inci sözlük komünist partisi parti programı

Emperyalist sistem, dünya kapitalizminin parçası olmak için verdiği yaklaşık yüzyıllık uğraşın sonunda işgal edilen,
bölünen, sömürge haline getirilmek istenen Osmanlı’dan farklı olarak, kapitalist Türkiye’yi bir süreliğine kabullendi ve
sosyalizme karşı mücadelenin çok boyutlu gereksinimleri adına bağrına bastı.
Ancak Türkiye ile emperyalizm arasındaki doku uyuşmazlığının kendini bütün sertliğiyle ortaya koyması aslında yalnızca
ertelenmişti. Sovyetler Birliği’nin çözülmesinin ardından, 1990’lardan itibaren Türkiye emperyalist­kapitalist sistem
tarafından farklı bir değerlendirmeye tabi tutulmuştur.
Emperyalizmin değişen egemenlik stratejisi doğal olarak Ortadoğu’yu kapsamakta ve dolayısıyla Türkiye’nin karşı­devrimci
müdahalelerle dönüştürülmesini gerektirmektedir. 12 Eylül 1980 darbesiyle beraber devreye sokulan ve AKP iktidarlarınca
yeni bir evreye taşınan bu dönüşüm, Türkiye’nin emperyalizme tam boy teslimi, bununla uyumlu olarak piyasanın mutlak
hakimiyetine girmesi ve dinci gericiliğin toplumun dokularına kadar nüfuz etmesi biçiminde özetlenebilir. 
Bu süreç, Türkiye Cumhuriyeti’nin temel ilkeleri arasında sıralanan ve aynı zamanda birer tarihsel ilerleme olarak emekçi
halkımızın kazanımları arasında sayılması gereken bağımsızlık ve laikliğin bütünüyle ve bir iddia olarak dahi terk
edilmesine yönelmektedir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin emperyalizmin doğrudan egemenliği uğruna ve sermaye sınıfının çıkarları adına tasfiyesi, ülkemiz
emekçilerinin yoksulluğa ve karanlığa tamamen gömülmelerinin yanı sıra, Türklerin ve Kürtlerin çatışmaya sürüklenmesini
getirecektir. 
Bu çözülme ve tasfiye sürecinin karşısına anti­emperyalist bir emekçi yurtseverliğiyle dikilmeksizin Türkiye işçi sınıfının
herhangi bir başka mücadele gündeminde ileri adım atması mümkün değildir. 
Emperyalizme karşı yaratılması gereken hareket, Türk ve Kürt kimliklerini birlikte barındırmalıdır. Ulusal sorunun çözümü
ve farklı anadillere sahip halkımızın kardeşçe bir birlikteliği inşa etmelerinin önkoşulu, emperyalizmi kovma doğrultusunda
ortak bir irade geliştirmeleridir.
inci sözlük Komünist Partisi, Türk ve Kürt emekçilerinin ortak yurtsever bir kimlik ekseninde yürütecekleri anti­emperyalist
mücadelenin ancak sosyalist devrimle zafere ulaşabileceğini; Türkiye sosyalist devrim sürecinin derinleşmesinin de anti­
emperyalist mücadeleyle sağlanabileceğini savunmaktadır.
Bu anlamda ikp emperyalizme karşı mücadeleyi, sınıflar arasında işbirliğini esas alan reformist, kapitalizm içi siyasal
stratejiler çerçevesinde kavramaz. Öte yandan, işçi sınıfının iktidara yükselmesi anlamında sosyalist devrimimizin üzerinde
ilerleyeceği ana toplumsal kanal emperyalizme karşı mücadele, sosyalist devrimin önde gelen ideolojik temalarından biri
de yurtseverlik ve bağımsızlıkçılık olacaktır

Ülkemiz orta gelişkinlikte bir kapitalist ülkedir. Esas olarak 19. yüzyılda başlayan kapitalistleşme süreci uzun süre zayıf bir
sermaye sınıfı ve son derece sınırlı bir sınai yapı ile yürümüştür. Osmanlı'nın sömürgeci kapitalist devletlerle rekabette
kaybettiği mevzileri geri kazanma umuduyla girdiği ilerleme ve batılılaşma serüveni, söz konusu sömürgeci güçlerin
Ortadoğu üstünde doğrudan egemenlik kurma stratejileri nedeniyle bir trajediye dönüşmüştür. Kapitalist dünyaya dahil
olmaya çalışan Osmanlı devleti, bir sömürgeleştirme planıyla yüzleşmiştir.
Ülkemizde bu plan emperyalizme karşı bir kurtuluş savaşıyla geri püskürtüldü. Burjuva devrim sürecinin harekete geçirdiği
toplumsal ve siyasal güçler tarafından verilen bu savaş, 1917 Büyük Ekim Devrimi’nin elverişli hale getirdiği uluslararası
konjonktüre doğmuş ve ilk sosyalist ülkenin devrimci iktidarının desteğiyle başarıya ulaşmıştır.
Ancak, ulusal kurtuluşun ertesinde iktidarını nihai olarak sağlamlaştıran yerli burjuvazi, Osmanlı egemenlerinin çarptığı
duvara doğru yeni bir tarihsel yürüyüşe koyuldu. Türkiye Cumhuriyeti, emperyalist­kapitalist sisteme, ancak bağımlı ve geri
kalmış bir üye olarak ve kendi doğumuna samimi yardımlarda bulunan Sovyetler Birliği’ne karşı bir ileri karakol işlevi
üstlenmesi karşılığında kabul edildi.
Türkiye’de kapitalizm bu koşullarda ilerlemiş ve egemen toplumsal sistem haline gelmiştir. 
Ulusal kurtuluş savaşını, kapitalizme nihai geçişin izlemesinin başka doğrudan sonuçları da vardır: 
Yeni egemen sınıf, laikliği toplumsal bir aydınlanma hamlesi olarak örgütlemekten sakınmış ve ilerleyen süreçte halkı
sömürü düzeni karşısında boynu eğik tutabilmek için dinci gericiliği çok önemli bir kaynak olarak değerlendirmiştir. Daha
sonraları emekçi hareketi ve sol yükselişe geçtiğinde, dinci gericilik, anti­komünist, karşı­devrimci özellikleriyle bizzat laik
olma iddiasındaki devlet tarafından örgütlenmiştir.
Kapitalizm, yeni düzeni halkçı özelliklerden hızla arındırmış, baskıcı bir karaktere büründürmüştür.
Genç Türkiye kapitalizmi, Kürt feodalizmini tasfiye etmekten ve Kürt yoksul köylülerini modern kapitalizmin işçi sınıfına
katmaktan da geri durmuştur. Kürt halkına el uzatmayı, bir kitle hareketini beslemeyi zorunlu olarak içerecek olan böyle bir
“devrimci dönüşüm” yerine, Kürt egemenleriyle ittifak tercih edilmiştir. Kürt emekçilerinin payına ise ayrımcılığa tabi olmak,
kimliklerinin reddedilmesi, ulusal demokratik haklarının gaspı düşmüştür.
Türkiye emekçileri, daha önceki kısmi çıkışlar bir yana, esas olarak 1960’larla birlikte toplumsal mücadelelerde bir taraf
olarak örgütlenmeye başladılar. işçi sınıfımız sendikal ve siyasal örgütlenme deneyimi edindi, önemli mücadeleler içine
girdi, dönem dönem kitlesel olarak sola yöneldi. Aydınlar ve öğrenciler arasında yurtsever ve devrimci düşünce kök saldı
ve bu kesimlere yaslanan güçlü toplumsal hareketler ortaya çıktı. 
Bütün bu mücadelelerin önü 12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 askeri darbeleriyle kesilmek istendi. Sermaye sınıfı, 1980’li
yıllarda ülkeye dayatılan ağır gericilik koşullarının, bu darbelerin fiziki olarak zayıf düşürdüğü solu tamamen teslim
alacağını umuyordu. 
Tüm bu girişimler, büyük bir tahribat yaratsa da, komünist hareketin ortadan kaldırılması hedefine ulaşamamıştır. 
inci sözlük Komünist Partisi, sermayenin solu yok etme planının başarısızlığa uğradığının en güzel kanıtıdır. Türkiye’nin
kapitalizm koşullarında hızla bir yıkıma doğru gittiği  gerçeğinin giderek daha fazla kabul görmesi de bu başarısızlığın
boyutlarını açık bir biçimde göstermektedir.
Çağımızda sosyalizm dışındaki herhangi bir arayışın emperyalist­kapitalist sistem tarafından boşa çıkartılacağı kesindir.
Türkiye’nin ekonomik, toplumsal, siyasal sorunlarının çözümü sosyalizm dışı bir seçenekte aranamaz. Somut olarak
Türkiye toplumunda laikliğin yerleştirilmesi ve bir aydınlanma süreci olarak yaşanmasının, ekonomik, siyasal, askeri ve
kültürel bağımsızlığın güvence altına alınmasının, Kürt emekçilerinin eşit haklara sahip olmalarının, demokratik bir siyasal
yapının oluşturulmasının önkoşulu sosyalizmdir.

Emperyalist­kapitalist sistem ve uluslararası sermaye, ilerici kazanımların altını oyarak, emekçileri sefalete sürükleyerek,
kan dökerek ve bütün bu süreci küreselleşme adı altında özgürlüğün ve demokrasinin güvencesi olarak pazarlayarak,
krizini ertelemiş oldu.
Komünistler bu süre boyunca yalnızca emekçilere yönelik piyasa saldırısını eleştirmekle ve buna karşı mücadele etmekle
yetinmediler.
Sermayenin, krizden çıkmak, kâr oranlarını yeniden yükseltebilmek için bildiği tek bir yol vardır: Emeği daha fazla sömürüp
üretici güçleri tahrip etmek! Kapitalizm kriz üreten ve krizi çözmek adına da, emekçileri sömürerek kurduklarının bir
bölümünü yakıp yıkan akıldışı bir sistemdir. 20. yüzyılın son birkaç on yılı ve 21. yüzyılın başında kapitalist sistem
kalkınmayı inkar etmeye yönelmiş, sosyal devlet yapılarını özelleştirme yoluyla yağmalamış, mali sektörü iyice merkeze
koyarak gerçek ekonomik değerlerle ilişkisini iyice koparmıştır. 
Komünistler olarak bu işleyişin görülmemiş ölçüde kırılgan, patlamaya hazır hale geldiğini ısrarla analiz ettik, anlattık.
Yaşananlar tamamen haklı olduğumuzu kanıtlamıştır.
Kriz kapitalistlerin yaptığı bir hatadan veya öngörülemez, rastlantısal faktörlerden kaynaklanmıyor. Kriz kapitalizmin
doğrudan ve kaçınılmaz sonucudur. Krize karşı emperyalist­kapitalist dünya düzeninin izleyeceği yol da ana hatları
itibariyle bellidir.
Krizle ortaya çıkan zararlar emekçilere fatura edilmek istenmektedir.
Krizin yakıcı hale getirdiği kaynak ve pazar sorunlarının çözümü için egemenlik kavgası şiddetlenmektedir.
Sistemin merkezindeki gelişmiş emperyalist­kapitalist ülkeler, kendi aralarındaki rekabeti yıkıcı bölgesel savaşlara
taşımaktadırlar.  Çelişkiler derinleştikçe, daha geniş ölçekli savaşların maddi temelleri de güçlenmektedir.
  
Türkiye’nin de aralarında bulunduğu bağımlı kapitalist ülkeler, kaynaklar üstüne verilen mücadelenin kimi zaman izleyicisi,
kimi durumlarda mağduru, kimi örneklerde de maşası olarak kalmaya mahkumdurlar.
Aynı emperyalist merkezler savaş olasılığını bu bağımlı ülkeler kuşağına doğru ittireceklerdir.
Krizin sonuçlarının emekçilere yüklenmesini ve bağımlı ülkeler coğrafyasında yükselen savaş olasılığını bütünleyen bir
diğer unsur, dinci gericiliğin, baskıcı, otoriter rejimlere yönelişin, militarizmin ve onun vazgeçilmez parçası milliyetçiliğin
körüklenmesidir.
Öte yandan dünya çapındaki onlarca yıllık ideolojik yapılanma ve bir sistem halinde yürütülen beyin yıkama
kampanyasının bütün tezleri çökmektedir. Piyasanın, gericiliği, baskıcılığı ve militarizmi beslediği açık hale gelmektedir.
Küreselleşme ulusal ekonomileri uluslararası krize karşı savunmasız bırakmak, krizi en kısa yoldan ihraç etmek anldıbına
gelmektedir. Gelişmiş kapitalist ülkelerin bağımlı ülkelere vaadi, uygarlaşma projeleri değil, halkların birbirine
düşürülmesinden ibarettir. 

Bu çekişmede önceleri sosyalizmin ağırlığının artmasına işaret eden güçler dengesi, Türkiye dahil bir dizi ülkede acımasız
askeri darbelerle, faşist diktatörlüklerin kurulmasıyla, Sovyetler Birliği ve diğer sosyalist ülkelere karşı şiddetli bir ideolojik­
politik taaruzla tersine çevrilmeye başlandı. Bu taaruza, Avrupa sosyal demokrasisi ile “yeni sol” çevreler, insan hakları ve
demokrasi gibi kavramları son derece etkili bir biçimde kullanarak, ortak oldular.
1970’ler ve ‘80’ler boyunca kapitalist dünya, emekçilerin kazanımlarını geriletip, sosyal devlet yapılanmasını tasfiye
ederek, o güne dek kamusal hizmet ve halkın hakları olarak algılanan ve örgütlenen eğitim, sağlık gibi alanları sermayenin
talanına açmaya, piyasalaştırmaya yöneldi. Sanat ve spor gibi alanlar birer sektör halini aldı. Reel ücretleri giderek düşen,
hakları bir bir ellerinden alınan emekçiler, finans sistemine içkin yeni mekanizmalar aracılığıyla borçlandırılarak daha fazla
tüketmeye teşvik edildiler. 
Kapitalistlerin kâr oranları düşüyor diye sanayileşme ihmal edildi, sanayi­sonrası topluma geçildiği ileri sürüldü, kalkınma
kavramı kullanımdan kaldırıldı. Oysa insanlığın bir bölümü modern toplumun sıradan kullanım araçlarıyla tanışmamıştı,
hatta açlık çekiyordu. 
Kapitalizm yıkıcı etkisini doğadan, toplumsal alanlardan, tarihsel ve kültürel değerlerden esirgemedi. insanlık çevre
felaketleriyle, cehalet ve çürümeyle baş başa bırakıldı.   
Kapitalist ülkelerde işçi sınıfının haklarının elinden alınması için ideolojik ve siyasal kampanyalar örgütlendi. Piyasacı,
liberal ideoloji yükselirken, demokrasinin toplumsal örgütlenme ve haklarla değil piyasa özgürlüğüyle eşitlenmesi için her
yol deneniyordu. Yine bu dönem, dinci gericiliğin her coğrafya için farklı hedef ve içeriklerle yeniden kurgulandığı ve
sosyalizme karşı etkili bir silah olarak cepheye sürüldüğü gözlendi. 
  
Sovyetler Birliği Komünist Partisi ve diğer kardeş partilerin merkezinde durduğu uluslararası işçi sınıfı hareketi, bu saldırıyı
göğüslemek için gerekli ideolojik ve politik yaratıcılığı, ataklığı gösteremedi; giderek savunmacı pozisyonlara çekildi.
Sosyalizmin savunmaya çekilmesi emperyalist merkezlerde karşı tarafın geriletilmesi olarak kavrandı ve anti­komünist
saldırı şiddetlendi. Öncü partilerin bünyesindeki köklü  yanılgılar, yetersizlikler ve ihanetler 1980’lerin sonu­90’ların başında
bir döneme nokta konmasını getirdi.
Sosyalist ülkelerdeki çözülüş, krizine çare arayan ve bu çözülüşe açık ve örtülü müdahalelerle yardımcı olan uluslararası
sermayeye yeni olanaklar sundu. 
Planlama, kalkınma ve bunlarla eşzamanlı olarak gelişmiş kamusal bütün değer ve kazanımlar reddedildi. 
işçi sınıfının ortadan kalktığı, komünizmin öldüğü ve piyasa demokrasisinin, piyasa özgürlüğünün zafer kazandığı ilan
edildi. Tarihin sonu gelmişti; tarih ileriye doğru yani sosyalizme, bağımsızlığa, eşitliğe, özgürlüğe doğru daha fazla
ilerlemeyecekti. 
Zincirlerinden kurtulan sermayenin ve emperyalist hegemonyanın mevcut sınırlara sığmaması küreselleşme olarak
kutsandı. 
işçi sınıfının örgütlülük düzeyi gerilerken, sömürü yükseldi. 
Geri kalmış coğrafyalarda ulusal kalkınma süreçlerinin yerini, sermayenin uluslararası yapılanmasına entegrasyon aldı. Bu
entegrasyon, yerel egemen güçlerin ihya edilmesi karşılığında kıtalar dolusu insanın açlığa, salgın hastalıklara mahkum
edilmesi anldıbına geldi. 
Köle emeği kullanımı ve insan kaçakçılığı yaygınlaştı. On milyonlarca yoksul, daha gelişmiş ülkelerin ucuz emek gücü
kaynağı olarak ülkelerinden göç etmek zorunda bırakıldı. 
Ekonomik krizler, bir piramit biçiminde yapılanan emperyalist­kapitalist sistemde liderlik sorununu da gündeme getirir. Bu
sorun bir ekonomik verimlilik yarışıyla değil paylaşım kavgalarıyla çözüme bağlanır. Bu bağlamda, ikinci Dünya
Savaşı’ndan itibaren emperyalist sistemin tartışılmaz lideri haline gelen ABD öncülüğünde tasarlanan “Yeni Dünya
Düzeni”, Sovyetler Birliği’nin devre dışı kalması ile hayata geçirilmeye başlandı ve Irak’a yönelik ilk saldırıyla (1990) ilan
edildi. Emperyalist saldırılar, doğal kaynaklar açısından dünyanın en önemli odak noktalarından birini oluşturan
Ortadoğu'ya başta olmak üzere çeşitlendi ve şiddetlendi.
Sosyalist ülkelerin sahneden çekilmesi üzerine soğuk savaşın son bulacağı, sıcak savaş olasılığının ortadan kalkacağı
propaganda edilmişti. Oysa Sovyetler Birliği ve Yugoslavya’yı parçalayarak egemenlik altına alma stratejileri kanla hayata
geçirildi. ABD sistem içi önderliğini, rakipsiz askeri imkanlarını acımasızca sergileyerek ve NATO’yu kullanarak korudu ve
piramidin tepesindeki diğer ülkeleri “koalisyon ortakları” rolüne yerleştirdi. 
ABD emperyalizminin önderliğinde, bu yeni dönemde emperyalist hegemonyanın biçimi de değişim gösterdi. Geçmiş
dönemde sosyalizm seçeneğinin basıncı ve tehdidi altında birer bölgesel veya yerel güç olarak yapılandırılan bağımlı