0
bir çok şeyi istiyoruz değil mi hayattan? güzel bir eş, güzel bir iş, mutluluk, para,, hep istiyoruz değil mi? bir şey fark ettim yıllanmış hayatımda, ne zaman bir şeyi çok arzulasam o olmuyor. daha derine inmeyi istedim ve bunu başarmak için yıllarca çalıştım. çalıştım dediysem, içime kapandım hepsi bu. bir çok şey öğrendim, içime kapandığımda dünyaya daha iyi gözle baktığımı fark ettim. bir arzumu ne zaman seslice ve şiddetle istesem olmuyordu. nedenini araştırmak istedim kendimce, kendimde.
bir şey daha fark ettim dostlarım, ne zaman çok istediğim bir şeyi az dile getirip, az aklıma düşürdüğüm zaman o kendiliğinden oluveriyor. aklımdan düşürdüm dediysem, yüreğimden düşürmedim elbet. çok arzuluyorum fakat oruç tutmak gibi bir şey oluyor bu. i̇stediğim şey, karşımda olmasına rağmen bekliyorum. nefsimi oruçta terbiye eder gibi, yüreğimi aşkta öyle terbiye ediyorum.
öyle bir buhran ki bu, yüreği sızlatacak cinsten. nefis terbiye olduğunda yani piştiğinde ve harap bitap bir şekilde düştüğünde, o zaman dilediğim şey oluyor. eskiden buna, aşkın gizemi derdim. aşkı ne zaman gizemli tuttuğumda, ne zaman çok ama çok az kişiye yaşadığım mutlulukları ve üzüntüleri anlattığımda, o zaman aşkın büyüsü bende kalıyor derdim. o zaman daha heyecanlı, daha istekli yaşardım hayatı ve aşkı…
ve ne zaman mutluluklarımı ve üzüntülerimi bir çok kişiye anlatıp sussam, elimde her ne varsa ( mutluluk veya üzüntü ) kalıveriyordum onunla… kazanacağımı sanarak çıktığım yolda, daha çok kaybediyordum. aşkta mutluluğumu her önüme gelen ile paylaşmayı, mutluluğa mutluluk katılmak olarak yoruyordum. üzüntülerimin de paylaşıldıkça azalacağını sanırdım.
sosyal yaşamda yeterince sosyal yaşamak zorunda bırakıyorsunuz ya, bırakın da aşkı asosyal yaşayayım kardeşim, bırakın da, düşsün yakamdan tüm gizemsizlikler
