inci sözlük tek kelime romanı yazıyorz

böylece takiplerinin üçüncü günü başladı. günün, bulutlar ve ara¬da bir görünen güneşle dolu uzun saatleri boyunca kâh hızlı hızlı yü¬rüdüler, kâh koştular ama sanki içlerinde yanan ateşi hiçbir yorgunluk söndüremezmiş gibi hemen hemen hiç durmadılar. nadiren konuştu¬lar. engin sessizliğin özerinden geçtiler ve elf pelerinleri, geri planda¬ki gri-yeşil çayırlann önünde soluklaştı; gün ortasının serin güneş ışı¬ğında bile, onlar iyice yaklaşmadan elf gözlerine sahip olmayan çok az kişi görebilirdi onlan. sık sık gönüllerinden, lembas'ı onlara arma¬ğan olarak verdiği için lörien'in hamm'ına şükrediyorlardı, çünkü koşarken bile bu yiyecekten yiyerek güçlerini tazeliyorlardı.
bütün bir gün boyunca düşmanlannın izi, bir mola vermeden, bir yana dönmeden kuzey batıya doğru dümdüz ilerledi. gün bir kez da¬ha sonuna ererken, arazinin ilerdeki alçak ve kambur yaylalann çizgi¬sine doğru yükselmeye başladığı, uzun, ağaçsız yamaçlara vardılar. orklann izleri bu yaylalara, kuzeye doğru dönerken silikleşmeye baş¬ladı, çünkü toprak sertleşmeye ve otlar kısalmaya başlamıştı. uzakta sollarında entsuyu deresi kıvnlıyordu, yeşil bir zeminde gümüş bir iplik gibi. kıpırdayan hiçbir şey görünmüyordu. aragorn sık sık hiç¬bir insan veya hayvan izine rastlamamış olmalanna hayret ediyordu. rohirrimler'in yerleşim yerleri fersah fersah güney'de, o anda sis ve bulutlar altında gizlenmiş olan ak dağlar'ın ormanlannın saçakları altındaydı; yine de daha önceleri at beyleri'nin doğu emnet'te, ülke¬lerinin bu doğu bölgesinde sürüleri ve tavlalan vardı; konaklama yer¬lerinde çadırlarda yaşayan çobanlar kış aylannda bile sık sık buralar¬da dolanırlardı. fakat artık bütün ülke bomboştu ve banş sükûnetine hiç de benzemeyen bir sessizlik hâkimdi.
Alacakaranlıkta tekrar durdular. artık rohan ovalarında iki kere on iki fersah gitmişlerdi ve emyn muil duvan doğu'nun gölgeleri arasında kaybolmuştu. yeni ay, puslu bir gökyüzünde pırıldıyordu a na çok az ışık veriyordu; yıldızlar da örtülmüşlerdi.
"şu anda kovalamacamızda verdiğimiz molalara ve dinlenmekle geçirdiğimiz zamanlara öyle diş biliyorum ki," dedi legolas. "orklar önümüzden kaçıp gittiler, sanki sauron'un kırbacı bizzat sırtlannday-mış gibi. korkarım ormana ve karanlık tepelere varmışlardır bile; da¬ha şjmdiden ağaçlann gölgeleri altına geçiyorlardır."
gimli dişlerini sıktı. "bu bütün ümitlerimizin ve uğraşlarımızın hazin sonu!"dedi.
"ümidimizin sonu olabilir ama uğraşlarımızın değil," dedi ara-gorn. "buradan geri dönecek değiliz. ama çok yoruldum." üzerinden gelmiş oldukları, doğu'da toplanan geceye doğru uzanan yola baktı. "bu topraklarda hüküm süren garip bir şeyler var. bu sessizliğe hiç güvenmiyorum. solgun aya bile güvenmiyorum. yıldızlar solgun; da¬ha önceleri hemen hiç olmadığım kadar yorgunum; önünde izlemesi gereken açık bir iz olan bir kolcu'nun olmaması gerektiği kadar yor¬gun. düşmanlarımızın hızlanmalarına yardımcı olan ve bizim önümü¬ze görünmez bir engel koyan bir irade var: kollarımız, bacaklarımız¬dan çok gönlümüzde olan bir yorgunluk."
"çok doğru!" dedi legolas. "bunu emyn muil'den ilk indiğimiz zamandan beri biliyordum. çünkü bu irade arkamızda değil, önümüz¬de." hilal şeklindeki ayın altında kararmakta olan batı'ya doğru uza¬nan rohan ülkesinin üzerinden uzakları işaret etti.
"saruman!" diye mırıldandı aragorn. "ama bizi geri döndüreme-yecek! evet durmamız gerekecek bir kez daha; çünkü bakın! ay bile toplanan bulutların arkasına çekiliyor. lâkin kuzeye doğru uzanacak yolumuz, yaylalar ve çayırlar arasından, gün geri gelir gelmez."
daha önceki gibi ilk kalkan legolas oldu; belki de gözünü hiç kırpmamıştı. "kalkın! kalkın!" diye bağırdı. "kızıl bir tan vakti var. ormanın kıyısında garip şeyler bekliyor bizi. îyi mi kötü mü bileme¬yeceğim; ama çağrılıyoruz. kalkın!"
diğerleri ayağa fırladılar ve derhal yola koyuldular tekrar. yayla¬lar yavaş yavaş yaklaştı.