incinin en ciddi hikayesi

"benim bölmem diğerleirne göre daha büyük daha rahat, dikdörtgen şeklinde,bir ahşap masa, masanın üzerinde birkaç kalem ve sen duruyorsun, güzel de bir sandalyem var, yatağımda yumuşacık, bembeyaz çarşaflar var üzerinde, birde pencerem var ama demirlerle örtülü, yağmur yağdığı zaman sadece bir kaç parmağımı dokundurabiliyorum küçük damlalara, öyle özgür hissettiriyo ki bu durum, karanlığın içinde yanan bir mum gibi, alevi dalgalanıyor sönmek üzere...

27 nisan 1982
annemin yazdıklarını gördüm yine günlükçük narin sayfalarında. bunları nedne yazdığını, neden aralarda sayfalar bıraktığını bilmiyorum,18 aralık diyor, sanırım sana herşeyin başladığıo gece dediğim gün bu.kafam çok karışık. benim sana anlatmak istediklerim var ama kendimi iyi hissetmiyorum"
"28 nisan 1982
sonunda sigara içebiliyorum günlükçük,şu karanlıkta onun kıvılcımı biraz olsun destek oluyor bana, nasıl bulduğumu merak ediyorsan söyliyim. burda bir bakıcı var, kıvırcık küt saçlı iri bir kadın, gözlerinde hep bir nefret seziyorum onun.bu sabah odama geldi bir kaç kişiyle beraber, önce beni kayışlarla bağladılar sonra odamı toplamaya başladı bahsettiğim kadın, kayışlardan söz ettim ya üzülme benim için günlükçük, rutin birşeymiş bu öyle diyorlar.
Sigara istedim ondan, tersledi yasak dedi ama içtiklerini biliyordum koridordan gelen tütün kokusu odamın içini kaplıyordu, ısrar ettim ne isterse yapacağımı söyledim,”bir deli benim için ne yapabilir ki” dedi bana günlükçük, nasıl dayanıcam bu duruma,ona öğlen yemeğimi verebileceğimi söyledim, hoşuna gitti ve bir dal verdi bana,her öğle yemeği için bir paket getirecekmiş bana, yüzündeki gülümse o kadar iğrençti ki,odamdan çıkmadan önce okşadı beni, güzel sözler söyledi,onu sevmiyorum günlükçük hem de hiç.
(ah şu siyah ekran!)

Hasta ile doktor arasına 3üncü kişiler giremez.
Hipokrat yemini.
Kalkmış günlüğü yayınlıyorsun.
Çok fena canım sıkıldı başka da bir şey demiyorum.

"nefret ediyorum annemden, onun yüzünden bu haldeyim, onun yüzünden sallanan arabada değersiz sayfalarına karalıyorum bunları, huurnun tekiiydi annem.son günlerde sabahları okula gitmemek için direnirdim, bağırır çağırırdı yakınırdı benden,ben evden çıktığım anda erkeğini alacaktı içeriye, izin veremezdim buna,ama günlük artık yokum evde istediği huurluğu yapabilecek,o yolluyor beni karanlığa,tek suçlu o

Bu gecelik bu kadar yoruldum herkese iyi geceler arkadaslar yarin öğlen bitiririz artik

"26 ocak 1990
bu nasıl olur senin hayatın diyorlan buna, çok az şey anımsıyorum oysa ben, nasıl olur bu.kendi isteğimle mi girdim bu karanlığa ben. daha önce buradamıydım, heykel evet aynı heykelden bahsediyor, bölme,parmaklık, yağmur damlaları, kayışlar,babamın bakışları,efe, annem bunlar nasıl olur nasıl bilebilir başka birisi bunları. geçmişim birleşiyor zihnimde,bu hayatı yaşamak, kurtulmaya her yaklaştığımda siyah duvara çarpmak, aydınlığın hayali bile imkansız gelir,ne istiyorsun bende tanrım, nasıl birisin sen."

hatta bitmiş bile sigaram bitsin son sayfanın hepsini tek entryde yazıcam

hiç bişey kurgu değil hepsi doğaçlama bi de alıntı diyen var bi gibtir git la

"18 aralık 1981
zaman geldi kızım kurtuluşunun anahtarını elimde tutuyorum, vücuduma girdiği an kurtuluşun için ilk adımı atacak anneciğin, artık snei öpmek, koklamak,kızıl saçlarını taramak yok.ama senin için hepsi, kurtulman için karanlıktan. anneciğin seviyor seni, babanın yanına gidiyorum kızım. yukarılarda bi yerlerde seni izleyen aileni unutma, iyileş bizim için. elveda anneciğim." (yazarken ağladım la )

Suan hiç üşenmeden ilk entryden baslıyıp seri eksilicem seni gavurun dölü

Beyler bu hikayeyi çürütmek için yazıyorum bu yavşak kızın babasının trafik kazasında öldüğünü yazmış. Bu otobüs kazası vs. vs. değil hususi araç kazası ve kız 4 yaşındayken oluyor bu kaza. Hikayeye göre bu kız 1982 tarihinde 16 yaşında 4 yaşında oldugunda 1960 ve 1970 arası bir döneme denk geliyor o tarihte T.C toplam araba sayısı 45 bin 467 (bkz: http://www.ekodialog.com/...-otomotiv-endustrisi.html) bu amk o kadar zengin ise kendini öldürerek mi kızını kurtarabiliyor? Bırakın beyler sazan.avi part 4

@893 eyvallah bu hikayede de eğer böyle yorumlar duyarsam diyodum başlamadan önce oturup aylarca bi kitap için çalışıcam kendime inancım geldi eyvvallah

"14 şubat 1983
günlükçük, sevgilim bak bugün 14 şubat uzun süre sonra bu vesileyle geldin aklıma,o kadar çok şey yaşandıki, hepsini anlatmalıyım sana.ve sana bir süprizimde var şuan yanımda biri var,kim olduğunu söylemeden önce olanları anlatmalıyım.

“20 nisan 1982
seviyorum şiir yazmayı, güzelde yazıyorum hem ama bak deli diyorlar bana günlükçük.bu bölmeye baktıkça anaokulum geliyor aklıma, orada geçirdiğim 3 yıl, yine böyle bir bölmem vardı, canım annem mutsuzdu o zamanlar, yatılı bir anaokuluna göndermişti beni.her çocuğun bölmesi vardı, beyaz önlüklüler dolaşırdı koridorlarda. diğer çocuklarla bir araya gelemezdik pek, arada bahçeye çıkarırlardı bizi oynardık hepsi buydu. yerden yüksek oynardık, saklambaç oynardık, büyüktü bahçe ama dedim ya çok zaman geçiremezdik beraber. alırlardı tekrardan bölmelerimize. çok net hatırlayamıyorum o 3 yılı, küçük olduğumdandır belki de.anımsamaya çalıştıkça çok kısa geliyor bana o 3 yıl.tek hatırlayabildiğim küçük bölmem ve bahçedeki oyunlar.

@728 hakkatten olaylar bu noktaya gelmişken şizofren olduğunu nasıl anladın lan amk

“ aynaya bakmama izin vermiyorlar günlükçük, kafamda bir ağırlık var, söylemiyorlar nedenini, kaldıramıyorum ellerimi uzanamıyorum saçlarıma, kayışlar boğuyor beni. kayışların nedenini soruyorum sadece usanmış halde bakıyorlar bana, artık acımıyorlar bile, onlara çok acı çektirmişim gibi süzüyorlar beni. utanıyorum günlükçük,ben burada kayışlarla bağlıyken dışarıdaki delilerden, kötülerden,vicdansızlardan utanıyorum. bana bakıp sırıttıklarını biliyorum, eminim bundan.

"konuşamıyordum, kitlenmişti ağzım, dişlerim ayrılmıyordu birbirlerinden, anaokulunu anımsıyorum şuan günlükçük,o 3 yılı her ayrıntısıyla hatırlıyorum, daha önce hatırlayamadığım şeyleri anımsıyorum, anaokulu değildi orası, kayışların vücuduma temas ettiği ilk yerdi, şuan bulunduğum yerdi, öğretmen yoktu orada, oyuncaklar yoktu. iğneler kayışlar haplarla dolu geçti o günler,ama o huur anaokulu diyordu oraya, öyle ikna etmişti beni, anne burdan çıkar çıkmaz seni öldürmeliyim.

"24 ocak 1990
elime seni verdiler bugün, bakıyorumda baya yazılmış şey var içinde, nesin günlük mü, birinin defteri mi,sıkılıyorum bu bölme de,okursam belki iyi gelir.sen bekle beni, bekle de okuyayım önce."

"24 eylül 1982
bakıcı geldi dün odama, öğle yemeğim karşılında bir paket tütün getirdi, kendi sarıyormuş, ilginç bir tadı var. başımı okşadı, saçlarımda gezdirdi ellerini. göğüslerimi sıktı " büyümüş mü benim güzelim " dedi. kötülüğü seziyorum onda günlükçük, korkuyorum ama hiçbir şey gelmiyor elimden sadece gözlerimle yalvarıyorum ona içindeki kötülüğü bana göstermemesi için, gerçekten beni seviyor olması için. çığlıklardan bir anlık olsa da kurtulmuşken koridor uyumayı denesem iyi olacak günlükçük, tatlı rüyalar"

"dost acısı çekenler varmış günlükçük, eski dostlarını arayanlar, eski fotoğraflara bakıp iç çekenler.ben dost nedir bilmiyorum. sevgi,inanç, sohbet,mutluluk nedir bilmiyorum. öğrendiğimi sandığım an da başıma yıkılıyor herşey.4 yılımı bir hiçle beraber yaşadım. evlenicektim.aile kuracaktım.bir kalbin annesi olacaktım belki de.ama yokmuş,bir anda boşlukta kalakalmışım.bir hiçi 4 yıl boyunca yaşamışım günlükçük. kalbimi bir hiçe vermişim.bu acıyı senin gibi bir kağıt parçasının anlamasını beklemiyoum, böyle dediğim için özür dilerim günlükçük ama artık gerçekleri yaşamak istiyorum."