kimse kendini kandırmasın beyler.

sizi buraya çaresizlik getirdi.
yalnızlık getirdi.
bıkkınlık getirdi.
sıkıntılar getirdi.

işin aslı ney biliyor musunuz? hepimiz benzer sebeplerden buradayız. amacımız mizah yapıp insanları güldürmek. söylesenize hangi kötü insan mizah yapıp diğer insanları güldürmek ister?

işin aslı hepimiz saf ve iyi insanlarız. güldürdüğümüz insanları görünce mutlu oluyoruz. çünkü kalbimiz temiz ve sudan sebeplerle keyifleniyor.

bizler aslında çok şey istemiyoruz. hayatımızı yaşamak istiyoruz. gülmek istiyoruz güldürmek istiyoruz. bize bu yolda eşlik eden tek şey ise yalnızlığımız. kendi benliğimiz. kendi düşüncelerimiz ve kendi kişiliklerimiz..

söylesenize bize layık görülen ödülümüz yalnızlık mı?

aslında sadece benimseyemediğimiz bir hayat sürdüren toplumdan kendimizi soyutluyoruz. tüm mesele bu.

aslında o kadar temiz insanlarız ki biz bile bunun farkında değiliz. burada anancılık yapan kardeşlerimin bile kim bilir ne acıları vardır. kim bilir nasıl bir pgibolojiden geçmiştir.

aslında hepimiz hayatla boğuşmaktan yorgun düşen insanlarız. bu kadar basitiz. kimimiz elinden geldiğince tırmalamıştır kimimiz ise en başında pes etmiştir. ama sonuç olarak her zaman yorgun düşmüşüzdür.

Ooooooo geldi yine tipini gibtiğim

beni buraya zütüren serkanın cazibesi
cugu cugu

biliyor musunuz? ben yalnızlığımla gayette mutluyum. güzel bir anı yaşıyorum kendi içimde yorumluyorum. kendimle utanmadan çekinmeden sohbet ediyorum.

hani bazen kendimle tartıştığım da olmuyor değil. bazenleri geceleri kalkar yıldızları izlerim. çünkü yalnız bir insanın olabilecek dostları yine yalnız olanlardır. benim en iyi dostlarımda milyarlarca yıldır yalnız olan yıldızlar.

halk arasında yalnızlık kötü bir şey olarak görülüyor. ama biz alıştık ki buna.

elimizde olan tek özgürlüğümüz, yalnızlığımız.

ama bunu bilmezler ki. yargısız infaz yaparlar. insanları güldürdüğümüz de mutlu olan o saf kalplerimizi ezer geçerler. kimi zaman çiğnerler.

biliyor musunuz aslında kimse gözümüzün yaşına bakmıyor. çevremdeki hiçbir insanda acıma duygusunu sezemiyorum. o yüzden buradayım ya zaten.

yalnızlığın son durağındayım.

he yav...

bazenleri açıyorum şarkımı
salıyorum göz yaşlarımı
vursun gitsin hayat beni
takmam artık her şeyi aleni aleni

kendi pencerelerimden dünyaya bakmayı seviyorum. yalnızlığın son durağından bakıyorum herkese.

aslında biliyor musunuz ben yalnızken mutluyum ya aynı zamanda mutsuzken de mutluyum. bilmiyorum belki pgibolojide bir tanımı vardır.

şöyle bir bakıyorum da dertlerime hiç değişmiyor pekekentler. ne zaman aklıma gelseler bana bin gülüşü atıyorlar. birisi 30 bin liralık kredi borcum oluyor. biriside akrabadan elden aldığım 5 bin lira. iş yerimin vergisi de var tabi.

en bin gülüşü atan derdim ise gelecek kaygım. tamamen flu bir gelecek görüyorum.

birde bana tatlı tatlı bakan bir derdim var. oğlum. babasının ben olduğunu bile bilmiyor. bir gün 20 yaşına gelecek askere gidecek. adam olacak ama babasının ben olduğunu asla öğrenemeyecek.

omuzlarımda yalnızlığın son durağında mutluluğu bekleyen siz panpalarımın ellerini hissetmeseydim muhtemelen çoktan tökezlemiştim.

beyler kusura bakmayın iyice kaptırdım kendimi vaktinizi çaldıysam affedin.

tekrar selam olsun size yalnızlığın son durağında huzuru bekleyen nadir insanlar!

öğrenciyiz. evliyiz. bekarız. adamız. yaşlıyız..
ne fark eder ki? hepimiz aynı duraktayız..

kendi yaşantımızla boğuşmaktan çevremizi unutuyoruz. aslında unutulmayacak gibi de değil ki. bizde haklıyız bir taraftan.

bakın çevremize! kim var kim yok? yada şöyle sormalıyız kendimize. etrafımızdakilerin kaçı bizim gibi?

biliyor musunuz bazenleri kendi kendime gülüyorum. diyorum ki kendime hayat beni zorluyor.

tamam güzel savaşıyoruz tırmalıyoruz. peki her tırmaladığımızda neden iz bırakamıyoruz?
neden yaptığımız her şey unutuluyor?
bir hiç için mi yaşıyoruz?
saf kalpli insanlarız diye mi bunlar başımıza geliyor?
temiz kalpli insanlar olup gülücüklerle yaşamak istediğimiz için mi bu ödüle layık görülüyoruz?

bizim borç faturamızı kim kesiyor? kim bize bunları layık görüyor? işin aslı neden bunları hak ediyoruz?

Kaybedenler kulübü vol:2

gibtir amk asosyal yalniz fakir pici

Ben bir şeyler olsun diye didinmekten yoruldum kaderime razıyım dertli dertli çal kv

Panpa beyni fazla zorlama şizofren olup çıkcan amk

Vay aq içimdekileri söyledi YETER ARTIK LAN

Bir zamanlar da serkan kendine espriler yapıp kendini güldürürdü hey gidi heyyy...

kendimin pgiboloğu oldum ben bu süreçte. Küçükken hep cino gibi bi arkadaşım olsun onla takılayım kimse bilmesin isterdim baktım mümkün değil kendimi arkadaş edindim. Kendi kendime sohbet eder pgibolojik tahliller tespitler yaparım.Bir gün bir gün hayat bana da gülecek.

Bazen internette takıldığım platformlardaki insanların beynimdeki bir yansıması olduğunu dahi düşürüm.O kadar aynıyız ki @1 @2 @3 @4 ... @45 aynıyız abi. Sizler ben ben sizler. Kaybedenler klubü gibiyiz gerçekten. Herkes bir şekilde buluyor buraları.

Yalnız değilim 2 gün önce sevgilimden ayrıldım şimdi başka insanlarla muhabbet ediyorum buranin ortamı hikayeleri beni önceden beri çeker ondan buradayım

Bir gezgin, yolculuğa çıkarken asla yanına birisini almaz, almak istemez.
Biliyorum yalnızlık koyuyor ama itiraf edin beyler, yalnız da mutlusunuz... Umudunuz var hala, belki tek başıma olmaktan çıkıp çift başımıza oluruz, diyorsunuz. Bişe diyim mi, olmasa daha iyi be. Sizin gibi yalnızlığı kadeh kadeh içmiş, saf kalpli, güzel insanların yanına, ancak sizin gibiler yakışır. Var mı peki öylesi?
Ben bana benzeyen birini isterim. Benim gibi. Ancak öyle tamamlariz birbirimizi. Ancak benim gibi biri anlayabilir beni.
Bana bana benzeyen birisi lazım gelir. Nerde lan o? Nerdesin lan sen? Neden yoksun?
Çok uzun oldu aq.
Saygılarımla...

Haklisin zumqi

Güzel yazmışsın bro herkesin dıbına koyan biri var yok değil biri gelir seni boşluğa iter ve yapayalnız kalırsın yalnızlığında yoğrulur yalnızlığında pişersin. Bazen kaybettiklerini düşünür çoğu Zaman hayallere dalarsın kendi başına ağlar hiç bitmeden usanmadan bir dua gibi yastığına fısıldarsın ya hayalini ya seni boşluğa iten o zalimin adını, ama yinede güldürmeye çalışırsın çevrendekileri, içinde kopan fırtınayı ne en yakın kankan bilir ne kardeşin ne annen. Bir dua gibi fısıldarsın yastığına hiç kabul olmayacağını bilsen de o duanın yinede fısıldarsın çünkü ümitlisindir aradan yıllar geçer ve ümidin kalbini kemiren bir kanser olduğunu anlarsın, ağlarsın ama gelir burada şen şakrak takılırsın çünkü burası her şeyin değiştiği o duraktır.

Forget the game . We are alone . We are lonely !