incicilerin 17 ağustos 1999 anıları

@96 tanıyommu lan seni? ben de derincede evdeydim, ev 2 katlı mustakil. sallayınca biz uyandık salonda ailecek birbirimize sarıldık kıyamet herhalde bu diye. evde herşey birbirine girdi kırıldı. neyse durdu dışarı çıkalım dedik kapıyı açtık sapsarı bi toz nefes almak imkansız, bizim komşu apartmanlar hep yıkılmış, askeri hastaneye sıgındık o gun, sonra tüpraş patlayacak dediler çenedağa çıktık 3 gün dağda kaldık aç susuz. sonra geldik geri komşuların arkadaşların cesetlerini çıkardık enkazlardan. aynı mahalledeki bi apartmandan bi hafta sonra bi bebek çıkardık zemin kattan, tünel kazdık, yaşıyodu, itfaiyeci bi abiyle. vay amk, o günlerde herkes adam oldu erkek oldu korkmadık bişeyden girdik daracık tünellere. neyse amk başlığı açan seninde amk tribe soktun gene beni

depremi izmitte yaşadım gölcüğün karşısında ki ilçede derincede. en şiddetli hissedenlerdenim. 2 arkadaşımı gölcükte kaybettim. duvarlar resmen dalgalanıyodu sadece bunu hatırlıyorum. bi de gökyüzüne baktım yıldızları hiç o kadar çok görmemiştim. en fazla bunları söyleyebilirim boğazım düğümlendi huur çocuğu tak vardı hatırlatıyosun.

deprem olduğu zaman 10 yaşındaydım. sallanmaya başlayınca gözümü bi açtım amk. dayımlar kuzenler falan bizde kalıyodu.bi baktım büyük kuzen televizyonu tutuyo. dayımla yengem misafir odasından emekleyerek salona geliyorlar. ortada yolunda gitmeyen bişey vardı ama hiç giblememiş tekrar uykuya dalmıştım amk. sonra sabah garajda gözümü açmıştım.

reserve

hacı yanlış hatırlıyo da olabilirim ama ya o gece ya önceki gecelerde tvde jurassic park mı ne vardı gece o uğultuya uyandığımda heryeri dinazorlar bastı zannetmiştim. istanbul-kartal da oturuyoduk o zamanlar kapı çelik kapıydı yanında fortmanto vardı kapının önüne düşmüştü babam haydi onu kaldırayım derken kapı kitlendi amk içerde kalmıştık baya bi. tüylerim diken diken oldu lan.

7 yaşındaydım avcılarda oturuyodum o yaşta daha deprem ne demek bile bilmiyordum ta ki avcılarda yıkılan binaları, enkazları görene dek panpa

@87 dinliyorum. bende izmitiyliyim. uzunca yazacam bir ara

@87 anlat panpa özelden de atabilirsin

@87 cinli perili mi lan yoksa

Gölcükte oturuyorum halada gölcükteyim eğer anlatırsam gece uyuymayan arkadaşlar olabilir anlatmamı isterseniz anlatırım tabi.

panpa ben 15 yaşındaydım o sıra.
ailem cümbür cemaat bahçelievlere gitmişti ben de yengemlerde kalıyordum 4. kattaydı evleri. ev büyükçekmecedeydi.
o gece en son dobermanımız vardı birtane onu gezdirmiştim paso.. gece uyurken beni zorla kuzenim kaldırdı deprem oluyor kalk lan diye.
uyku sersemi yataktan doğrulmamla o meşhur beyaz parlak ışığı görmem bir oldu. kendi halimde aha kıyamet kopuyor diyip kafamı yastığın altına sokmuştum. kuzen dediğime bakmayın aramızda rahat 10 yaş var. kolumdan tuttuğu gibi koridora çekti beni. yengemler falan zaten tırıslardı aq. binanın daire çizdiğini hatırlıyorum. deprem biter bitmez caddeye çıktık. eski kaykamamlığın önünde uyuduk. acaip takum vardı sıçmak için deliriyordum resmen. sabah millete aldırış etmeden binaya girip tuvaleti bombalamıştım aq.

milletin çok aydınlıktı dediği yıldızların numarası yoktu panpa aslında. şehrin genelinde elektrik kesildiği için gökyüzünde ışık kirliliği yoktu. yıldızlar normalde zaten parlak fakat biz ışık kirliliği olduğu için göremiyoruz amk. ben yazın rize'de köyde kaldığım her gece kayan yıldız görüyorum yoksa depremle alakası yok.

ertesi zamanlarda sürekli göçebe gibi oradan oraya gittik. çekmecede oturanlar bilir burda yerleşim göl ile deniz arasında olduğu için yeri 1.5 metre kazın anında su çıkmaya başlar. zemini o kadar kötü olmasına rağmen alçak binalar olduğundan dolayı tek tük çatlak vardı. albatrosta bir bina yıkıldı o da klagib bahaneden aq, alt katında bilardo salonu vardı kolon molon muhabbeti işte.

sonraki bilumum artçı depreme tek başıma yakalanmamda ayrı bir cenabetlik aq :D artık o kadar deprem kaşarı olmuştum ki düzce depreminde kulağımda kulaklık müzik dinliyodum zütümü bile kaldırmadım :D :D

daha da bir gib hatırlamıyorum.

ben o gece kömürlükte yatıyordum, yeni bigiblet almıştı babam bana deprem oldugu sırada atladım bigiblete bastım pedala ve özgür oldum.

4 yalındaydım az biraz hatırlıyorum hepimiz uyuyoduk benim yatağımın dibinde dolap gibi birşey vardı kapısız ama içindede oyuncaklarım dizilydi onların hepsinin üstüme düştüğünü hatırlıyorum salondaki avizenin deli gibi salladığını hatırlıyorum he bursadaydım bu arada söylemeyi unuttum evden dışarı attık kendimizi bilen bilir yeşiş caminin avlusunda uyuduğumuzu hatırlıyorum sonra sabah eve girdiğimizde televizyonun üsütndeki biblolar bile düşmemişlerdi nasıl olduysa artık

izmirde askerim, hava o kadar parlak ve yıldızlar o kadar yakın gözüküyorki anlatılmazdı, gece devriye atıyorum, nöbetçi askerin yanına geldim, dedim olum hava çok fena kesin deprem olacak, askerde tırstı levazım binasından açıkta dolaşmaya başladı, devriye bitti yattım, sabah 5 civarı alarm çaldı tüm askerleri kapıya döktük, deprem oldu diye,ilk başta kimse boyutlarının farkında olmadığı için söyleniyordu, sonra gerçek ortaya çıkınca marmara bölgesindeki tüm askerler panik oldu, hemen arama kurtarma için ekip oluşturuldu, istihkamcı olduğumuz için bölgeye ilk biz intikal ettik, manzara korkunçtu, yollar,tren yolları yıkılmış, otoban çökmüş, tüpraş yanıyor, insanlar ne yapacağını bilmeden sağa sola koşuşturuyordu, depremden sonra yaklaşık 24 saat geçmişti ama sanki deprem yeni olmuş gibi bir hal vardı,o zaman devletin ne kadar aciz kaldığına şahit oldum

ya bırakın bolum

8 yaşındaydım daha önce hiç başıma gelmediginden ne oldugunu düşünüp durdum herkes panik içindeydi türkiyemiz için gerçekten acı bi geceydi.

valla ailecek kapı eşiklerinin altına girip, bir sağa bir sola deli gibi sallandıydık, yataktan düşerek uyanmam da cabası

istanbuldaydım deprem zamanı. Gece uykumun en tatlı yerinde babamın oğlum kalk deprem oluyo demesiyle uyandım daha doğrusu uyandım demeyelim de bir anda şoke oldum ve afalladım kitaplığımdaki kitapların düştüğünü gördüm lambanın sallanışını gördüm derken elektrikler kesiliverdi. işte asıl telaş o zaman başlamıştı annem ve kardeşim ağlayarak kendilerini korumaya çalışırken babamın salavat getirerek kapıyı açmaya çalıştığını hatırlıyorum. O pnik haliyle o amk kapısı da açılmak nedir bilmemişti. Neyse ki zemin katta oturuyorduk ve kendimizi olabildiğince hızlı sokağa atabilmiştik. Herkes sokaklardaydı. Herkesin içinde bir korku bir heyecan bir panik vardı. Tanıdıklarımıza telefon yoluyla ulaşmaya çalışmıştık ama maalesef hatlar tamamen iptal. Günlerce sokakta arabada parklarda yatmıştık.
vay amk şimdi düşündüm de herşeyi dün gibi hatırlıyorum ve hüzünlendim nerden açtın panpa bu başlığı...

fındık ağaçlarının pencereye sanki biri tarafından çarptırılıyor olmasıydı ama öyle olmadığını bir kaç sn sonra anlayıp kendimizi dışarı atmamız kazadan ucuz sıyrıldığımızın resmiydi çünkü ev yerle bir oldu

ben istanbul acıbademdeydim deprem esnasında annemlerin yanında yatıyodum altıma işemiştim annemde yatagı temizlemek için kalkmıştı tam o sırada deprem oldu bizimkilerin kıyafet dolabı zangır zangır titriyip sallanıyodu.. sonra komşumuz kapıyı çaldı deprem oluyo diye beni kucakladıgı gibi indirdi aşağıya herkes aşagıdaydı bende kaldırımda uyumuştum amk. ayrıca babamlar falan telefonlara koşuyolardı çünkü halamlar amcamlar falan yalova-çınarcıktaydı ama iletişim 0.