incinin en ciddi hikayesi

"14 nisan 1982
hayat bir tek bana mı farklı geliyor, sürprizlerle dolu, acılarla dolu ve hepsi aniden oluyor bir tek ben mi yadırgıyorum acaba. arabadayım,bunları yazarken zorlanıyorum, başım dönüyor. karanlığa yolculuk ediyorum şuan ve seni tutuşturdular elime, tedavimi hızlandırabilirmişsin, neden tedavi oluyorumki ben sibeli, gamzeyi benden daha akıllı yapan ne ? giydikler etekler mi ?

gececi tayfa başladık bikere hadi hayırlısı, burda mıyız

"ben bu halime gülüp geçerken nedir şu düştüğüm durum, hayal bile edemezdim bunları,ne kadar korkunç ben daha 17 yaşındayım,her kız gibi basit sorunlarım olamaz mı,ben normalim ama anlamıyorlar, delisin sen diyorlar bana, tabi deli demiyorlar uzun uzun cümlelerle hastalığımı anlatıyolar ama benim tek duyduğum "sen delisin",ve hiç sıkılmıyorlar bunu söylerken,o kadar rahatlar ki.

@28 ingilizce yazılar şarkı bence panpa beste yapmaya çalışmış kendince

"bunları anlatıyorum ama neden bu halde olduğumu merak ettiğini de biliyorum, bana sorarsan ben hepsinden daha normal daha gerçeğim ama kendi deliliklerini benim üstüme atarak kaçış aramak kolayına geliyor insanların.
geçen seneydi, balkonda sigara içerken yakalandım anneme,1-2 aydır içiyodum aslında arada da şüphelendiği olurdu ama sigarayı elimde yakalaması delirtmiti annemi, çok hassasdı bu konuda. bağırmaya başladı, sinirlendi,hatta ağladı, neden ağladınki annem ? yaşım gençmiş ciğerlerim körpeymiş daha, çok zarar veriyormuşum kendime, bunları geveledi saatlerce ama umurumda değildi zarar ve bunu ona söylediğimde neden ? diye sordu bana canım annem işte herşeyi bu soru başlattı

"o anda durumdan yırtmak istedim, gerçek değildi söylediklerim sadece bir an önce muhabbetin bitmesini ve uyumayı istiyordum.-neden mi çünkü kendime zarar vermek istiyorum anne, bazı sesler duyuyorum bıktım artık onlardan, bazen tutamıyorum kendimi zarar veriyorum başkalarına aniden sinirleniyorum yeter bıktım kendimden, gibi şeyler söylemiştim gecenin bi vakti canım anneme, aslında sesler duyduğum yoktu evet arada sinirlendiğim olurdu ama kimseye ciddi bi zarar vermemiştim, dedimya günlükcük sadece uyumak istiyodum.

"annem durmak bilmeden ağlamaya başladı o an,babam bir trafik kazasında ayrılmıştı bizden,ama annemle ben ölmemiştik. şanslı mıyız şansız mıyız bilmiyorum. babamdan sonra annnemim bana olan ilgisi artmıştı hatta aşırıya kaçmıştı.4 yaşından itibaren o büyüttü beni, bana öyle güzel bakardı ki,öyle sevgi doluydu ki gözleri. ancak arada acırdı bana hissederdim bunu,ama neden acırdın bana canım annem , biliyo muydun bu hallere düşeceğimi

"nefret ediyorum annemden, onun yüzünden bu haldeyim, onun yüzünden sallanan arabada değersiz sayfalarına karalıyorum bunları, huurnun tekiiydi annem.son günlerde sabahları okula gitmemek için direnirdim, bağırır çağırırdı yakınırdı benden,ben evden çıktığım anda erkeğini alacaktı içeriye, izin veremezdim buna,ama günlük artık yokum evde istediği huurluğu yapabilecek,o yolluyor beni karanlığa,tek suçlu o

"beyaz önlüklü şeytanlar deli derken bana onaylıyordu gözleriyle onları,ben, bana sarılıp kaçırmasını beklerken o cehennemden o göz yumuyordu onlara. deli olmadığımı biliyorum ben, uydurdum ben onları, annem kızmasın diye uydurdum.ama inanmıyorlar bana, korkma iyileşiceksin diyorlar. asıl deli sizlersiniz, korkmuş bir kızın bir anlık çaresizlikle söylediklerine inanıyorsunuz.

"testler yaptılar bana günlerce, biliyordum aslında sonuçları, normal olduğum anlaşılacaktı ama öyle olmadı. eğer şuan deliysem o andan itibaren olmuştur herşey, testleri sonucunu gördüğüm andan itibaren... çığlıklar attım, saçlarımı yoldum, nasıl olurdu böyle birşey,ben nasıl delirirdim. olamazdı imkansızdı, farkındaydım herşeyin.tek hatırladığım çığlıklarımın arasında uyuya kaldığım uyandığımda bi yataktaydım, kalkmak istedim olmadı, yüzüme dokunmak istedim, kurumuş gözyaşlarımı silmek istedim kaldıramadım ellerimi, kayışlarla bağlıydım yatağa. başımda annem vardı, canım annemin yüzü çizikler içindeydi, nedenini sordum ama anlatmadı sadece ağladı,kim zarar verebillirdiki canım anneme

"kegib kegib hatırlıyorum olanları, sadece uyandığım anlar var zihnimde ve her uyanışımda farklı bir yatakta olduğum.her uyanışımda kayışların kalınlaştığı,her uyanışımda annemin gözyaşlarının arttığı,her uyanışımda doktorların sayısının çoğaldığı var aklımda. ağlayamıyorum artık ben günlükçük, ağlayacak gücüm yok, sallanan arabada son gücümü sana harcıyorum.son kez bakıyorum belkide ışığa özgürce, yolun sonu karanlığa çıkıyor, orada görüşmek üzere."

beyler ilk gün bitiyor burada,bir kaç şiir ve kendine ait çizimler var arka sayfalarda bazılarının capsini attım zaten. devam ediyim mi burda mı gececi tayfa ?

bir kaç şey daha aktarıyım sonra bir sigara sonra da uyku yarın burda olun

"16 nisan 1982 saat 01:02
duvarda asılı olan saat en azından öyle söylüyor günlükçük ama ben sevmiyorum onu, inanmıyorum da,ilerlemiyor ki o saat,her baktığımda aynı, burada vakit geçmiyor günlükçük. çığlıklar duyuyorum yan bölmelerden, kahkaha atanları işitiyorum, inlemeler geliyor kulağıma, beyaz önlüklüler koşuşuyor sık aralıklarla koridorda, bölmelerden birini açıyorlar, biri çığlık atıyor ve uzaklaşıyor kolları kenetlenmiş beyaz gömleğiyle.o kadar sık oluyorki bu,ardından geri getiriyolar onu, sakin görünüyor az önce çığlıklar atan deli, uzun süre çıt çıkarmıyor verilen sakinleştirici uyutuyor belki de onu, rüya görüyor belki de,gerçeği sadece rüyalarında yaşıyor

"benim bölmem diğerleirne göre daha büyük daha rahat, dikdörtgen şeklinde,bir ahşap masa, masanın üzerinde birkaç kalem ve sen duruyorsun, güzel de bir sandalyem var, yatağımda yumuşacık, bembeyaz çarşaflar var üzerinde, birde pencerem var ama demirlerle örtülü, yağmur yağdığı zaman sadece bir kaç parmağımı dokundurabiliyorum küçük damlalara, öyle özgür hissettiriyo ki bu durum, karanlığın içinde yanan bir mum gibi, alevi dalgalanıyor sönmek üzere...

"neden burada olduğumu hala anlatmadım dimi sana günlükçük, annemin neden? sorusuna verdiğim cevaptan sonra olanlardan bahsetmeliyim sana, beyaz önlüklüde öyle dedi zaten, rahatlatabilirmiş beni bu.
o gece annem tek kelime etmedi,ben de amaçladığım şeye ulaştım, güzel bir uyku. sabah kalkmakta zorlandım, uyandığımda saat öğlene geliyordu, annem kaldırmamıştı beni, okula da geç kalmıştım, şaşırdım asla olmazdı böyle birşey. anneme bakmak için koridora çıktım, salondan inlemeler geliyordu, yaralanmışmıydı yoksa canım annem ? fırladım hemen salona ama gördüğüm şey o kadar utanç vericiydiki,o kadar korkutucuyduki,3 lü kanepede bir adam ve annem çıplaktılar, berbatlardı rezillerdi beni görmüyolardı, dayanamdım yanlarına gidip çığlıklar savurdum yüzlerine ama duymuyorlardı beni

"nasıl olurdu böyle birşey, annem nasıl yapardı bunu bana, nasıl duymazlardı beni, kulaklarımı çınlatan inlemeler nasıl kesilmezdi çığlıklarıma rağmen, dahasını hatırlayamıyorum günlükçük uykuya yeniliyorum galiba iyi geceler. hayır hayır dur hatırlıyorum rüyaydı bunlar kabustu,o sabah kaldırdı annem beni ve kavga ettik, etkilemişti bu kabus beni nedensiz yere öfke duyuyordum ona karşı ve basit bir olay kavgaya dönüşmüştü. peki az önce anlattıklarım kabustuysa neden anlatırken o acıyı hissettim günlükçük, neden gözlerimden yaşlar süzüldü, gerçek miydi yoksa o anda olanlar hayır hayır hayır değildi kabustu ama neden inanamıyorum buna, burası delirtiyor beni, kurtar lütfen... "

beyler 2.gün de böyle bitiyor,şu an yazarken fark ettim de ne kadar safça yazılmış oysa benim aklımda kalmamıiştı bunlar hiç,ilk sayfalar ne kadar da farklı

neyse yarın burda olun devam ederiz uzun uzun hadiin iyi geceler