her şey benim beynimde biter aşabiliriz diyoruz da bi ortama girince elin terlemeye ve ttitremeye sesin içine kaçmaya başlayınca yine her zamanki sıçışlar. Pgibiyatr şart

upupup gençler faydalansın

Cümlenizi bayir aşağı eşekler kovalasin. Canavardan hallice ayaklari olan birisi daha fazla prim yapıyor. Asosyallikten depresyona terfi ederseniz bir gün, buraları hatirlarsiniz.

asmak icin cok seyler yapiyorum kendi basima ise yaradi cogu zaman simdi de garsonluga basvurdum bakalim... bir de bipolar oldugumdan kuskulanmiyor degilim.

Hepiniz mi ultrasosyalsiniz amk. O kadar emek veriyoruz, niye kimse bir şey yazmıyor. 1 satirlik anlik aklima gelen seyler daha çok ipleniyor. Sizin için yaziyorum lan. Ben bunlari daha onceden okudum zaten.

"Bazı insanların sırf normal olabilmek için olağanüstü enerji sarf ettiklerini kimse bilmez."
Albert Camus

(Alıntı)
Sessiz sakin kendi halinde bir insan olarak görünmek, bundan dolayı hep sizinle uğraşılması.

Okul hayatında hep dışlanmak, hareketli yerine pasif olunduğundan daima sıkıcı bulunmak. Sadece yaşayarak bilinen bir şeye sahip olunduğundan kimsenin yaşadıklarını anlamaması, insanların hayatlarına bakıp daha da umutsuzlaşmak, aslında yaşamadığını anlamak, mutluluk nedir bilmemek, eğlenmek nedir bilmemek.

Çok fazla gözlem yapma fırsatı bulmak, başka insanların hiç dikkatini vermediği en ufak ayrıntıları görmek. dışarıdayken hep soğuk ve katı görünmek, herkesin sizi egoist, burnu havalarda gibi görmesi. Kimseye öyle olmadığını söyleyememek ve gösterememek, insanların sizi hep öyle bilmesi.

Bir insanın gözlerinin içine bakamamak, tanıdık biri görüldüğünde nereye kaçsam diye düşünmek, kurulan arkadaşlıkların kalıcı olmaması, dostluğun sadece bir hayal olması.

Hareketlerin dışarıdan yapmacık göründüğünü düşünmek. insanların gözleri hep üstündeymiş gibi hareketleri her saniye ayarlamak, ters bir hareket yapıldığında rezil olduğunu düşünmek, tüm insanlar işi gücü bırakmış seyrediyor gibi hissetmek, sosyal olan ortamlarda hiçbir şekilde rahat edememek, her zaman bitmek bilmeyen bir kaygının olması, yapılan her ne ise onu bir an önce bitirip oradan ayrılmak istemek, en iyi yaptığın işleri sırf birileri bakıyor diye yapamamak.

Çok fazla düşünen insan olmak, evden çıkarken-eve giderken hangi yolları kullanacağından, neyi ne zaman yapacağına, seçeceğin kelimelerden, vurgularına kadar her şeyi önceden düşünmek, insanların saniye düşünmeyeceği şeyleri dakikalarca düşünmek.

insanların düşüncelerini önemsemeden duramamak, kısaca empati manyağı olmak, içinizdeki potansiyelin ölü potansiyel olması, dışarı yansıtamamak, zekanın işlevsiz olması, hayat standardınızın yerlerde sürünmesi, vasat tipli hemcinsler ilişkiden ilişkiye koşarken sadece izlemekle meşgul olmak.

Sosyal fobi böyle bir şey, bunların hepsi.

Sevdiğim kızın yüzüne bakamam gerçi çoğu kişinin yüzüne bakamam millet sinemaya falan giderken ben bitki gibi telefon veya ders başına kurulurum. Beni seven kızdan bile çekiniyorum.
Arkadaşlarım beni inek zanneder çünki çalışma fastında hep tek oturup oturduğumuda ayırırım.
Minibüste koltuk kapmak için milletin yüzüne kızgın kızgın bakmak gün içindeki en büyük
Sosyal aktivitem.

Panpa bu mereti aşmış birisi olarak şunları soyleyebilirim.

Lise bitene kadar bununla yaşadım ama cevremde o kadar ozguvenli insanlar vardı ki yanlarında ezilip buzuluyordum. Gelip yanaklarimi gibarlardi çok sinirlenirdim küçük düştüğünü hissederdim. insanlarin yaninda hep küçük dusurulurdum. O sınıfta hic konuşmayan gizemli gibi görünen hep çok çalışkan zannedilen çocuk bendim. Sesim çıkmazdı hatta bagiramazdim bu yüzden maçlara da alınmazdım hic. Sürekli hayaller kurup hayallerde yaşardım çünkü onlar hep daha tatlı gelirdi ama kafami kaldırıp etrafıma baktığımda anlardım öyle olmadigini. Herkes arkadaşını takmış koluna okulda gezdiriyordu öpüşüp koklasiyorlardi. Onlar gibi olmaya caba gösterdim çünkü oyle bir hayat istiyordum. Derste bir soruyu bildiğim halde cevap vermezdim. Nedenini bilmiyordum içimden bir şey beni frenliyordu. Bu yüzden kendimi ifade edemedim. Herkese guleryuzlu olmaya çalıştım herkesi memnun etme cabasindaydim. Tam bir ezik tiptim anlayacağınız.

Sonra ne mi oldu. Biraz cesaret buldum kendimde ve düşünmeyi bıraktım bir sure bilinçsizce hareket ettim. Sacma sapan muhabbetler açtım. insanların garip bakışlarinin kikirdemelerinin hedefi oldum ama en azından artık beni goruyorlardı. Bu sayede kendimi on plana çıkarttım arkadaş ortamında. O enseye saplak züte parmak yapan benimle alay eden bagirtmaya çalışan tipleri giblememeye başladım artik karşı koymayı öğrendim. Hasgibtir oradan diyordum oylelerine. Gün geçtikçe sınıfta derslerde cesaretimi toplayıp espri yapmaya başladım ve orada sınıftaki liselilerin cidden gerizekali olduğunu keşfettim ota taka gulerlerdi. Ne kadar sacmalarsam o kadar güldüler. Ben de artik düşünmeden konuşmaya hareket etmeye yürürken kollarımi sallamaya başladım. Bu kafayla giderek lise bitene kadar kendi basıma ilaçsız yendim bu lanet hastaligi.

Umarım yardımcı olabilmisimdir. Tek çaresi olayları biraz giblememek karsi koymayi bilmek ve cesaret edebilmek. Hadi iyi geceler gencler

Birkaç bir şey yazdım, isteyen olursa kitap da önerebilirim bu konularla ilgili. Biraz farkindalik olusmasi bile beni mutlu eder. Sosyal fobi önemli bir rahatsizliktir. Sonu depresyona, ardından intihara kadar gidebilir. Uzman birisinin (pgibiyatrist, pgibolog) yardımını almak tedavi için önemli çünkü ilaç kullanmak vb. gerekebilir. Kendi başımıza birçok şeyin farkına varabilir ya da hastaligin tedavisi icin asama kaydedebiliriz ama sonuclandirmak icin uzman yardimi almak mühim.
Tavsiyeleri olan panpalar yardimlarinizi bekliyoruz.

bendeki özgüen ekgibligi asosyalliği beraberinde getiriyor ayrıca köy gibi bi yerde yaşadıgım icin insan yok bu başlıca neden ayrıca cok evhamlı bi ailem var her hareketimi sorgulayan ve ne yapmam gerektiğini her zaman söyleyen bi ailem bir an önce bu aileden kurtulmam lazım özgüven ssorunumu yeniyorum bu yüzden insan olan çevreleri tercih etmeliyim 1 ay sonraki sınavda çakacağım seneye kaldı bütün bi yıl yine evde olacam

Evet arkadaşlar bazı şeyleri değiştirmek lazım. Sosyal fobiyi yenmek de bizim elimizde.
Değişime direniriz. Bütünüyle iyiligimiz için olsa bile kendimizi küçük bir değişime teslim etmek genellikle tehlikeli bir durumu görmezden gelmekten daha korkutucudur. "Eski yaşamımızdan dışarı çıkmadan önce içine girecegimiz yeni yaşamı baştan sona bilmek isteriz."
Değişim karşısında duraksarız çünkü değişim yitimdir. Fakat biraz değişmeyi kabullenmezsek her şeyi yitirebiliriz.

-Bütün bu saçmalıklar karşı tarafın isteklerini yerine getirmeye çalışmamla ilgiliydi. Oysa baskalarinin ne istediğini kim bilebilir. Başkalarının arzuları hakkinda düşüncelerimiz varsayımdan ibarettir. Varsayım, varsayım, varsayim.
Oldukça akıllı biri olduğumu düşünmekten hoşlanırım. Gerçek şu ki kimi zaman hakliyim kimi zaman haksız. Asıl soru kendi varsayımlarımızın tutsağı olup olmadigimizdir. insanlarin en temel özelliğinin kusur bulmak sanan biri olduğumu hiç bilmiyordum. Çevremdeki bütün bireylerin beni azarlamak için firsat kolladığını düşündüğümün farkinda degildim. insanlarin böyle olduğunu düşünüyordum yanılmışım anlasilan...

-Mesela pgibanalize gelirken; zili çalıyorum, otomatiğe basıp beni iceri aliyor. Kapıyı hemen açmazsa ne yapmam lazım? Zili yeniden mi çalmalıyım? Yeniden çalarsam sinir bozucu olduğunu düşünür mü?
Pgibanaliste gittiğimi kimsenin bilmesini istemem, böyle seylerin bilinmesi beni rahatsiz eder. Daha sonra hastalarin bekleme odasina geliyorum. Kapida hastalarin odaya girebilmesini sağlayan şifreli bir kilit sistemi var. Bazen kilitle boğuşup şifreyi yanlış tusluyorum. Beni gören var mıdır? Bana "Amma beceriksiz adam"diyorlar midir?

Rez ayni sorun bendede var

-insanların temelde eleştirel olduğu düşüncesine göre işliyor zihnim. Bu düşünce yaptığım hemen her şeye nüfuz ettiğinden kendimi kafese kapatılmış hissediyorum. Bütün bu anlar hayatım hakkında düşünce biçimim değil. Bunlar benim hayatım. Yalitilmislik duygularimin altında yatan şey büyük bir travma değildi, orada yatan ince eleyip sık dokuma bicimimdi. Kendimi başkalarına uyum sağlamak üzere ayarlama cabamdi.

dışarı çıkarken kapıyı kapattığım gibi en büyük hayalim o kapının tekrar açılacağı zamana gitmek.

Size sosyal anksiyete problemi yasayan birisinin anlattıklarının belli bir kısmını yazıyorum, bazı yerlerde kendinizi göreceksiniz.(Bir pgibanalistle arasında geciyor)
-Hemen her seyi kisisel algilarim, metroya bindiğimde iyi bir koltuğa oturursam zafer oturamazsam yenilgi. Park yeri bulursam zafer bulamazsam yenilgi... Gündelik hayat dedigimiz mucadelede ilerleyisimi ölçme yöntemim bu küçük anlardir. Düşünce biçimim her anında, bütünüyle, mütemadiyen banal.
+Ama banal değil ki.
-Evet haklısin, değil çünkü bu kırtıpil düşüncelerimin ardinda bir duzen var.(Hususi olan nokta burada basliyor)...

sosyal fobi değil de özgüven ekgibliği var. bu olay da insanı asosyalliğe yönlendiriyor. e tabi öyle olunca da gerisini siz düşünün artık gece gece çok düşünemiyorum

bu hastalık mıymış amk ben kişiliğim sanıyordum