-1
metro merdivenlerinden inerken arkasından sadece bakıyordum merdivenler bitti sağ taraf’a tünel’e döndü ve gözden kaybolduğunda nedensiz bilmiyorum ama gözlerimden şelale gibi yaşlar geldi öyle bir ağlamıştım ki bütün ömrümde ki ağlamaları toplasan bu ağlamanın yanında bir şey değil suratımdan resmen sular akıyordu gözüm kan canağı gibi kalmış kıpkırmızı bir vampir’in gözüne dönmüştü sokakta sadece yürüyordum ve sadece ağlıyordum.
bazen insanların bana baktığını görüyordum ama hiç biri umurum da değildi ,
aklımda sadece o gözleri o gülüşü o tatlı sohbeti vardı ,
ağlama sebebimi de yavaş yavaş anlamıştım , onu kaybetme korkusu beni ağlatıyordu ,
bir daha görememe korkusu beni ağlatıyordu , ya onu kaybedersem diyordum
o zaman öldüğümü düşünüyordum hatta kayberdersem düşüncesi bile beni parçalıyordu
onu bile düşünemiyordum kaybetmek ve bir daha görememek ,
‘’o-nu bir da-ha gö-re-mi-ye-cem ‘’ bu heceler kelimeler öyle ağırdı ki vahiy gibiydi …
kaldıramıyordum sanki bastığım zemin içine’e çöküyordu.
saatlerce yürüdüm ama hayatım boyunca hiçbir zaman ne kadar yürüdüm bilmeyecektim
kaçta yürümeye başladım kaçta ev’e gittim kaçta battaniyemin altına girdim kaçta ağlayarak yastığı sırılsıklam ettim hiç bilmiyordum bile akşam olduğunda beni aramamıştı , saatlerce yatakta bekledim saatlerce hatta ne zaman uyudum bunu bile bilmiyorum,
ailem beni hasta oldu sanıyor seslenmeyelim uyusun diyor ,, ama benim kanserden daha kötü bir hastalığa tedavisi olmayan hiçbir zaman tıbbın çare bulamadığı , yavaş yavaş acı çektire çektire insan’ı ölüme sürükleyen hastalık olan ‘aşk’ virüs’ünü kaptığımı anlamıyorlardı.
