ben de bi anımı anlatıyım o zaman, gerçi benimki biraz farklı ama olsun. ilkokul 4. sınıftaydık o zaman, ama bahsedeceğim bu arkadaşımla ortaokul bitene kadar beraber okuduk, hep de yan yana otururduk. bu sınıfın ineğiydi, ailesi falan da zengindi ha. yani zengin derken ortalamanın biraz üstü, bize göre zengindi. teneffüslerde çikolatalar bilmem neler, öğle araları kolalar falan. boya faberinden, çanta adidasından o biçim. benim evim okulun hemen arka sokağındaydı öğle arası eve giderdim evde yerdim, tenefüste de oyun moyun derken zaten kantinin ora uğramazdım bile. bu da töbe yarabbim, hayvan gibi yerdi ya. her tenefüs elinde bişey olurdu bunun. bi baksan çikolata bi baksan poğaça simit tarzı şeyler, hiç birşey bulamazsa sakız çiğnerdi. yazın neyse de kışın tenefüse çıkmadığımız zamanlarda mecbur sınıftasın, napcan, bu hemen bişey alır gelirdi. ama beni de çok severdi ha ben de onu çok severdim, zengin çocuğuydu, çalışkandı da ama hiç öyle havalarda biri değildi, zaten bu salağı hep dışlarlardı devlet okulu diye. tek huyu çok fazla bişeyler yer içerdi. tabi beni de hadi gel diye çağırırdı kantine ben de gider miyim, nere gitcen amk para mı var sanki. neyse çenem düştü, birinde öğle arası bitti sınıfa geldim daha on dk falan var, çantayı bi açtım, fermuarın hemen altında öyle hızlıca koyulduğu çok bariz olan iki tane beşyüzdin, hem de en morundan. o zaman beşyüzbin vardı hem de mor. bu da her zamanki gibi bişey yiyo, o kadar param olmadığını biliyorum, buna sordum benim çantayı elleyen oldu mu sen gördün mü diye, çünkü bunun evi uzakta olduğu için servisle gider gelirdi, dolayısıyla okulda kalırdı öğle araları. yok valla ben kimseyi görmedim falan dedi bu. ara tara tırım tırıs kim koydu bu parayı bulamadık. hayır, düşürülme olayı falan da değil, bildiğin çanta açılmış koyulmuş, neyse hoca geldi ders işledin, teneffüs oldu, dedim ben gidiyom hocanın yanına, niye dedi bu dedim bu para çok ben bunu harcayacak olsam harcayamam da, bana göre iyi paraydı amma, hocaya vericem, o da müdüre versin falan çocuk aklı. ya bu da diyo gitme verme falan, ben de saçmalama gökhan günah falan derkene demesin mi onu çantana ben koydum diye. e dedim neden böyle bişey yaptın, meğerse öğle araları ben eve gidiyorum ya yemeğe, ona üzülürmüş bu salak gitmemi istemezmiş. bana düşkündü çünkü, birbirimiz için kavgaya dövüşe falan girerdik yani. önce iyice bi kızdım bi yandan da ağlıyorum, sonra bi daha böyle bişey yapmayacağına dair söz aldım. bak kaç sene oldu, rahat 15 sene geçmiştir olayın üzerinden. ikimiz de iş güç sahibiyiz, yeri geldi ben ona destek çıktığım oldu, hala görüşürüz de sık sık, ama o iki tane beşyüzbini ömrüm boyunca unutamam. şimdi derdim var desin evi arabayı satar derdine basarım o hesap yani. neyse bu da benim bi anım işte. haydi hayırlı işler.