inanan insanlar nasıl mutlu olabiliyor lan

ters geldi di mi başlık? ateist mutlu olamaz gibi bi düşünce var insanlarda ama bi de şöyle düşünelim.

klişe yaklaşıcam biraz beyler hani bu kadar acı var, adaletsizlik var ve bunun temelinde bir tanrı olduğu iddia ediliyor ya da temelinde olmasa dahi buna engel olmayan bir tanrı var ortada. aşırı huzursuzluk veren bi şey değil mi olm bu? nasıl başa çıkıyosunuz bu duyguyla?

mesela 17 yaşında hayatını kaybetmiş olan, dünyada sadece 250 çocukta bulunan progeria hastalığına sahip sam berns mesela nasıl bir sınav vermektedir? http://imgim.com/lifeaccordingtosam.jpg yine aynı şekilde burcu: http://imgim.com/00000024.jpg

ya da ülkemizde canavan hastalığına sahip olduğundan dolayı yemek yemek, su içmek gibi en basit şeyleri bile adamakıllı yapamayan sarp nasıl bir sınavın içerisindedir?

tek bi hareketle tüm bunları bitirebilecek güce sahip olan tanrının varlığına inanan biri olsam ve bu hayattaki şu tüm yaşananları görsem isyan ederdim lan.

açık söylüyorum, kutluyorum olm sizi, iyi mutlu olabiliyosunuz

hilmi abi selamün aleyküm

sen denklemi kuramıyorsun kafanda... şimdi bak:

her şeyi yaratan bir yaratıcı var, hayrın da şerrin de kendisinden olduğunu. sabredenlerin veya şükredenlerin kat kat mükafatlandırılacaklarını söylüyor. dünya hayatının geçici olduğunun üstünde önemle duruyor. ahiret hayatının ise kalıcı olduğuna dolayısıyla kıyaslama da dünyanın bir hiç olduğuna müminleri yeterince ikna ediyor.

bu mantıkla bakıldığında inanmanın umutsuzluk vermesi zaten o imanda sorun olduğunu gösterir. zaten bu tamamen bireysel bir olay.

tam aksine dünyayı, geleceği dert edinen çok da bencil olmayan ateistlerin intihar etmesi gerektiğini düşündüğümü burada da yazmıştım daha önce ve bu daha geçenlerde kanıtlandı.

http://www.youtube.com/watch?v=y_n8yVGjF6w

boşversene be usta başlarına iyi bişey geldiği zaman tanrı yaptı sanıp seviniyorlar işte.
boşvereceksin bulaşmıcaksın laf anlatılmıyor.

katılıyorum lan. yani tüm bu taktanlığın yaratıcısı olan bi tanrıya inanmak gerçekten aptalca.

@5 önüne bak be kardeşim ne gibik bi hayata sahipsin sen böyle

sneijderi savunan bir liselinin beyninin olmasını bekleyemezdim zaten

yani mutlu olmak değil de nasıl huzursuz olmuyorlar diyorum aslında. ben feci huzursuz bi hale gelirdim olm böyle bi inancım olsa ciddiyim

Mutlu rolü yapıyor onlar.

okumadım mutluyum

@14 katıldığım nokta çok. çıkarımlarımız uyuşmuyor.

bir ateist;

dünya sorunlarına ehemmiyet veriyorsa

zarar vermeyen ve "iyi" bir kişilik için çabalıyorsa

toplumsal sorunlara duyarlı ve çözüm yolları arıyorsa

bu dünyada mücadele onu bekliyor demektir. pek tabii ki aklının yettiğince mücadele edecek, aklının yetmeyip çözüm bulamadığı noktalarda ise umutsuzluğa düşecek.

bu tıkanıklıktan sonra akıl zaten devre dışıdır. evet aklıyla hareket eden intihar etmez. ama devre dışı kaldığı durumlarda doğal bir sonuç.

ister stoacı bakış açısı olsun, ister farabinin medinetu'l fazılasındaki şartlar olsun durum değişmez. dünya hayatının dengeleri bellidir.

@13 yok insan olanla her yerde konuşulur.

ben sadece genel anlamda mutlu olmaktan, iç huzurdan söz ediyorum. islam zaten kitabında tekrar tekrar örnekleriyle açıklıyor.

nasıl ki bir ateist içinde yaşadığı taktan düzeni reddederek bir hayat felsefesi kuruyorsa, islam da başlangıçta aynı süreçten geçmişti. önemli olan devamında ne olduğu.

geçici mutluluklar veren yapay etkinlikleri bu konuştuklarımıza dahil etmiyorum.

insan iradesi çok önemli bir nokta. iradem yoksa zaten kararlarım benim değildir. ama varsa ve dünya hayatı umrumda ise; ister ateist olayım ister mü'min irademin sonuçlarından sorumlu olmalıyım bence.

tabii olarak hastalıklarımıza şifa olsun diye kullandığımız ilaçların, satışa çıkmadan önce, afrikada, "ilaç yardımı" adı altında denenip sonra bize pazarlandığı bir dünyada bunları konuşmayalım da ne konuşalım.

ayrıca

"sürekli kötüye giden bir dünyada yaşamanın anlamı kalmayan bir ateist için intihar, kendi iç tutarlılığı açısından doğal bir sonuç bence. niye acı çeksin ki."

acı çektiği yok ki. insan dediğin genel itibariyle sorunlarla yüzleşir, bunları kabullenmesine karşın mücadele de eder. mantıklısı da bu zaten. insanın hayatından vazgeçmesi hele ki bir ateistin vazgeçmesi, herhangi mantıklı bir yere zütürmez ki o kişiyi. yani dünyada acılar da olsa yaşamaya çalışmakla, tüm bu yaşamı sonlandırıp her şeyden vazgeçmek arasında dağlar kadar fark var mantık açısından. aklıyla hareket eden birisinin intiharı düşünüyor olması kendisiyle çelişmek olur. buna tarihteki stoacılar da dahil

@11 ciddi cevap yazıyodum tam tekrar yeniledim ve şunu yazdığını gördüm, içimden bu kadar da olmaz lan diye tepki vermekle birlikte sildim yazdıklarımı

"edit: resmini koyduğun sam berns ise yahudi bir çocuktu. sence de ironik değil mi başlıkla"

çok başka kafalardasın, kusura bakma. tamam zaten anlaştık, imanı tamsa dünya bi anlam teşkil etmiyor, bu kadar. anladım güzel.

@10 ben de o yüzden yaratıcı lafını kullandım zaten. hayal gücünden çok ölçüp biçme ve bakış açısı ile alakalı bir durum.

iman edenler için yaratıcı kelimesinin yerine ne koyduğu ya da yaratıcılardan hangisinin gerçek olduğudur sabit olan.

islam da allah hiçbir zaman ümit kesmeyi istemez kullarından. dolayısıyla ahirete imanı tam ise dünyanın sorunlarının önemi yoktur. ha imandan sorumlu olmanın da şartları(akıl, özgürlük vb.) var. bu çerçevede değil ise onun sorumluluğu yok ki. zaten onu yaşatan kendi değil, çevresi. bıraksan ölür gider. bu islam'ın mantığı. hristiyanlıkta tıkanır mesela.

sonuçta bu da yaşamaya çalışıyor.

http://d.ibtimes.co.uk/en...4278/stephen-hawkings.jpg

sürekli kötüye giden bir dünyada yaşamanın anlamı kalmayan bir ateist için intihar, kendi iç tutarlılığı açısından doğal bir sonuç bence. niye acı çeksin ki.

ha zengin, bencil, sağlıklı bir oç zaten kazık çakmak ister dünyaya

edit: resmini koyduğun sam berns ise yahudi bir çocuktu. sence de ironik değil mi başlıkla

http://www.haaretz.com/je...ewish-world-news/1.568208

@9 olm zaten bir karakteri yarattığında istediğin gibi bir denklem kafandan kurarsın, bundan basit ne var? asgari hayal gücüne bakıyor, bu kadar.

yani diyorsun ki 17 sene acı çekmesi bir anlam teşkil etmiyor, sabredecek bu çocuk, ahirette zaten kalıcı olarak ödüllendirilecek. anlıyorum.

son cümleniyse görmezden geliyorum

o zaman hayat çok inandırıcı olmazdı.
o mantıklı olum için kazaya falan da gerek yoktu.
zamanı gelenin canın azrail alsındı.
ademle havanın cennetten kovulması da pek bi gereksiz gelebilir sana .neg gerek vardı vcennetten kovulmalarına falan falan.
bi kurgusu var hayatın.
yersen.

" bu dünyada mücadele onu bekliyor demektir. pek tabii ki aklının yettiğince mücadele edecek, aklının yetmeyip çözüm bulamadığı noktalarda ise umutsuzluğa düşecek.

bu tıkanıklıktan sonra akıl zaten devre dışıdır. evet aklıyla hareket eden intihar etmez. ama devre dışı kaldığı durumlarda doğal bir sonuç."

doğru, katılıyorum buna. ancak ateist bir kişinin aklını aşan ya da o anlığına çaresiz gibi gözüken bi durumdan çıkamayacağını düşünüp mantıklı karar verememesinin ve umutsuzluğa düşmesinin sebebi tanrı inancının olmaması değil esasında. yani sığınacak bir limanının olmadığı düşüncesiyle o cümleyi kurduğunu düşünüyorum, yanılıyor da olabilirim tabii. yani tanrı dışında birçok yönden de hayata tutunabilmesini sağlayan farklı değerlere sahip bir insan da olabilir. bir insanın içinde tanrı inancı yok diye manevi yönden ve hazdan düşük olabileceğini, bu yüzden de depresyona ya da farklı buhran durumlarına çok daha eğilimli olduklarını düşünmek hata olur. tabii bu şekilde düşündüğünü varsaydım, yanılıyorumdur belki.