για πολύ ταλαντούχος μαθηματικά και φοιτητές θετικών επιστημών. iq του είναι από τα διαγράμματα. όταν αυτός είναι σε καλή διάθεση, θα λυγίσει πρόθυμα αυτιά σας σε θέματα που κυμαίνονται από την ελληνική μυθολογία για τις διαφορές μεταξύ των Αϊνστάιν και νευτώνεια φυσική στο γιατρό που. ότι είναι σε καλή διάθεση τις περισσότερες φορές. αλλά όταν αυτός δεν είναι, προσέξτε. και είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα τον συμψηφισμό.

αρκετές εβδομάδες σε νέο γυμνάσιο του, Μάικλ άρχισε να παρουσιάζει όλο και πιο περίεργο και απειλητικό συμπεριφορές στο σχολείο. αποφασίσαμε να τον μεταφέρει σε πιο περιοριστική συμπεριφορά του προγράμματος της περιφέρειας, που περιέχονται σε σχολικό περιβάλλον, όπου τα παιδιά που δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε κανονικές τάξεις μπορούν να έχουν πρόσβαση το δικαίωμά τους σε δωρεάν δημόσια babysitting από 7:30-1:50 από Δευτέρα έως Παρασκευή μέχρι να γίνουν 18 .

το πρωί του περιστατικού παντελόνι, Μάικλ συνέχισε να υποστηρίζουν μαζί μου στη μονάδα δίσκου. περιστασιακά θα ζητήσει συγγνώμη και να φαίνεται μετανοιωμένος. δεξιά προτού να μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης του σχολείου του, είπε, «κοιτάξτε, μαμά, λυπάμαι πραγματικά. Μπορώ να έχω τα παιχνίδια βίντεο πίσω σήμερα; "

"Δεν υπάρχει τρόπος", του είπα. "Δεν μπορείτε να ενεργήσει με τον τρόπο που ενήργησε το πρωί και πιστεύετε ότι μπορείτε να πάρετε τα προνόμια ηλεκτρονική σας ότι πίσω γρήγορα."

πρόσωπό του γύρισε κρύο, και τα μάτια του ήταν γεμάτα από υπολογίζεται οργή. "Τότε Πάω να αυτοκτονήσω», είπε. "Πάω να πηδούν έξω από αυτό το αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή και να σκοτώσει τον εαυτό μου."

Αυτό ήταν. μετά το περιστατικό μαχαίρι, του είπα ότι αν είπε ποτέ αυτά τα λόγια και πάλι, θα ήθελα να τον πάρει κατ 'ευθείαν στο ψυχιατρείο, χωρίς ifs, ands, ή buts. i δεν απάντησε, παρά μόνο για να τραβήξει το αυτοκίνητο στην αντίθετη λωρίδα, στρίβοντας αριστερά αντί για δεξιά.
"Όπου με πας;", είπε, ξαφνικά ανήσυχος. "Πού πάμε;"