valla artık bir yerlere yazmam lazım. konuşacak kimsem yok çünkü. mesele inanç olunca kendini paylaşacak donanımda insan bulmak zaten zor, hele ki karantinada tahmin edin işte... eve tıkılıp kalınca insan daha çok düşünüyor bir de. şu an tam bir çıkmazdayım o yüzden.
22 yaşındayım abi. artık çocuksu saf bir inançtan fazlasını arıyorsun. allah'a inanmak artık çok huzurlu ve güvende hissetmeni sağlamıyor. daha doğrusu ne yazık ki allah'a inanmak en ufak bir şey hissettirmiyor. ama inanıyorum. tanrıya inanıyorum. ama sadece bu sözleşmeyi imzalayıp bırakmış gibiyim. ibadet edemiyorum. dua etmek kendi kendine konuşmakmış gibi hissettiriyor mesela. o'nu kabul ediyorum ama sadece bu kadar. kaybolmuş hissediyorum.
dindar insanların ne yazık ki büyük oranda sığ olduğu bir toplumda yaşamak da bunu körüklemiş olabilir. diyorum ki bazen "ulan siz müslümansanız ben değilim" ama neyim, onun tanımı da yok. agnostik değilim. tanrının bilinemez olması tanrı olmanın mahiyetine ters. deist değilim. tanrının yarattığını sınava tutup ona bir doktrin vermemesi de mantıksız. müslüman mıyım? muhammet'in tanrı tarafından gönderildiğine inanıyorum. ama buna inanınca iş bitmiyor işte. bir din bana hayatımda formel ibadetlerin ötesini sunmalı. fakat ben ortada islam sosyolojisine dair somut, sadece kitaplarda olmayan bir kırıntı bile bulamıyorum. bu din benim hayatımda bana bir kimlik dayatmak dışında bir şey değiştirmiyor. böyle olmamalı ama ne yazık ki böyle. düşündükçe çıldırmak üzere hissediyorum, çünkü gerçekten inanmak istiyorum. allah'la yine çocukken olduğu gibi yakın olmak ve onun huzurunu hissetmek de istiyorum.
ne bileyim işte, saçma sapan bir durumdayım. bir şeyler yazın ne bileyim kendi inanç serüveninizi falan. veya sorduğunuz en kritik soru neydi? benim gibi hisseden var mı? bunaldım abi...

o huzursuzluk hissi herkesde oluyor panpa, insan doğasıyla alakalı, bazı sorular vardır cevabı bilinemez, bazen bu sorulara kendini rahatlatmak için bir şeyler uydurmaya çalışırsın ama içten içe onların da sadece umut olduğunu bilirsin. Bu belirsizlikte yaşamayı öğrenip senin için önemli olan somut şeylere, okul, iş, insan ilişkileri vs, odakladığın zaman bu huzursuzluğun büyük ölçüde azalacaktır.

Okusam imanim gider diye okumadim. Özet geç inaniyon mu inanmiyon mu amk. Hoş inansan da inanmasan da benena

Bi yaratıcının varlığına hep inandım ve ona dua etmek ondan bişeyler istemek bana iyi hissettiriyor çünkü bana yardım etmek isteyebilir ve eğer istersen en olmayacaklar olabilir bu ihtimali bilmek hoşuma gidiyo ama islam açısından düşündüğüm tek şey iman etmenin asla somut delillerle olmayacağı kanaati yani tanrının varlığını bence hiçbir şekilde kanıtlayamayız ve açıklayamayız isteyen inanır ve iman eder isteyen etmez günümüz müslümanlarının dediği herşey çürütülebilir