inciden tanıştığım bayanla ibretlik hikayem

takip eden surecte verilen egitim cavuslugu gorevi ile kafam biraz daha rahatlayacak hem nobetler ile basim agirmayacak hem de birlikte askerler icinde sozu gecen biri konumuna gelecektim. daha rahat gececek bir surec beni bekliyordu..

nisan ayında askerliğimin bitmesine yaklaşık 45 gün kalmıştı. eğitim hazırlıkta yazıcılık işleri yaptığımdan bir belge geldi okuduktan sonra işlerini yaptığım üsteğmene zütürdüm. emire göre bağlı olduğumuz taburdan her bölükten birer asker seçilerek tuzla/istanbula atletizm yarışlarına katılacaktı. bölükle pek alakası olmadığından sence kim gitsin diye bana sordu açıkçası art niyet geçirmeden öğleden sonraları 6-7 km koşmaya çıktığımızda ön saflarda benimle tempo yapan benden iyi koştuğunu düşündüğüm günahım kadar sevmediğim tanerin ismini söyledim. iyi fikir dedi o da denetlemelerden onun performansı hakkında bilgi sahibiydi.

birkaç gün geçtikten sonra akşam üstü bölük komutanımız beni yanına çağırdı. açıkçası söylene söylene akşam yatacağım vakitte bana bir iş kilitleyeceğini düşünerek yanına gittim. ‘oğuz, nasıl gidiyor herşey yolunda mı?’ ‘ yolunda komutanım’ dedim ilk dönemdeki sert tavrı önceki ay izmir de başka bir birlikte görev yapan yüzbaşı arkadaşımın beni ziyaret edip onunla tanışmasıyla birazcık yumuşamıştı..

a4 kağıda birşeyler yazmış ‘bunları hazırlarsın önümüzdeki haftaya kadar bana ve tabur komutanına imzalatırsın ayrıca şimdi bir bak sorun varsa sor’ dedi. ben ve bir arkadaşın tatbikattaki eğitim dolayi ve akabinde gerçekleşmiş olan basketbol turnuvasındaki başarılarımızdan dolayı hazirlanmis bir takdir yazısıydı. ‘ben bunları düzenlerim komutanım’ dedim. ‘senin ailen istanbulda yaşıyordu değil mi’ diye sordu. kafamla onaylamamla beraber ‘önümüzdeki hafta atletizm yarışlarına sen gidiyorsun tanerin önümüzdeki hafta başka bir tatbikata hazırlanması gerekiyor’ demesiyle havalara uçmuştum. sağolun dedim başımla selamımı verdim odasından çıktığım gibi telefona koştum ece’ ye almış olduğum takdirleri ve ödül olarak önümüzdeki hafta oraya geleceğimi söylediğimde onunda sesinden ne kadar sevindiğini anlayabiliyordum.

çok küçük yaştan beri spor yapıyordum, defalarca avrasya`da 15 km ve antalyada runtalya maratonunda 10 km yarışlarını koşmuştum. ama hayatımda ilk defa atletizm ile ilgili ciddi bir yarışmaya katılacaktım. tuzla piyade okulunda kalacaktık. kamp sorumlusu komutan benim yanında çalışmış olduğum üsteğmen her gün programla ilgili birşeyler hazırlamamı söylüyor günlerin nasıl geçtiğini anlamıyordum. yolculuğu kamil koç otobüsleri ile yapacaktık ve asker olduğumuzu tahmin ettiğiniz üzere insanlara hissettirmemizi söylüyordu. komutanların yanı sıra 4 farklı bölükten 4 asker idik. haftasonunun akabinde salı günü istanbula gidecektik. cuma günü üsteğmen cumartesi gününden sonra sakal traşı olmayın dışarıda fazla kalacağız dedi ben de diğer arkadaşlara dediklerinin aynisini söyledim.

salı sabahı birlikten ayrıldık otogara doğru yola çıktığımızda askerliğim bitmiş tatile gidiyorum havasında idim. ta ki tuzla piyade okuluna gidene kadar, birliğimdeki yemeklerin ve tertibin düzgünlüğünden midir bilmem konaklayacağımız ulaştırma taburuna ulaştığımızda feryat figan gidiyorduk. ama takılacak çokta bir şey yoktu akşam saatlerinde yemek yemeye oradaki askerlerin avm diye hitap ettiği kantin/restaurant karışımı yere gittik. bizimle beraber gelen uzman, astsubay ve subaylarda orada takılıyordu. aramızda olan ciddiyet izmir de kalmışçasına rahatça muhabbet dönüyordu. bizim bölükte verdiği işlerle beni çıldırtan astsubay çavuş ‘kardeşim böyle yapalım buraya gidelim’ der olmuştu. ki benden 2 yaşta ufaktı..

baharın gelmiş olduğu istanbulda farklı bir birliğin içinde farklı kıyafetler ile dolaşmanın rahatlığı komutanların tanıdığı serbestlik ile konaklama harici rahat bir hafta geçirecektim. gelen 4 askerden murat ile birlikte ikimizin ailesi istanbuldaydı. ‘astsubay çavuş kendi arabası ile gelmiş akşam birazcık dışarı çıkalım gezdirin bakalım’ diyordu. o akşam dışarı çıktık maltepe sahile gittik 2 asker astsubay ve üstğmen ile. o akşam iyice muhabbeti yakınlaştırip `bize dışarı çıkmak için izin vereceksiniz değil mi?’ sorusunu sormuştuk bile..

2 gün antreman yapacaktık ve yarışmalar cuma, cumartesi ve pazartesi olacaktı. önceki gece ailem ve kız arkadaşımla konuşmuştum. çarşamba, perşembe günü ailem yanıma geldi asıl beklemiş olduğum kız arkadaşım iş ile ilgili çeşitli bahaneler sebebiyle henüz beni görmeye gelmemişti. sabahları antreman ile öğleden sonraları ailem ile geçirmiştim..

katılmış olduğum grupta herkes 2 yarışmaya katılacaktı. ben ise uzun mesafe koştuğumdan sadece 5000 koşacaktım ve yarışların son günü pazartesi idi. diğer birliklere göre çok daha zayıf bir birlikle geldiğimizden 7 birlik içinde 6. olmak bizim için çok iyi bir sonuçtu. ilk gün ki yarışmalar sonunda genelde 7.likleri pek kaptırmasakta bir arkadaşın aldığı 3.lük ile 6.sıradaydık. yarışlardan sonra üsteğmene gidip tatil olan pazar günü dışarıda olabilir miyiz diye sorduk kız arkadaşımdan falan bahsetmiştim. akşamleyin ‘oğuz başınıza problem açmayacağını düşünerek cumartesi günü yarışlardan sonra ailenizle vakit geçirmenize izin veriyorum o akşamda evde kalacaksınız, pazar akşamı gelirsiniz’ dedi. kız arkadaşımı aradım cumartesi gecesi dışarıdayım diye söylediğimde yanında olacağımı demesini beklerken o akşam çalışmalıyım diyordu..

pazar sabahı 10 sularında bizimkilerle vedalaştım. ece’yle buluşacağımız kadıköye doğru yola çıktım. görüşmediğimiz ayların özlemi sımsıkı sarıldık, koklaştık öğle saatlerinde sinemaya gidelim dedi. iyi, peki dedim.
sinemadan tek bir kare bile hatırlamıyorum. hayatımda heralde en mahçup duruma düştüğüm anlardan biridir. 4-5 aylık ayrılığın ardından tahmin edebilirsinizki bir çok şey yaşanabilmek isteniyor. çok fazla detay vermek istemiyorum ama epeyce uygunsuz bir şekilde görevli tarafından yakalandık bizi dışarıya çağırdı kimlik istedi dedim kimliğim yok hakikatende üzerimde askeri kimliğim vardı ve onu da vermek istemiyordum. birazcık tartıştıktan sonra kızarmış bir biçimde kız arkadaşımı çekiştirerek oradan koşar adımlarla uzaklaşarak kaçtık.

akşam üstü gözlerinin içine uzun süre ondan hasret kalacakmış gibi dakikalarca baktım ve tuzla piyade okuluna geri döndüm. ertesi sabah yarışmada hayatımda bir daha o kadar iyi bir derece koşamayacağımı düşündüğüm bir sürede yarışmayı 6. tamamladım. beklentileri karşılamanın mutluluğu sevdiklerim ile geçirdiğim zamanın ardından izmire dönüş vakti de gelip çattı..

herşeyin yolunda gittiği hayallerime her an yakınlaştığım yaklaşık bir ay geçirdim mayıs ayının ortasında askerliğimi tamamladım ve istanbula döndüm. hayatımdan nefret etmemi sebepler silsilesi gelmemle beraber birkaç gün içerisinde başlayacaktı.
eve geldim telefonumu açtım ‘ece ben geldim, yarın görüşebilirmiyiz?’ sorusuna ‘sene sonu canım sana bu sıra pek vakit ayıramacağım galiba’ diye yanıt aldigimda sonun başlangıcında olduğumu hissetmeye başlamıştım. geçmişten hayatında gelecekte var olacağını düşündüğün kişi hayatına giriyor sen onca yaşadığın zorluktan sonra keşke askerde yaşadığım duyguları tarif edebilsem ama benzer duyguları muhakkak yaşayanlarınız elbette ki vardır hayatını adayabileceğin kişi sana onca günün arkasından sonra vakit ayıramayacağını söylüyor. çok güzel geçeceğini düşündüğüm hayal ettiğim dönemde yüzlerce soru işaretiyle nasıl görüşeceğimi düşünüyordum.

bu aksamlik bu kadar yeterli panpalar is guc var yarin ayni sekilde biraktigimiz yerden devam..

günaydın panpalar, hayırlı sabahlar..

günü hatırlamıyorum yaklaşık bir hafta sonra buluştuğumzda buruk bir merhaba dedi. 5 sene sonra ilk buluştuğumuz yere gittik. ağzımızı bıçak açmıyordu. ‘oğuz benim okulum bitiyor ve daha sıkı çalışmam gerekiyor’ dediğinde hislerim bitmesi gerektiğini söylüyordu hislerimin yönlendirdiği gibi onun ‘ayrılmamalıyız bari ara verelim’ diye yoğun çabasına rağmen bu şekilde gerçekleşen birşeyin bir daha asla eskisi olmayacağı düşüncesinde olmamdan dolayı kabul etmedim..

eğer geçmişe dönük bir hareket yaparsam aynı olayların tekrarlaması biliyorum ki bana çok daha fazla acı verecek. sonlanmış bir olayı alevlendirmek bana bir şey kazandırmayacaktır, eğer bir ilişki bitiyorsa bunun en büyük nedeni isteksizlik, yeteri kadar mutlu edememek ve en sonunda belki iki tarafın belki de bir tarafın bu ilişkiyi sonlandırmak adına gerekli çabayı göstermemesidir. her zaman hatalarım oldu ama bir insanı seviyorsam daima onu mutlu etmek adına elimden gelen herşeyi yaptım bundan sonrasında daha da fazlasını yapacağım..

ben o gün sonlandırmasam şu anda muhtemelen devam ediyor olacaktı takip eden 2-3 ay aralığında ara vermiş olduğum işe başladım. zihnen konsantrasyon anlamında hakikaten hiçbirşey gerçekleştiremiyordum. ne mutluluğum kalmıştı ne huzurum hayate adapte olmak adına birşeyler olması gerekiyordu. ekim ayında düzenlenen bir fuar ile işe odaklanma onu unutma sürecinin başında yer alıyordum. yaklaşık iki ay boyunca elimden geldiğince işe konsantre oldum ve beklentileri karşılamaya çalıştım zaman zaman dışarı çıksamda uzun süre sonra tekrar istanbulda yaşamaya başlayan enerjisi yüksek birine göre performansım aşağıda kalıyordu, geri kalan zamanımı da sizlerle beraber geçirdim..

bu yazdıklarıma neden olan kişi ile ilgili yaşadıklarımızı öğleden sonra anlatmaya başlıyorum panpalar..

bir saate yazmaya başlıyorum panpalar.

aralık ayının son haftası bazı sevdiğim panpalarıma buradan yeni yıl mesajları yolladım. geçmişte bir gün konuşmuş olduğum nickini anımsadığım birine de benzer mesajlardan birini gönderdim. aralık ayının bitmesine 2 gün kala ‘güldürdün koptum bin’ diye cevap geldiğinde hayatımın akışının o günden şu ana dek bu kadar değişeceğinden bi haberdim. garip bir şekilde sözlükten konuştuktan sonra şu ana kadar buradan hiç kimseyle tanışmak adına bir çaba göstermediğimden biraz umursamaz tavırlarla onu yavaş yavaş tanımaya başladım..