inci itiraf

Son zamanlar pek iyi değilim... Uzun süredir aklımda olan ölüm düşüncesi artık apaçık bir hale gelmeye başladı... Amaçladığım yer ile geldiğim arasında çok büyük bir uçurum görüyor, korkuyorum...

Sevdiği işleri yapmalı insanlar ve yine sevdiği kimselerle yaşamalılar... Oysa sevdiğim,ya da sevdiğimi zannettiğim insanlarla aramda uçurumlar var... O uçurumlara açılan boşlukta yar dediğim kimselerin yarınlarda olmadığını resmeden başka insanlar ...

Hayat bu kadar mı zor ? Ben mi zorlaştırıyorum yoksa her şeyi ... inan bunu bilmiyorum... Bir cevabı olmalıdır ve muhakkak vardır da, lakin merak bile etmiyorum ... Felsefe gibi hissediyorum kendimi, cevaplar değil mühim olan... sorular

Tenime değen her el ona hayat mı verecekti ?

Nefesime karışan o nefesler ? Peki onlar neredeler şimdi ?

Kime sigaramı ıslatmamasını söylemem gerekir ? ... En dehşetli sevişme anlarının akabinde, amerikanvari bir şekilde çarşafa dolanarak doğrulmak varken, neden daldaşak kalktım ki onca sene ?...

Gökyüzü bazen açık mavi olurdu .. Gök mavililer derlerdi italyanlara ...

sonra ...

sonra ... her yanım demir perde grisine büründü ...

Çayın tadı yok ... sarma tütün eskisi kadar afilli değil ...

Saçlarım epey seyrelmeye başladı ve eskiden bir nebze olsun kendimi idare eder derecede beğenirdim ... şu an ciddi manada aynada gördüğüm zata ecdadunu giberun diye haykırıyorum

Sevmiyorum olum ben olanları ... kabullenemiyorum bu kadar dipte olmamı ... Hak ettiğimi düşünsem bile, bu kadarı fazla idi sanırım ... Beni unuttun mu ey yaratıcı ? onca sene secdegah belleyeni bu kadar cefa içinde bırakmanın maksadı ne ki ? isyan mı edeyim ... haşa ... kahrında hoş, lütfunda ...

Çalmıyor anasını gibtiğimin telefonu ... çalmıyor artık ...

güzel bir kız görünce heyecanlanırdım eskiden ... olmuyor ...

Tiksindim insan etinden ... kendi etimden ... cidden hayli ağırmış ...

Bakalım artık ...

id ago ut mihi instar totius vitae dies sit.

mortem plenus expecto.

vale

Eskiyi özledim

nefret ediyorum işte ya..

çevremdeki insanlara minnet borcum olmasa istanbul u, ailemi bırakır küçük bir şehre yerleşirim. ama yok işte, imkansız

Sevgili Proust

Sana olan kıskançlığım ve nefretim sana duyduğum hayranlık kadar. Şu hayatta kıskandığım başka bir insan yok. Senden nefret ediyorum. Seni çok seviyorum. Seni çok kıskanıyorum. Acaba aynı zamanlarda yaşasak arkadaş olur muyduk diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Sen de odandan pek çıkan biri değilmişsin. Bunu göz önüne alınca tanışamazdık bile. Neyse daha önce defalarca söylemiş olsam da beni bunu tekrar etmekten alıkoyacak herhangi bir sebeb yok. Seni çok kıskanıyorum.

Saygılar,
ZSP

Geçmişe yönelik aldığım ahlarin acisini cekiyorum

Çok acı cekiyorum :((

bıktım artık, 53 gün kaldı. bit amk bit

ulan çok saçma şeylere gülme huyumdan hiç hazzetmiyorum.

belli bir yaştan sonra kilo vermek gerçekten çok zormuş almanın aksine. bu benim mutsuzluk katsayımı tavan yaptırdı.
bu arada descartes'ın bir tanesi resmi var. 2 haftadır birbirimize dik dik bakıyoruz. yalan yok osbir çekerken üstüne a4 kağıdı örtüyorum.
masturbare ergo sum! öyle bir fiil yok zütümden attım xd xd
:/

itiraf ediyorum buraya itirafta bulunmak için satırlar dolusu yazdığım her şeyi sildim.

babanızım

lan bu hafif dertler konuşur ağır olanları susar diyen antik filozofun bu kadar haklı olması çok acı verici. insan olmaya dair hiçbir şeyin değişmemesi çok buruk bir olay.
hem bundan 30-40 sene sonrasını ölesiye merak edip hem de bir an önce yok olmayı istemem beni nasıl bir insan yapıyor bilmiyorum doğrusu. şu hayatta en sevmediğim insan tipine dönüştüm. lanet olsun...

Gene geldi eksiliyo entryleri amk huursu

mesele intikam almak değil mesele intikam aldığını belli etmemek
bu yaz oyun bitecek
gülen ben olacam

beni herkes iyi biri sanıyor aslında kötü biriyim. göz boyamayı iyi biliyorum.

Ölümde kahramanca bisi yoktur, herkes ölebilir.

kalbim ağrıyor. bir de çok özledim.

Hayatımın mutlak en zor kavşağından geçmek üzereyim.Ya hızımı kesip kontrollü bir geçiş yapmalıyım,ya da hızımı kesmeden son sürat atlatmalıyım bu dönemi. Eğer toslarsam geri dönüşü olmayacak...

Geri dönüşü olmayan çok yılım oldu aslında. Bazı şeyleri hiç pahasına gibtir ettim hayatımdan. Sorumluluk duygusunu yeni yeni tadıyor gibiyim.Asi, başıboş,dikbaşlı bir gençliğin yediği takları temizlemek bir hayli zor geliyor bana. Verdiğim onca fevri karara bakıyorum,vay dıbına koyayım deyip geçiyorum. Keşke mi?Yoo, hayır.Ben keşke demem. Hiçbir şey için diyemem o kelimeyi. Hayatım boyunca her ne kadar fevri karar vermiş olursam olayım, keşke demeyecek kadar onurlu kararlardı onlar. Buna eminim. Ayrıyeten kendime bir sözüm vardı benim;asla keşke deme...

Bazen zaman kavrdıbını düşünüyorum. Zaman var ya zaman... Hani kolumuzdaki saatte var, hani bilgisayarımızın sağ alt köşesinde.Ne kadar çabuk geçiyor değil mi?Acımasızca. Sanki alay eder gibi... Bu hayatta zaman kadar korkutucu başka bir şey var mı? Gösterin lan bana.Yok olm düşünmeyin boş yere..Her ne kadar ürkütücü olursa olsun, zamanla büyüdüğümüzü, yaşadıklarımızı,ve herşeye rağmen daha da güçlendiğimizi gördükçe insanı mutlu etmiyor da değil hani. Neyse,bu yazdığım saçmalıkları kimsenin okumayacağını düşünerek gönül rahatlığıyla gidiyorum bu başlıktan.Byy.