kimse kendini kandırmasın beyler.

sizi buraya çaresizlik getirdi.
yalnızlık getirdi.
bıkkınlık getirdi.
sıkıntılar getirdi.

işin aslı ney biliyor musunuz? hepimiz benzer sebeplerden buradayız. amacımız mizah yapıp insanları güldürmek. söylesenize hangi kötü insan mizah yapıp diğer insanları güldürmek ister?

işin aslı hepimiz saf ve iyi insanlarız. güldürdüğümüz insanları görünce mutlu oluyoruz. çünkü kalbimiz temiz ve sudan sebeplerle keyifleniyor.

bizler aslında çok şey istemiyoruz. hayatımızı yaşamak istiyoruz. gülmek istiyoruz güldürmek istiyoruz. bize bu yolda eşlik eden tek şey ise yalnızlığımız. kendi benliğimiz. kendi düşüncelerimiz ve kendi kişiliklerimiz..

söylesenize bize layık görülen ödülümüz yalnızlık mı?

aslında sadece benimseyemediğimiz bir hayat sürdüren toplumdan kendimizi soyutluyoruz. tüm mesele bu.

aslında o kadar temiz insanlarız ki biz bile bunun farkında değiliz. burada anancılık yapan kardeşlerimin bile kim bilir ne acıları vardır. kim bilir nasıl bir pgibolojiden geçmiştir.

aslında hepimiz hayatla boğuşmaktan yorgun düşen insanlarız. bu kadar basitiz. kimimiz elinden geldiğince tırmalamıştır kimimiz ise en başında pes etmiştir. ama sonuç olarak her zaman yorgun düşmüşüzdür.

biliyor musunuz? ben yalnızlığımla gayette mutluyum. güzel bir anı yaşıyorum kendi içimde yorumluyorum. kendimle utanmadan çekinmeden sohbet ediyorum.

hani bazen kendimle tartıştığım da olmuyor değil. bazenleri geceleri kalkar yıldızları izlerim. çünkü yalnız bir insanın olabilecek dostları yine yalnız olanlardır. benim en iyi dostlarımda milyarlarca yıldır yalnız olan yıldızlar.

halk arasında yalnızlık kötü bir şey olarak görülüyor. ama biz alıştık ki buna.

elimizde olan tek özgürlüğümüz, yalnızlığımız.

ama bunu bilmezler ki. yargısız infaz yaparlar. insanları güldürdüğümüz de mutlu olan o saf kalplerimizi ezer geçerler. kimi zaman çiğnerler.

biliyor musunuz aslında kimse gözümüzün yaşına bakmıyor. çevremdeki hiçbir insanda acıma duygusunu sezemiyorum. o yüzden buradayım ya zaten.

yalnızlığın son durağındayım.

öğrenciyiz. evliyiz. bekarız. adamız. yaşlıyız..
ne fark eder ki? hepimiz aynı duraktayız..

kendi yaşantımızla boğuşmaktan çevremizi unutuyoruz. aslında unutulmayacak gibi de değil ki. bizde haklıyız bir taraftan.

bakın çevremize! kim var kim yok? yada şöyle sormalıyız kendimize. etrafımızdakilerin kaçı bizim gibi?

biliyor musunuz bazenleri kendi kendime gülüyorum. diyorum ki kendime hayat beni zorluyor.

tamam güzel savaşıyoruz tırmalıyoruz. peki her tırmaladığımızda neden iz bırakamıyoruz?
neden yaptığımız her şey unutuluyor?
bir hiç için mi yaşıyoruz?
saf kalpli insanlarız diye mi bunlar başımıza geliyor?
temiz kalpli insanlar olup gülücüklerle yaşamak istediğimiz için mi bu ödüle layık görülüyoruz?

bizim borç faturamızı kim kesiyor? kim bize bunları layık görüyor? işin aslı neden bunları hak ediyoruz?

bazenleri açıyorum şarkımı
salıyorum göz yaşlarımı
vursun gitsin hayat beni
takmam artık her şeyi aleni aleni

kendi pencerelerimden dünyaya bakmayı seviyorum. yalnızlığın son durağından bakıyorum herkese.

aslında biliyor musunuz ben yalnızken mutluyum ya aynı zamanda mutsuzken de mutluyum. bilmiyorum belki pgibolojide bir tanımı vardır.

şöyle bir bakıyorum da dertlerime hiç değişmiyor pekekentler. ne zaman aklıma gelseler bana bin gülüşü atıyorlar. birisi 30 bin liralık kredi borcum oluyor. biriside akrabadan elden aldığım 5 bin lira. iş yerimin vergisi de var tabi.

en bin gülüşü atan derdim ise gelecek kaygım. tamamen flu bir gelecek görüyorum.

birde bana tatlı tatlı bakan bir derdim var. oğlum. babasının ben olduğunu bile bilmiyor. bir gün 20 yaşına gelecek askere gidecek. adam olacak ama babasının ben olduğunu asla öğrenemeyecek.

omuzlarımda yalnızlığın son durağında mutluluğu bekleyen siz panpalarımın ellerini hissetmeseydim muhtemelen çoktan tökezlemiştim.

beyler kusura bakmayın iyice kaptırdım kendimi vaktinizi çaldıysam affedin.

tekrar selam olsun size yalnızlığın son durağında huzuru bekleyen nadir insanlar!