incinin en ciddi hikayesi

beyler ilk defa bu hikaye bu kadar gibti attı beni. kız 1 yıldır ceset annesiyle aynı evde kalıyor ama şizofrenlikten annesini yaşıyor zannediyor burağa yemek yapacağını söleyen annesi değil kızın kafasında yarattığı bi imaj burağın eve gelince kokudan kusmasının sebebi 1 yıldır cesedin evde durup çürümesi... (bu sadece benim tahminim)

şaka maka kanım dondu amk

ulan çok iyiyde be ama kendimide fahişe gibi hissettim huur cocugu

"14 nisan 1987"

"anlatmaya koyuldum hemen yaşananları ama susturdu beni, dudağımdan öptü ve herşeyi bildiğini söyledi. anı anına herşeyi bildiğini anlattı. annemin yaptığı planı da,iyileştiğimi de,buraya yerleştiğimi de bildiğini, hatta ben ordayken doktorlardan an ve an haber edindiğini, çok göz yaşı döktüğünden bahsetti. annem onu nasıl bulup ta haber vermişti bilmiyorum. olmuştur bişeler. birbirimize sarıldık,kar yağıyordu dışarıda. balkonda bembeyaz oluncaya dek sımsıkı sarıldık.ve o uykuya daldı şimdi ben de seni aylar sonra elime aldım. içimde bir his var günlükçükibir korku. uyumam lazım."

"26 ocak 1990
bu nasıl olur senin hayatın diyorlan buna, çok az şey anımsıyorum oysa ben, nasıl olur bu.kendi isteğimle mi girdim bu karanlığa ben. daha önce buradamıydım, heykel evet aynı heykelden bahsediyor, bölme,parmaklık, yağmur damlaları, kayışlar,babamın bakışları,efe, annem bunlar nasıl olur nasıl bilebilir başka birisi bunları. geçmişim birleşiyor zihnimde,bu hayatı yaşamak, kurtulmaya her yaklaştığımda siyah duvara çarpmak, aydınlığın hayali bile imkansız gelir,ne istiyorsun bende tanrım, nasıl birisin sen."

"zarfın içinde bolca para ve bir anahtar vardı. dosyanın içindeyse annem yapmam gerekenleri anlatıyordu. gülümseyerek süzülüyordu göz yaşlarım. öyle seviyordum ki onu. annemin neler yazdığını merak ettiğini biliyorum günlükçük o yüzden kağıdı sayfalarının arasına koyuyorum,ben uyurken okursun sen.

lan bizim kızmamımızın küfür etmemizin nedeni hikayenin en başından beri gerçek diye zütünü yırtman inanmayan gibtirsin gitsin demendi tamam güzel yazdın bir çok bölümünü bende şukuladım heyecanla merakle bekledim etkileyiciydi ama insanları burda salak yerine koyarak gerçek diye zütünü yırtmanadır tüm bu küfürler hadi gibtir git şimdi

"kapı çaldı,ilk defa çalıyordu kapım. heyecanla açtım ve burak karşımdaydı. kızıl saçlarını kısaltmış, sakal bırakmıştı. gülümsüyordu.bir anda sarıldı bana. kahkahalar attı. sonunda bulduğunu söyledi beni. çok mutlu olmuştum. herşeyi anlatmalıydım ona.

"24 ocak 1990
elime seni verdiler bugün, bakıyorumda baya yazılmış şey var içinde, nesin günlük mü, birinin defteri mi,sıkılıyorum bu bölme de,okursam belki iyi gelir.sen bekle beni, bekle de okuyayım önce."

"işyerine gittim, kapalıydı.ailesiyle ilgili de bişe anlatmazdı ki bana tek bildiğim mersin de olduklarıydı. çok yalnızım ve başımın içinde kurtlar var günlükçük."

hatta bitmiş bile sigaram bitsin son sayfanın hepsini tek entryde yazıcam

burda zütlüğün anlamı yok hemde zütlük yapıp sonra biz inci ciyiz demenin ve onun arkasına saklanmanın hiç bir anlamı yok.

giberim senin hikayeni de yazıdığın yazıyı da .

sen bir kitabın başında bu gerçekten alıntıdır diye belirtip kitabın sonunda da ya kusura bakmayın diye yazsalarsa sen nasıl hissedersin. ya da bir filmin yada bir tiyatronun.

dıbına kodum seni bi de yazar olacak yani en basitinden sözlük yazarı.

Yazar okuyucusunu kandırır mı dıbına kodum.

bu ne bir resim ne de bir swf.

burayı terket amk.

olm ben çok beğendim.

“20 nisan 1982
seviyorum şiir yazmayı, güzelde yazıyorum hem ama bak deli diyorlar bana günlükçük.bu bölmeye baktıkça anaokulum geliyor aklıma, orada geçirdiğim 3 yıl, yine böyle bir bölmem vardı, canım annem mutsuzdu o zamanlar, yatılı bir anaokuluna göndermişti beni.her çocuğun bölmesi vardı, beyaz önlüklüler dolaşırdı koridorlarda. diğer çocuklarla bir araya gelemezdik pek, arada bahçeye çıkarırlardı bizi oynardık hepsi buydu. yerden yüksek oynardık, saklambaç oynardık, büyüktü bahçe ama dedim ya çok zaman geçiremezdik beraber. alırlardı tekrardan bölmelerimize. çok net hatırlayamıyorum o 3 yılı, küçük olduğumdandır belki de.anımsamaya çalıştıkça çok kısa geliyor bana o 3 yıl.tek hatırlayabildiğim küçük bölmem ve bahçedeki oyunlar.

beyler bu gece bitiriyoruz

lan bir ara bir posta da burak atacak buna sandım iyi niyetliymiş adam

"anımsıyorum günlükçük, olamaz bunlar, yaşanmış olamaz. bunları kendime ben yapıyor olamam.ama hatırlıyorum.hem de çok net. canım annem hakkında yazdıklarımı, sonra seni fırlattığımı, kalemimle vücudumu deldiğimi, saçlarımı yolduğumu, gözyaşlarımı,ağzımdan çıkan köpükleri, çığlıklarımla bütün delileri susturduğumu. odama koşup gelen beyaz önlüklü iblisleri, bedenime değen her bir iğneyi, kayışları,vücudumun nasıl titrediğini,bir beyaz önlüklüyü ısırdığımı hepsini anımsıyorum günlükçük, korkuyorum çok korkuyorum, kendimden korkuyorum."

aslında efenin yıkık evde yaptığından sonra liselinin fantezi dünyasını anlamalıydık amk yok kız konuşamamış kitlenmiş ne kitlenmesi orada bildiğin kıza kitlediler

"günlükçük, sırtım çizikler içinde, vücudum mosmor, saçlarım parlamıyor eskisi gibi. neler oluyor. saat kaç, günlerden hangi gün bilmiyorum. öyle açım ki,bunun sonu yine o karanlığa mı varıyor günlükçük. korkuyorum.göz yaşlarına sığındığım tanrı, neredesin.bir kere bile olsun eline nedne uzatmıyorsun bana, korkmuyorum senden artık sevmiyorum da seni ama sne yine de iyi bak annemle babama. yanından ayırma onları ve deki kızıl güneşiniz çok iyi çok mutlu, iyileşti,evlendi, çocukları bile var. eskiden annesinin yaptığı gibi kahvaltı da tıka basa doyuruyor çocuklarını, elinde meyve tabağıyla koşturuyor peşlerinden. kocasıda çok yakışıklı, seviyor kızınızı, mutlu o,sizin sayenizde mutlu,siz hayatınızı feda ettiğiniz için mutlu. lütfen söyle tanrım bunları, fısılda kulaklarına,öp onları benim için"

kitap yaz lan. hayatında okuduğu tek kitap 95 yılında şeker portakalı olan ben gidip o kitabı almazsam senin gibi şizofren liseli olayım.