ingiliz okçusunun hikayesi

hikayenin sonunda fransızlar tarafından yakalanıp ok attığı parmakları kesilmiyorsa okumam

türk okçusu giber. neyse yaz okuyalım bende yazıyom birşey sende onu oku fantazi gör

Ha soranlar olacaktır gavurmusun niye ingiliz okçularıda, türk okçuları değil diye. Nedenini bilmem ama batı kültürüne, türk kültürüne olduğu kadar da aşinayım size bir şeyde özür dilemek istiyorum okçunun adı ve diğer isimler ingilizce olacak, gidipte ingiliz okçusuna mahmut deyemeyiz değil mi?

@2 fark ettim az çok bilgilisin parmak konusu hikayede geçecek

okkuyoruz panpa

reserved

Evet arkadaşlar kısa bir bilgilendirme yapayım ilk olarak, 1200 lü yıllarda ingiliz okçuları Fransanın korkulu rüyası olmuştur, neden?

Çünkü ingiliz okçuları savaş döneminde kendilerine özgü partiler ile ingiliz ordusuna paralı asker olarak katılmışlardır, savaşlarda boy gösterdikleri kadar, keşif vs gibi görevlerdede kullanılmışlardır, ama asıl amaçları düşman bölgesini yağmalamak ve düşmanın lojistik desteğini kesmekti.

Savaşta bu kadar etkili olmalarının nedeni ise, dönemin Fransasında sanılanın aksine ok kullanımı neredeyse yoktu, ok yerine Tatar yayları kullanılıyordu, menzilleri biraz daha fazla olmasına rağmen kullanımı kolay olmasına rağmen doldurmak gerçekten uzun sürdüğü için, ingiliz oku ile başa çıkamamıştır.

Özellikle ingiliz yayı dediğim dikkatinizi çekmiştir, birazda okun ve okçunun özelliklerinden bahsedip hikayeye geçmek istiyorum. Genel olarak ingiliz yayı 1.80 ve 2 metre olarak değişir, kullanımı zordur fiziki özellik ister ve 200-300 metreye kadar atış yapabilir. Bi ingiliz okçusu yayını kendi yapar ve genel olarak oku ile büyüdüğü için askerde özel bir eğitim alması gerekmez. Av ingilizlerin ana sporu olduğu için ok ve yay kullanımı yaygındır, bu nedenle çocuklar küçüklüklerinden itibaren yayları ile büyür. Bu kadar bilgilendirme yeter sanırım bi yemek yeyip hikayeye başlıyorum.

20-25 dk sonra başlıyorum ciddi bir dil ile, imlaya dikkat ederek yazacağım, okumanız sıkıntı olmayacak. Hikayeyi yazma amacım bilgili arkadaşlarla vs. güzel muhabbetler yapmak yada öğrenmeye hevesli arkadaşlar ile.

@3 panpa gönder inboxa okuyayım, bu arada şuan yemek yiyorum telden yazıyorum yemekten sora hemen başlıyorum yazmaya

okurum ama bundan sonra da bi japon okçusunun hikayesini yazacaksın ona göre!

helal longbow bilen biri çıktı dinliyoruz

rezerved. gece okurum

@12 Kardeşim japon kültürü pek bilmem ama samurayları araştırmışlığım var. Shogun dur, savaşçının yoludur vs. yüzeysel bilgim var. Bu arada yemek yedim geldim. Hikayeye başlıyorum şuan bikaç şeyi kafamda yazdım, burayada geçirip gönderiyorum.

Yıl 1341

Ölüm... Ölüm kafamı kurcalıyordu. Basit hayatımın, yaşamımın tek amacı neden ölümdü. Damızlık bir inek gibi çiftleşmek için yaşayıp, tarla sürmek için saatlerimi feda etmek... Bu benim hayatım olamazdı. Somerset'in Kuzey Fransaya bakan kıyısında oturup, basit hayatıma küfrederken annemin seslenmesiyle ayıldım:
"Wilbur baban av için seni çağırıyor!" 40' lı yaşlarının ortasındaydı annem, beyazlamaya yüz tutmuş sarı saçları, çıkık şakakları ve derin mavi gözleri ile klagib bir ingiliz kadını.

Başımla olur işareti yapıp oturduğum iskeleden kalktım ve evimize doğru döndüm, tek katlı küçük bir evdi bizimki; yaşamımında olduğu gibi herşey minimumdu benim için hiçbirşeyi doya doya yaşayamazdım. Tahta çitten yapılmış eğri kapıyı geçtim, köpeğim benimle ilgilen der gibi havlamaya başladı, nedense ona bir isim koymayı hiç düşünmemiştim, onu terkedilmiş bir şekilde bulduğum halden beri köpek derim, oda alıştı herhalde.
Düşüncelerimden uyanıp eve girdim, klagib bir evdi bizimkisi lüks olan tek şeyimiz babamın kendisi yaptığı sallanan bir sandalyeydi herhalde. iyi bir marangozdur babam, av için kullandığımız uzun yaylarımız da dahil olmak üzere evdeki bütün tahta eşyalar onun elinden çıkmıştır.
Av için kullandığım uzun yayımı duvardan aldım, elimi üzerinde birkaç tur gezdirdim, ağaç reçinesinin verdiği pürüzsüzlük mükemmel bir duyguydu, 1.80 metrelik devasa boyuyla güven verirdi bu yay bana. Ok atmak için hiç eğitim almadım, 20 metreden bir bileziği vuracak kıvama gelene kadar kendi kendime çalıştım sadece, bizim köyümüzde erkeklerin çoğu gösteriş için ok kullanırdı ama ben ve babam gibi olanlar sadece yemek bulmak için.
Babamın dışarıdan gelen sesiyle yeniden düşüncelerimden ayrıldım. Böyleydim işte hayal dünyamın çıkmazı içinde sürekli.

ilk part geldi panpalar şuan 19 yaşında bir çocuğun saf hayal dünyası vurgulamak istediğim şey ilerleyen partlarda ise daha çok pislikle yozlamış bir iç dünya ve savaşın verdiği depresyonlar. Karakterlerin bilinçlerine değinmeyi severim genelde ama hep böyle ağır da geçmeyecek hikaye.

Pencereden gördüğüm kadarıyla acele et der gibi bir hareket yapıyordu, hızlıca sadağımı omzuma takıp, yayımı elime alıp dışarı çıktım. Dışarıda köpek benide zütür der gibi bağırıyordu, ipini çözdüm ve babama doğru koşmaya başladı, benim gibi uzun boylu bir adamdı babam ve herkez babamın kopyası olduğumu söylerdi, omzuna düşen dalgalı siyah saçları, sert hatlı beyaz tenli bir yüz.
Yanına gittim,

"Bugün ne avlayacağız baba"
"Bizi doyurabilecek herşey" dedi babam ve sık uzun ağaçlarla kaplı yemyeşil ormana yöneldik.

Köpeğim biranda koşmaya başladı ve burada keklik var dercesine bi çalının önünde kenetlenip kaldı. Babamla ben usulca çalının arkasına geçtik ve yanyana duran üç kekliği gördük. Uzun av dönemleri sonucunda aramızda bi işaret dili gelişmişti. Babama usulca soldakini seçtiğimi söyledim. Oda anladım işareti yapıp aynı anda ateş ettik, babam kaçırdı, ben ise kekliği gövdesinden vurdum. O anda ölmüştü herhalde. Her zaman babamdan daha iyi bir atıcı olmuştum o daha çok ok yapımında uzmandı, bende ok yapmayı bilirdim ama onun kadar değil.
Ölü kekliği kemerime taktım ve ormanın içlerine doğru devam ettik.

Biraz daha ilerledikten sonra uzunca bir çalının arkasından hışırtılar duydum, o ara babamdan biraz ayrılmıştım çalıya doğru ilerlerken aniden ot yığınının arasından çıkan dişi bir geyik ormanın içlerine doğru kaçmaya başladı, güzelliği ve bana getirisini( o dönemde geyik gibi avlar sadece saray mensupları tarafından avlanılabilirdi) düşünmeden okumu çektim ve ani bir parmak hareketiyle bıraktım. Koluma çarpan sicimin verdiği acı yüzümü biraz buruklaştırdı ama ok hedefini bulmuştu yüzümü hafif bir tebessüm sardı, hemen bıçağımı çekip can çekişen geyiğin yanına koştum. Ben daha bıçağımı kullanamadan, büyük siyah gözlerinin içindeki yaşam uçmuştu. Bilmiyorum ama bu görüntüler bana hastalıklı bir şekilde zevk verir. Belki öldürünce kendimi tanrıya daha yakın buluyorumdur, oda can alıyor bende...
Arkadan babamın sesini duydum.
"iyi iş oğlum" genelde çok konuşan bir adam değildi ama konuştuğunda kendinden emin sesi bulunduğu yeri gürletirdi, ama bu sefer biraz titrek ve kısık çıkmıştı sanki.

Geyiği ortadan ikiye böldük, babam bu yiyeceğin bize bir süre yetebileceğini söyledi, 3 kişilik bir aileydik ve çok fazla yemek tüketmezdik zaten. Avımızı yükşendik ve15 - 20 dakikalık bir yürüyüşün ardından eve vardık, köpeği eski yerine bağladım. Her zaman olduğu gibi annem dışarı çıktı ve şaşırmış bir şekilde bize bakakaldı, ilk başta yasaklardan bahsederek biraz kızdı ama sonra sakinleşip hemen içeri girmemizi istedi.
Geyiğin güzel etli bir kısmını akşam için ayırdı gerisini de daha haziran ayında olmamıza rağmen kış için tuzlamaya başladı. Yorucu geçen bir günün ardından akşam yemeğine kadar kestirmeyi hak ettiğimi düşündüm, salondan ve mutfaktan bir bez ile ayrılmış olan saman dolgulu yatağıma yattım ve yorgunluğun da etkisiyle birkaç dakika içinde sızmışım. Gördüğüm kabus olacakların habercisi gibi beni uyandırdı, birkaç saniye sonra bağırışma seslerini duyup perdeye asıldım.

Bugünlük bu kadar yeter diye düşünüyorum ama okuyan varsa isterseniz devam edebilirim. Okurken ara ara ses verin

herkez ne amk bütün isteğim gitti